โมนาถอนหายใจไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ หลายคนในงานเวียนกันเข้ามาชนแก้วตามมารยาท ซึ่งโมนาก็ไม่อยากปฏิเสธ ทว่าพอให้มาเห็นหน้าสามีก็มีอันต้องหุบยิ้ม
ทำอะไรไม่ได้นอกจากพูดให้ชายหนุ่มอารมณ์ขุ่นมัวเย็นลง เพื่อธุรกิจอันสดใสในอนาคต
“ฉันยิ้มตามมารยาท แผลก็ยังไม่หายจะรีบกินเหล้าไปไหน”
หากฟังไม่ผิดได้ยินเสียงปรมะสบถในลำคอ มือเขาคลายจากเอวของเธอไปคว้าแก้วเครื่องดื่ม
“แผลที่เมียอ่อยคนอื่นหายช้ากว่า มีมารยาทกับผัวพอ คนอื่นไม่ต้อง!” กระดกเหล้าเข้าปากเสร็จก็ก้มลงพูดชิดแก้มนุ่มพร้อมกับจูบแรง ๆ เป็นการลงโทษ
“ต่อไปจะไม่ยิ้มให้ทุกอย่างที่เป็นเพศผู้เลยดีมั้ย”
มือเล็กดันหน้าสามีออกประหนึ่งหยอกเย้ากันเล่น ทว่าปรมะรู้ดีว่าโมนากำลังโมโหอยากกัดหูเขาคืนแต่ทำไม่ได้
“ถึงจะประชดแต่ก็พูดได้ดี ทำให้ได้ด้วย” ไม่ใกล้ตัวผู้ตัวไหน อืม เป็นความคิดที่ไม่เลว
“โห๊ะ! พูดเล่นไม่ได้เลยนะแบบนี้” หญิงสาวถึงกับหน้างอมองบนคนโรค
