บทที่ 4 ลูกสาวผม (2)
772 Words
“ป้ารวยป่วยเหรอคะ เป็นอะไรมากไหม”
“ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แค่เบาหวาน ไขมัน ความดัน โรคยอดฮิตทั้งนั้น” ก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วพูดต่อ
“เมื่อวานคุณหนูบอกป้าว่าเจอกับคุณแก้ว แล้วก็ลูกสาว ป้าอยากมาหาก็เลยให้คุณหนูพามา คุณแก้วไม่โกรธป้านะคะที่มาไม่บอกไม่กล่าว”
“สำหรับป้ารวยไม่มีคำว่าโกรธหรอกค่ะ น้องหอมขามากราบคุณย่ารวยก่อนลูก”
“ขอดูอันนี้แป๊บหนึ่งค่ามามี้”
ผีเด็กดื้อเริ่มเข้าครอบงำหลังจากได้ของเล่นมาครอง หอมรักตั้งหน้าตั้งตาแกะกล่องของเล่นมากจึงไม่สนใจคำสั่งของมารดา
“มาหาคุณย่ารวยก่อนแล้วค่อยดูค่ะลูก” คุณแม่เริ่มเสียงเปลี่ยน ส่วนปลายเมฆกับป้ารวยหันมามองหน้ากัน ประมาณว่าเอายังไงกันดีด้วยเกรงว่าหอมรักจะโดนดุ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแก้ว ให้แกเล่นไปเถอะ”
“ไม่ได้ค่ะป้ารวย น้องหอมขา” แน่ะยังอีก เด็กน้อยยังทำเป็นหูทวนลมสนใจแต่ของเล่นในกล่องเท่านั้น
“โอ้โฮ เอลซา ลุงเมฆขาเอลซาสวยมาก”
“สวยเหมือนหนูเลย ชอบไหมครับ”
“ชอบมากค่า น้องหอมรักเอลซา”
“หอมรัก มามี้บอกให้มาหาคุณย่าค่ะ”
เพราะเสียงของมารดาเปลี่ยนไปทำให้เด็กหญิงแก้มกลมตาแป๋วรีบทิ้งของเล่นในมือแล้วสับเท้า วิ่งตรงมาหาคุณย่ารวยด้วยความรวดเร็ว ปลายเมฆหลุดขำเล็กน้อยกับความกลัวแม่ของหอมรัก ดูแล้วน่าจะแสบและซนใช่ย่อย แม่ถึงได้ดุเหมือนปีศาจขนาดนี้
“สวัสดีค่ะคุณย่ารวย”
“สวัสดีค่ะ หน้าตาสะสวย เหมือนคุณหนูเมฆเหลือเกิน”
“ไม่เหมือนค่า น้องหอมสวยเหมือนมามี้ค่า หล่อเหมือนลุงเมฆไม่ได้”
คิ้วทั้งสองข้างขมวดมุ่นในขณะปฏิเสธ ผู้หญิงก็คู่กับคำว่าสวย ส่วนผู้ชายก็ต้องคู่กับคำว่าหล่อ ถ้าน้องหอมเหมือนลุงเมฆแบบนั้นก็ต้องเป็นผู้ชาย แต่ว่าน้องหอมเป็นผู้หญิงนี่นา
“แกหมายถึงผู้หญิงคู่กับคำว่าสวย ผู้ชายคู่กับคำว่าหล่อ น้องหอมเป็นเด็กผู้หญิง ถ้าเหมือนคุณหนูของป้ารวยก็เท่ากับว่าหล่อค่ะ”
มารดาของเด็กน้อยอธิบายเพิ่มเติม เมื่อเห็นความงุนงงในแววตาของผู้ใหญ่ ปลายเมฆกับป้ารวยถึงกับบางอ้อทันที
“ฮ่าๆๆๆ คุณหนูน้อยพูดเก่งจังเลย แนะนำตัวให้ย่ารวยรู้จักหน่อยได้ไหมเอ่ย”
“ได้ค่า น้องหอมชื่อเด็กหญิงหอมรัก พิสุทธิ์ภาพร อายุสามขวบนิดๆ แม่ชื่อแก้ว พ่อชื่อวิน พี่ชื่อพลอย”
“พูดจาฉะฉานมากน่ารักที่สุดเลยลูก คุณแก้วแต่งงานใหม่กับพ่อหม้ายเหรอคะ”
เพราะหอมรักบอกว่ามีพี่ชื่อพลอย ป้ารวยจึงเข้าใจผิด ไม่ต่างจากปลายเมฆที่รอคอยคำตอบด้วยความอยากรู้ ตกลงอดีตภรรยาแต่งงานใหม่หรือยัง
“แต่งงานใหม่กับพ่อหม้าย?”
“ก็คุณหนูน้อยบอกว่ามีพี่ชื่อพลอย”
“อ้อ พลอยใสเป็นพี่เลี้ยงค่ะ”
“มามี้ขาพี่พลอยกลับบ้านตอนไหน น้องหอมอยากกินบิงซู”
“กลับตอนเย็นค่ะ เดี๋ยวมามี้พาไปเอง”
“เย่ มามี้ใจดีที่สุดน้องหอมรักมามี้”
“ให้ลุงเมฆไปด้วยได้ไหมครับ”
“ได้ค่ะ น้องหอมใจดี ไปได้ๆ”
“น่ารักที่สุด ขอลุงเมฆกอดหน่อยได้ไหม”
“ได้ค่ะ น้องหอมชอบลุงเมฆ”
“ลุงเมฆก็ชอบน้องหอม”
เด็กน้อยไม่มีอาการลังเลเลยสักนิดที่จะวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของคนตัวโต จากนั้นก็ซุกใบหน้าเล็กๆ ของตนเองลงบนอกแกร่งราวกับหาไออุ่น ภาพตรงหน้าทำให้ระฆังแก้วรู้สึกเศร้าในใจ เธอเองก็อยากกอดพ่อเหมือนกันแต่ไม่เคยได้สัมผัสเลยสักครั้ง
“ป้าขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะคุณแก้ว”
“ถามได้ค่ะ ถ้าตอบได้แก้วก็จะตอบ”
“พ่อของน้องหอมไปทำงานเหรอคะ”
“ถ้าหมายถึงพี่วินก็ใช่ค่ะ พี่วินออกไปทำงาน”
“พ่อวินไม่ได้อยู่บ้านนี้ค่ะย่ารวยขา พ่อวินอยู่บ้านโน้น”
เด็กน้อยที่ยังอยู่ในอ้อมกอดลุงเมฆรีบชี้ไปยังหน้าบ้าน ทำให้ปลายเมฆเริ่มใจชื้น ปากหยักมีรอยยิ้มอย่างไม่รู้ตัว
“อ้าวไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอคะคุณแก้ว”
“แก้วไม่ได้แต่งงานใหม่ค่ะป้ารวย”
“แสดงว่าน้องหอมเป็นลูกสาวผม”
- Writer
