บทที่ 2 หอมรักลูกใคร
1669 Words
เมื่อเสร็จสิ้นงานศพ ระฆังแก้วได้จูงมือลูกสาวเดินไปตามทางเท้าเพื่อออกไปเรียกรถแท็กซี่ ด้วยความที่อากาศร้อนทำให้เด็กน้อยมีเหงื่อมากมายผุดขึ้นตามใบหน้าและลำตัว
“มามี้ขาน้องหอมร้อน”
“ทนอีกนิดนะคะ เดี๋ยวก็ถึง”
“ร้อนจังเลย จะเป็นลมแล้ว”
“โถอย่าเพิ่งเป็นลม เดินอีกนิดนะคะลูก”
“ค่า น้องหอมจะฮึบๆ”
“เก่งมากค่ะ”
บังเอิญว่าปลายเมฆขับรถผ่านมาพอดีจึงชะลอความเร็วแล้วเรียกให้สองแม่ลูกขึ้นมาบนรถ ถึงเขาจะไม่ชอบอดีตภรรยาแต่เด็กไม่รู้เรื่องด้วย ยังไงเขาก็ใจร้ายกับเด็กตาแป๋วไม่ลง
ระฆังแก้วลังเลเล็กน้อยแต่ใจก็อดสงสารลูกสาวไม่ได้จึงยอมเปิดประตูคนนั่งข้างหลัง จากนั้นก็ขึ้นไปนั่งทำเหมือนอดีตสามีคือคนขับรถ ส่วนตัวเองคือเจ้านาย
“เย็นชื่นจายยย น้องหอมไม่ชอบความร้อนค่ามามี้”
เพราะความเย็นฉ่ำของแอร์รถยนต์ทำให้เด็กตาโตยิ้มแก้มปริ จนเห็นฟันน้ำนมเรียงตัวสวย ขนาดคุณลุงที่กำลังแอบมองผ่านกระจกยังยิ้มดีใจ รู้สึกอยากจะเอามือไปเช็ดเหงื่อให้กับหนูน้อยใจจะขาด
“มามี้ขอโทษนะคะลูก มามี้เช็ดเหงื่อให้ ร้อนมากใช่ไหมคะ”
คุณแม่รีบคว้าทิชชูออกมาเช็ดเหงื่อลูกสาวด้วยความสงสาร ถ้ารถคันเก่าไม่เสียเธอกับลูกคงไม่ต้องทนเดินตากแดดขนาดนี้หรอก
“ค่า ลุงเมฆร้อนไหมคะ” ยังมีน้ำใจถามคุณลุงทำให้ปลายเมฆยิ้มชื่นใจ เริ่มเอนเอียงไปตามที่เพื่อนบอก ยัยหนูหอมรักอาจจะเป็นลูกของเขาไม่ใช่ลูกชู้
“ไม่ร้อนครับ รถลุงเย็นไหมครับน้องหอม”
“เย็นมากค่า เย็นเหมือนรถพ่อวินเลย”
คำว่าพ่อวินทำให้ปลายเมฆชะงักเล็กน้อย หอมรักหมายถึงอะไร พ่อวินคือใคร พ่อแท้ๆ ของยัยหนูเหรอ แต่ชู้ของระฆังแก้วไม่ได้ชื่อวิน
“คุณส่งเราสองคนที่ป้ายรถเมล์ก็พอค่ะ”
“ผมจะไปส่งคุณกับลูกถึงบ้าน น้องหอมขาอยากให้ลุงเมฆไปส่งไหมคะ”
“อยากให้ไปค่า มามี้ขาน้องหอมชอบรถลุงเมฆ”
“เกรงใจคุณลุงค่ะ คุณลุงงานเยอะ งานยุ่งมาก เราไปกับลุงแท็กซี่ดีกว่าลูก”
“ไม่เอา รถคุณลุงแท็กซี่แอร์ไม่เย็น น้องหอมไม่ชอบ”
“นั่งรถผมแค่นี้คงไม่ทำให้คุณถึงกับตายหรอกมั้งระฆังแก้ว”
“ไม่ตายค่ะแต่ไม่อยากนั่ง รบกวนช่วยจอดด้วย”
“ผมจะทำตามที่น้องหอมบอกเท่านั้น น้องหอมอยากให้ลุงเมฆไปส่งใช่ไหมลูก”
“ค่า น้องหอมอยากนั่งรถลุงเมฆค่ะมามี้ขา”
“แต่มามี้ว่าเรากลับเองดีกว่าลูก”
“มามี้ขา ขอนั่งรถลุงเมฆ มามี้ขานะคะ”
“อย่าขัดใจเด็กเลยคุณ ทนๆ ไปเดี๋ยวก็ถึงบ้าน”
“ค่ะ ถ้าท่านรองสะดวกก็เชิญ ฉันไม่ได้ขอร้องคุณนะคะ เป็นคุณที่เสนอตัวเอง อย่ามาทวงบุญคุณทีหลังก็แล้วกัน”
“ครับ ผมไม่ทำแบบนั้นแน่นอน แล้วคุณจะให้ผมไปส่งที่ไหน”
“ส่งที่หมู่บ้านXXX อยู่ปากเกร็ดค่ะ”
หญิงสาวบอกชื่อหมู่บ้านที่ตัวเองอาศัยเรียบร้อย ก็รีบจัดท่าทางให้ลูกสาวที่กำลังตาปรือเพราะแบตใกล้หมดได้นอนสบายๆ ไม่นานเจ้าเด็กแก้มแดงเนื่องจากอากาศร้อนก็ผล็อยหลับไป
ระหว่างเดินทางต่างคนต่างเงียบ ไม่มีใครยอมปริปากพูดทำให้บรรยากาศในรถค่อนข้างเงียบ จนกระทั่งได้ยินเสียงโทรศัพท์ของระฆังแก้วดังขึ้น
“ว่าไงคะพี่วิน ค่ะ อ้อ แก้วกับลูกกำลังกลับบ้านค่ะ ไม่ต้องๆ ไม่ต้องซื้ออะไรมาทั้งนั้น โอเคค่ะ เจอกันที่บ้านค่ะ” เจ้าของโทรศัพท์คุยได้ไม่นานก็วางสายไป รอยยิ้มอิ่มใจของอดีตภรรยาทำให้สารถีจำเป็นรู้สึกคันยุบยิบในใจ อยู่ ๆ ก็เกิดอยากรู้ขึ้นมาว่าคนชื่อวินเป็นใคร
“คุณแต่งงานใหม่แล้วเหรอ”
“เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับคุณ”
“ผมถามดีๆ ทำไมต้องใส่อารมณ์”
“เราสองคนไม่จำเป็นต้องพูดดีต่อกัน”
“เป็นผมมากกว่าไหมที่ต้องโกรธคุณ”
“ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องในอดีตอีก”
“ทำไมถึงไม่อยากพูดเรื่องในอดีต เพราะคุณทำผิดคุณถึงไม่อยากรื้อฟื้นใช่ไหม”
“เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองแต่งงานกับควายไง”
“ระฆังแก้ว! คุณด่าผมเหรอ”
“มีตรงไหนบ้างที่ฉันชมคุณ”
“คุณร้ายไม่เคยเปลี่ยน”
“ก็เหมือนคุณไงที่โง่ไม่เคยเปลี่ยน”
ชายหนุ่มเงียบไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดจึงไม่เถียงกลับ ยังไงซะทักษะฝีปากของตนเองก็ยังเก่งไม่เท่าอดีตภรรยาอยู่ดี ไม่ว่าจะพูดแบบไหนเขาก็แพ้ทุกครั้ง สู้ไม่พูดดีกว่าจะได้จบๆ
หลังจากรถยนต์คันหรูมาจอดสนิทตรงหน้าบ้านหลังเล็กของสองแม่ลูกเป็นที่เรียบร้อย ทว่าระฆังแก้วยังไม่ทันจะลงจากรถ อดีตสามีกลับช้อนตัวลูกสาวที่กำลังหลับสบายขึ้นมาอุ้มแนบอก แถมยังออกคำสั่งกับเธออย่างหน้าตาเฉย
“ไปเปิดรั้วสิคุณ นั่งทำหน้าเอ๋ออยู่ทำไม”
“ฉันจะอุ้มลูกเข้าบ้านเอง”
“ดูตัวคุณบ้างนะ ทั้งเล็กทั้งบาง ลูกตัวใหญ่ขนาดนี้คุณอุ้มไม่ไหวหรอก”
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เขาถึงไม่อยากปล่อยหอมรักออกจากอ้อมอก รู้สึกอยากกอดเด็กน้อยแบบนี้ไปจนกว่าจะเมื่อยมือด้วยซ้ำ ยิ่งกอดยิ่งชอบใจ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากกอดไปอีกนานๆ
“ทำไมจะไม่ได้ ฉันอุ้มของฉันมาตั้งแต่ลูกเกิด ต่อให้ลูกตัวใหญ่กว่านี้ฉันก็อุ้มได้” คนเป็นแม่เถียงขาดใจพยายามจะดึงตัวลูกกลับมาทว่าปลายเมฆไม่ยอมจึงหันตัวหนี
“แต่ผมมีน้ำใจ ไปเปิดประตูสิ หรือคุณอยากให้ลูกสาวตากแดดจนป่วย”
ระฆังแก้วจะทำอะไรได้นอกจากลงจากรถ แล้วเดินไปเปิดประตูด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว จากนั้นก็เดินนำชายหนุ่มเข้าไปในบ้านที่มีขนาดสองชั้นซึ่งไม่ใช่บ้านของเธอ แต่เป็นบ้านของคุณหมอมาวิน
“วางลูกสาวของฉันไว้บนโซฟา ฉันจัดการเอง ส่วนคุณ...เชิญ”
“ใช้งานเสร็จก็ไล่เลย มารยาทดีจัง”
“กับคนอย่างคุณฉันไม่จำเป็นต้องมีมารยาท”
“เหรอ แล้วผมมันเป็นคนยังไงไม่ทราบ”
“โง่ไม่พอ ตาบอดอีกต่างหาก ใครพูดอะไรก็เชื่อหมด ขนาดควายยังเรียกพี่ ไม่รู้ทุกวันนี้ยังกินหญ้าแทนข้าวอยู่รึเปล่า”
“อย่าให้มันมากไปนะคุณ ผมก็มีเส้นความอดทนเหมือนกัน”
“คุณจะทำอะไรฉัน ด่าฉัน ไล่ฉัน เหมือนตอนนั้นเหรอ”
อดีตสามีกับภรรยาจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร เรื่องราวเมื่อหลายปีก่อนหลั่งไหลเข้ามาในหัวของคนทั้งคู่ ไม่ต่างจากสายน้ำที่เชี่ยวกราก
“มาแล้วค่ะ หนูกลับมาแล้ว อุ๊ย ขอโทษค่ะนึกว่าพี่แก้วอยู่คนเดียว”
พลอยใสวิ่งเข้ามาในบ้านด้วยความดีใจ ทว่าเมื่อเห็นว่าเจ้านายไม่ได้อยู่กับลูกสาวแค่สองคนก็ออกอาการตกใจเล็กน้อย ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เจออดีตสามีของเจ้านายตัวเป็นๆ แบบนี้
“มีอะไรหนู อ้าว แก้วกับลูกหอมของพ่อวินกลับมาแล้ว”
คุณหมอมาวินเดินตามพลอยใสเข้ามาติดๆ เห็นหอมรักนอนหลับอยู่บนโซฟาก็อดยิ้มไม่ได้
“ลูกหลับค่ะ รบกวนพี่วินอุ้มลูกไปนอนในห้องหน่อย”
“ได้ครับ คุณผู้ชายคนนี้คือ...”
“คุณปลายเมฆ รองประธานกรรมการบริษัทผลิตยา”
“พ่อของ...” / “พี่วินพายัยหนูไปเถอะค่ะ”
“ครับ น้องหอมของพ่อวินเล่นจนแบตหมดเลยใช่ไหมเนี่ย”
คุณหมอสุดหล่อค่อยๆ ช้อนตัวเด็กน้อยขึ้นมา จากนั้นก็อุ้มเดินตรงไปยังบันไดเพื่อขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ภาพตรงหน้าทำให้ปลายเมฆรู้สึกอิจฉาอย่างบอกไม่ถูก
คำว่าพ่อวินกำลังสร้างความเจ็บปวดให้เขา ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่ชอบ ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากให้หอมรักเรียกใครว่าพ่อ แต่จะทำอย่างนั้นได้อย่างไรในเมื่อแม่หนูตาแป๋วไม่ใช่ลูกของตนเอง สิ่งที่เขาควรทำตอนนี้คือออกจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุด
“หมดธุระของผมแล้ว ผมขอตัว”
“ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือวันนี้ค่ะ หวังว่าเราจะไม่ต้องเจอกันอีกตลอดไป”
เจ้าของบ้านเอ่ยเสียงเย็นเยียบ ทว่าในแววตาแฝงไปด้วยความเสียใจ ก่อนจะสั่งให้พลอยใสซึ่งมีสถานะเป็นพี่เลี้ยงของลูกสาวออกไปส่งปลายเมฆ
ชายหนุ่มเดินออกมายังหน้าบ้านก่อนจะหันไปมองรถที่จอดอยู่ไม่ห่างด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบในใจ เขาจะไปอิจฉาผู้ชายที่ชื่อวินทำไม จะหึงทำไม ในเมื่อที่ผ่านมาเขาเป็นคนขอหย่าเอง
เวลาผ่านไปขนาดนี้แล้วเธอจะแต่งงานใหม่ก็ไม่แปลก เด็กน้อยตาแป๋วก็คงเป็นลูกของผู้ชายเมื่อสักครู่ คิดได้อย่างนั้นปลายเมฆจึงขับรถออกไปด้วยความรวดเร็ว
หากแต่ความสงสัยเรื่องพ่อของเด็กก็ยังติดอยู่ในใจ ถ้าลูกสาวของอดีตภรรยาเป็นลูกของผู้ชายคนนั้นจริง ทำไมหน้าตาถึงไม่เหมือนกันเลยสักนิด ไม่มีอะไรเหมือนแม้แต่น้อย กลับกันหน้าตาของยัยหนูเหมือนเขาราวกับฝาแฝด มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่ไม่เหมือน
“เราต้องรู้ให้ได้ หอมรักเป็นลูกใคร?”
- Writer
