บทที่ 14
“เอ่ยคำนั้นออกมาเถอะ” พอนางทำสีหน้าเป็นกังวล เขาก็ใจอ่อนยวบอีกแล้ว หยางซวี่เหวินถอนหายใจหนัก
เหยาเหยาหมุนตัวกลับมองอีกฝ่ายในความมืด ซุกใบหน้าลงบนแผงอกแกร่ง เดิมนางนอนคิดอยู่นานว่าจะใช้มารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนอย่างไรดี เพื่อออดอ้อนให้เขาทั้งรักทั้งหลงใหลนาง แต่พอซุกใบหน้าลงบนแผ่นอกอุ่นแล้วนางก็ไม่รู้จะเริ่มเช่นไร เรื่องบนเตียงมีแต่หยางซวี่เหวินเป็นผู้นำนางเป็นเพียงผู้ตาม
แม้จะรู้ว่าเขาจริงใจต่อนาง ในยามนี้ แต่นางยังคงหวาดกลัวการไว้ใจผู้ใด ความรู้สึกในอกตีกันรวนจนวุ่นวาย ในที่สุดนางก็เอ่ยออกมา
“พรุ่งนี้จะถึงเมืองหลวงแล้ว หม่อมฉันอยากให้พระองค์สัญญาว่าจะช่วยหม่อมฉันเปิดโปงคนที่กระทำการชั่วช้าฆ่าล้างตระกูลหม่อมฉันที่ไม่ได้ทำผิดอะไร”
หยางซวี่เหวินถอนหายใจ ไม่ผิดจากที่เขาคิดเท่าใดนัก
“เจ้าไม่ต้องคิดมากหรอก ข้าจะช่วยเท่าที่จะช่วยได้ แม้จะรู้ว่าที่เจ้าทำทั้งหมดก็เพื่อหวังแก้แค้นก็ต
