พายุร้ายพ่ายเจ้าเอย

บทที่14 ไม่อยากให้ถอย

"...." พายุมองหน้ากัปตัน เกลียดขี้หน้ามันชะมัด งานนี้เขาต้องชนะให้ได้ เขาจะไม่ยอมเสียทั้งรถทั้งเจ้าเอยให้ไอ้เวรนี่เด็ดขาด

พายุเอารถไปที่จุดสตาร์ท นาวินเดินยิ้มมารอดูอยู่ข้างๆไทเกอร์ เขาดูมั่นใจ ไทเกอร์ยิ้มตอบ

"คุณนาวินไม่เรียกน้องคนสวยมานั่งเชียร์เป็นเพื่อนผมหน่อยเหรอครับ" คุณไทเกอร์ดูมั่นใจจังเลยนะครับ "แน่นอนสิครับเขาตอบยิ้มๆ"

นาวินให้เด็กไปเรียก เจ้าเอยเดินออกมา คนตัวเล็กหน้าหงิกหน้างอ นาวินเดินไปหาเธอ

"ทำหน้าให้มันดีหน่อยเจ้าเอย แล้วก็ไปนั่งข้างๆพี่คนนั้น" ทำไมเอยต้องไปนั่งข้างเขา

"ให้ทำก็ทำได้ไหมไม่ต้องถามเรื่องเยอะ" เขาเสียงดุใส่เธอ

เจ้าเอยเดินมานั่งข้างๆไทเกอร์ เขาหันมายิ้มให้เธอนิดนึงแล้วก็หันไปสนใจรถที่กำลังจะออกสตาร์ทต่อ

พายุออกตัวไปแล้ว เขาออกตัวได้ดี ไทเกอร์ถึงกับนั่งไม่ติด เจ้าเอยหันไปมองคนที่เดินมานั่งข้างๆเธอ

"พี่สายฟ้า" เขาจุ๊ปาก ให้เธอเงียบ เจ้าเอยได้แต่สงสัยทำไมเขามาโผล่ที่นี่สายตาสายฟ้าจ้องอยู่ที่สนามแข่งเหมือนกัน รึว่าคนที่กำลังแข่งอยู่ตอนนี้คือพี่พายุ

รอบนี้คือรอบสุดท้ายแล้ว พายุปาดหน้าเขาเส้นชัยจนได้ นาวินถึงกับหน้าเสีย หันมามองไทเกอร์ ไทเกอร์ยิ้มให้เขา นาวินพลาดแล้วที่เลือกพายุ พายุคือมือหนึ่งของทีมเขา

สายฟ้าถึงกับเป่าลมออกจากปากโล่งอก ลุ้นแทบตาย

"คุณนาวิน ผมพาน้องเขาไปได้เลยใช่ไหมครับ" นาวินพยักหน้า เจ้าเอยเธอไปกับพี่เขา

"ไปไหนคะ" ฉันบอกให้เธอไปกับพี่ไทเกอร์ เจ้าเอยมองหน้าสายฟ้าเหมือนจะขอความช่วยเหลือเพราะเธอไม่รู้จักไทเกอร์

ไทเกอร์ เดินไปจับมือเจ้าเอยจะกระซิบบอกเธอว่าเขาเป็นพี่พายุ เธอสะบัดมือออกเดินไปหานาวินเอาเรื่องเขา

"นี่พี่เอาเอยไปลงเดิมพันงั้นเหรอคะ" นาวินเงียบ "พี่มันเลวจริงๆ" มากไปแล้วนะเจ้าเอย ฉันบอกให้เธอไปกับเขา

"ไม่ค่ะ เอยไม่ได้ตกลงด้วยสักหน่อย"

"จะบิดกันเหรอครับคุณนาวิน ไทเกอร์พูดเสียงนิ่งๆ นี่ถ้าทีมผมแพ้คุณได้ GTR ไปแล้วนะครับ วงการนี่คำไหนคำนั้นไม่ใช่เหรอครับ"

นาวินจับแขนเจ้าเอยดึงเธอมาให้ ไทเกอร์

"ไปกับเขาเจ้าเอย" เจ้าเอยเม้มปากน้ำตาไหลเป็นทาง สายฟ้าเดินมาจับแขนเธอให้เดินไปที่รถกับเชา พี่สายฟ้าเธอร้องไห้สะอื้น ใจเย็นๆเจ้าเอย สายฟ้ากระซิบเธอ พาเธอมาขึ้นรถพายุ

เจ้าเอยหันมามองพายุ เธอทั้งแปลกใจแล้วก็ดีใจที่เป็นเขาไปพร้อมๆกัน แต่เขาจะช่วยเธอรีเปล่า เพราะนาวินบอกว่าให้เธอไปกับไทเกอร์นี่ พายุรู้จักกับผู้ชายนิสัยไม่ดีคนนั้นด้วยเหรอ

พายุขับรถออกจากสนามแข่ง เจ้าเอยไม่กล้าคุยกับเขา เธอร้องไห้ไม่หยุด

"เงียบ" พายุเสียงดุใส่เธอ เจ้าเอยกลั้นเสียงสะอื้น "ร้องทำไม เสียงใจที่แฟนเธอแพ้รึไง"

เจ้าเอยมองหน้าเขา เธอยังสะอื้นไม่หยุด พายุขับรถไปเรื่อยๆด้วยความเร็วเขาเริ่มโมโห ดูเหมือนเธอจะไม่ดีใจที่มากับเขา เจ้าเอยร้องไห้จนตาเริ่มบวม เธอเงียบเพลียหลับไปแล้ว

ขับมาสามชั่วโมง พายุเข้าไปจอดที่หน้าบ้านพักส่วนตัวของครอบครัวเขาที่เขาใหญ่ เจ้าเอยหลับไปแล้ว

"เจ้าเอย เจ้าเอย" เขาปลุกคนตัวเล็ก เจ้าเอยกะพริบตามองรอบๆตัว มืดจังพี่พายุพาเอยมาที่ไหน "ที่ไหนก็ได้คืนนี้เธอเป็นของเดิมพันที่พี่ชนะได้มา"

"ทำไมพี่พูดแบบนี้" หึหึ!! แฟนเรามันรู้ดีรักกันยังไงให้เขาเอาตัวเองมาวางเดิมพันละ ดูๆแล้วสำหรับไอ้เวรนั้นรถสำคัญกว่าเรานะเจ้าเอย

"คนที่ชื่อไทเกอร์เป็นใคร พี่ไปสนิทกับคนแบบนั้นได้ยังไง" เป็นพี่ชายพี่ ทำไมเขาไม่ดียังไง

"ก็เขาเป็นคนขอวางเดิมพันเป็นตัวเอย คนดีๆแบบไหนจะมาทำแบบนั้นกัน" พายุหัวเราะ

"แฟนเราคนดีงั้นสิ พอเขาเสนอก็รีบตกลงขึ้นมาเลย ถ้าแฟนเราไม่ตกลงพี่ไทเกอร์จะทำอะไรได้" พายุอดพูดเหน็บเนมแฟนเธอไม่ได้

"แฟนเอย พี่หมายถึงพี่กัปตันงั้นเหรอคะ" มีคนอื่นอีกรึไง มีหลายคนงั้นเหรอเจ้าเอย

"เขาเป็นแฟนเก่าค่ะ"

"แฟนเก่า" พายุหันมามองเจ้าเอย ใช่ค่ะ

"ไม่ได้กลับมาคบกันเหรอ?" เจ้าเอยส่ายหน้า เอยจะกลับมาคบกับคนแบบนั้นทำไมค่ะ

"แล้วเรายอมไปอยู่ที่สนามนั้นทำไม ผู้ชายทั้งนั้นยังไงมันก็ดูไม่ดี" พายุเสียงดุใส่เธอ เจ้าเอยอึดอัดเรื่องนี้มันสะเทือนใจเธอไม่น้อยที่อยู่ๆ นาวินก็เอาเธอมาวางเดิมพัน ถึงเขาจะไม่ใช่พี่ชายแท้ๆแต่เขาก็ไม่ควรที่จะทำเลวกับเธอแบบนี้ คิดมาถึงตรงนี้เจ้าเอยก็สะอื้นออกมาอีก

พายุมองคนตัวเล็กร้องไห้

"เลิกร้องเถอะเจ้าเอยมานี่มา" เขาปลดเข็มขัดนิรภัยดับเครื่องรถ เอากระจกลงนิดหน่อย เลื่อนเบาะไปด้านหลังจนสุด อุ้มเจ้าเอยมานั่งบนตักเขา

"เลิกร้องแล้วเล่าทั้งหมดให้พี่ฟังได้ไหม" เจ้าเอยซบหน้าร้องไห้อยู่กับอกแกร่ง พายุกอดเธอลูบผมคนตัวเล็กปลอบเธอ ทำทุกอย่างให้เธอหยุดร้อง

"พี่พายุจะช่วยเอยใช่ไหมคะ" พายุมองเธอทำหน้ายุ่ง ให้พี่ช่วยอะไร ก็ไม่ให้พี่ไทเกอร์นั้นมายุ่งกับเอย พายุหัวเราะ พี่ไทเกอร์เขาไม่มายุ่งกับเราหรอก กังวลเรื่องนี้เหรอ เจ้าเอยเป็นของพี่ ใครก็ไม่กล้ายุ่งหรอก

"พี่พายุหมายความว่าพี่เป็นคนทำเรื่องทั้งหมดนี้เหรอคะ" ก็ใช่ไง เจ้าเอยเงยหน้ามองสบตาเขา ข้างนอกรถมืดมากเป็นเวลากี่โมงแล้วไม่รู้ เธอพยายามปรับสายตาให้ชินกับความมืดมองเขา รอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ อยากให้เขาอธิบายแต่พายุก็เงียบ

เจ้าเอยดันตัวเองออกจากอ้อมกอดเขา "จะทำอะไร" ปล่อยค่ะ

"ปล่อยทำไม" พี่ทำแบบนี้ทำไม พี่เห็นเอยเป็นอะไร พายุกอดเธอไว้แน่น ปล่อยนะ เธอเผลอจิกเล็บลงบนแผงอกเขา

"อย่าข่วน"

"ปล่อยสิ" เดี๋ยวจะจับตัดเล็บเหอะถ้ายังไม่เลิกข่วน

"พี่จะมาวุ่นวายกับเอยทำไม" วุ่นวายงั้นเหรอ ต้องเป็นใครถึงจะวุ่นวายกับเราได้อีกงั้นเหรอ

"พี่จะมาดุเอยทำไม เอยก็ถอยออกมาแล้ว พี่ต้องการอะไร" เขากอดเธอแน่นขึ้น

"อย่าเพิ่งถอยพี่ยังไม่อยากให้ถอย พี่เพิ่งรู้สึกว่าไม่อยากเสียเจ้าเอยไป"

"พี่พูดอะไร สิ่งที่พี่ทำกับนานะมันยังไม่ชัดพองั้นเหรอคะ ตอนนี้เอยต้องรู้สึกยังไง"

เขาจูบเธอ "หยุดค่ะ" เจ้าเอยพี่ไม่เคยนอนกับนานะเลิกโกรธพี่ เข้าบ้านไหม รึจะนั่งกันอยู่แบบนี้

"บ้านใครคะ" บ้านพี่เอง เอยอยากกลับคุณแม่จะเป็นห่วง

"ไอ้พี่ชายเวรของเรามันต้องหาข้อแก้ตัวดีๆไว้ให้คุณแม่เราแล้วแหละ ส่งข้อความไปบอกคุณแม่ว่าเราจะค้างกับเพื่อน" ไม่ค่ะเอยจะกลับ

"เลิกดื้อ"

"พี่มาแล้วทำเรื่องแบบนี้ เอยต้องดีกับพี่ต่องั้นเหรอค่ะ" ก็เพราะเรารึเปล่าที่ทำตัวมีแฟนถึงได้เกิดเรื่อง ติดต่อก็ไม่ได้คุยก็ไม่คุย สรุปเอยเป็นคนผิด อย่ามาประชดนะเจ้าเอย เลิกทะเลาะ

"พี่ก็พาเอยกลับ"

"ไม่กลับนอนนี่แหละขับไม่ไหวแล้ว" พี่พายุเอยจะกลับ เจ้าเอยเราเป็นของเดิมพันพี่อยู่นะ ไม่ใช่พี่ไทเกอร์ รถที่ลงเดิมพันคือคันนี้คือรถพี่ พี่เห็นเอยเป็นของเดิมพันจริงๆเหรอคะ

"ก็เรามันดื้อ ฟังพี่บ้าง"

"ก็ได้งั้นพี่จะทำอะไรกับเอย" เข้าบ้าน

"ไม่ค่ะในรถนี่แหละ" อวดดีดื้อเก่งนะเจ้าเอย เราพูดเองนะ

พายุ พลิกคนตัวเล็กให้ลงนอนราบลงกับเบาะแทนที่เขา โดยที่ตัวเขากลับขึ้นมาคร่อมตัวเธอไว้ มือใหญ่รวบแขนเรียวไว้เหนือศีรษะ เจ้าเอยหน้าตื่นกับการกระทำของเขา

พายุโน้มตัวลงไปหาปากอิ่ม จูบบดขยี้ปากเธออยู่นานกว่าเธอจะยอมเปิดปากรับลิ้นเขาให้เข้าไปตวัดเกี่ยวพันลิ้นเธออย่างเอาแต่ใจ เป็นจูบที่เหมือนเป็นการลงโทษในตอนแรก แล้วก็เริ่มเปลี่ยนมาเป็นเรียกร้องอ้อนวอนการตอบสนองของอีกฝ่ายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ