เมื่อไรจะรู้ว่ารัก

Ep2 :คนมันไม่ถูกชะตากัน (จบบท)

กว่างามเด่นกับเพื่อนและรุ่นพี่ในทีมที่ได้รับมอบหมายให้จัดการตกแต่งประตูซุ่มทางเข้าจะแล้วเสร็จจนไร้จุดตำหนิ ดวงตะวันด้านนอกก็หายลับมิดขอบฟ้าไปนานเป็นชั่วโมง พรุ่งนี้ทางมหาวิทยาลัยจะเปิดให้เที่ยวชมนิทรรศการอาหารพื้นเมืองเป็นวันแรก ดังนั้นวันนี้นักศึกษาหลายทีมจึงต้องอยู่เก็บรายละเอียดในส่วนของงานที่รับผิดชอบกันจนดึกดื่น

กล่องอุปกรณ์เย็บช่อดอกดาวเรืองถูกยกเก็บขึ้นชั้นเก็บของเป็นชิ้นสุดท้าย งามเด่นได้ยินเสียงของรุ่นพี่ชั้นปีที่สีซึ่งเป็นหัวหน้าของทีมถึงกับส่งเสียงบ่นอุบ

“เสร็จสักทีแม่งเอ่ย...เล่นเอากูไม่ต้องกินต้องเยี่ยวกันเลยงานนี้ ไม่รู้จะเรื่องมากอะไรนักหนา ตรงนั้นก็ไม่ดี ตรงนี้ก็ไม่สวย ต้องแก้ แก้ แก้...”

คนบ่นกระโดดลงจากบันไดลิง ลงมายืนหน้ามุ่ยบนพื้น ยกมือเท้าสะเอวตอนเอียงหน้าไปดูผลงาน

“ที่เหลือก็กลับกันได้เลย เดี๋ยวฉันอยู่คอยปิดไฟกับประตูห้องประชุมให้เอง”

งามเด่นอมยิ้ม นี่แหละนิสัยของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้นำ มันต้องมีนิสัยเสียสละแบบนี้สิ ไม่ใช่มาหลังกลับก่อน เอาแต่คอยชี้นิ้วสั่งๆ

งามเด่นเดินมาฉวยเอากระเป๋าผ้าคล้องไว้บนบ่า หันไปโบกมือลาเพื่อนกับรุ่นพี่ในทีม ทุกคนก็กำลังเตรียมตัวจะกลับเช่นกัน

“เด่นกลับก่อนนะคะ”

“อืม...แล้วนั่นกลับคนเดียวเหรอ โบไปไหนเสียล่ะ?”

“โบว์กลับไปแล้วค่ะ พอดีพี่วัตรแกขี่รถมารับกลับไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน เห็นว่ามีของต้องซื้อส่งไปให้แม่ที่ต่างจังหวัด กลัวร้านค้าจะปิดเสียก่อน”

โบว์หรือวินทาเป็นบัดดี้พักห้องเดียวกันกับงามเด่น รายนั้นขอตัวกลับไปเมื่อไม่นาน....เพราะว่างานในส่วนที่รับผิดชอบเหลือไม่มาก บวกกับแฟนหนุ่มที่เป็นรุ่นพี่แล้วเรียนอีกคณะขี่รถมอเตอร์ไซค์มารับ วินทาจึงเดินมาบอกเธอว่าจะกลับก่อน

“ให้พี่เดินไปส่งให้ไหม? ได้ข่าวว่าตรอกตรงตึกทางลัดจะเลี้ยวกลับเข้าหอดวงไฟมันเสียไม่ใช่เหรอ ไม่รู้ลุงภารโรงแกเอาหลอดใหม่ไปเปลี่ยนให้หรือยัง” เป็นรุ่นพี่หนุ่มที่อัธยาศัยดีชะโงกหน้ามาตะโกนถาม พอดีว่าแฟนแกมานั่งรอกลับพร้อมกัน งามเด่นสังเกตจากสีหน้าพี่ผู้หญิงไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก เข้าใจว่าคงมานั่งรอแฟนนานแล้วคงเบื่อ แล้วอยากกลับห้องพักเต็มที เธอจึงปฏิเสธด้วยความเกรงใจ

“ขอบคุณค่ะ เด่นไปเองได้ สบายมากพี่...”

งามเด่นหันไปโบกมือลาเพื่อนซึ่งเตรียมตัวจะกลับเช่นเดียวกัน น่าเสียดายกลุ่มเพื่อนที่เหลือทั้งหมดนั้น ต่างพักกันคนละหอกับเธอ

งามเด่นเดินออกมาจากหอประชุม ตามทางเดินเปิดนีออนไฟสว่างจ้า อีกทั้งสองฟากถนนยังพอมีนักศึกษาเดินกันประปราย โชคดีวันนี้ท้องฟ้าเปิดจึงมีดวงดาวระยิบระยับ...อย่างน้อยๆก็ยังสามารถช่วยสร้างบรรยากาศยามค่ำคืนไม่ให้ดูวังเวง

งามเด่นเดินมาเรื่อยๆก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นตอนเริ่มรู้สึกว่ารอบตัวเธอชักมองไม่เห็นคนเดินสวนทางกันแล้ว จนกระทั่งเธอเดินมาหยุดตรงทางแยกที่จะเลี้ยวเข้าตรอกเล็กๆ ลุงภารโรงยังไม่ได้เปลี่ยนหลอดไฟดวงใหม่ให้ ข้างหน้าเธอจึงดูมืดสนิท งามเด่นมองความมืดตรงหน้าแล้วกลืนน้ำลาย ขยับกระเป๋าผ้าที่คล้องไว้บนบ่า ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเลื่อนเปิดปุ่มไฟฉาย

“เอาว่ะ...อย่างน้อยๆ ที่นี่ก็ไม่เคยมีข่าวนักศึกษาผู้หญิงถูกฉุดแล้วฆ่าข่มขืนสักหน่อย ดังนั้นโอกาสก็น่าจะเป็นศูนย์”

งามเด่นคิด กระชับกระเป๋าสะพายก่อนจะหลับหูหลับตาซอยเท้าวิ่งให้เร็วที่สุดในชีวิตเพื่อจะผ่านไอ้ตรอกมืดแสนน่ากลัวนี้ไปให้ไวไว และเหตุเพราะเอาแต่หลับหูหลับตาวิ่งอยู่นี่เองเลยทำให้งามเด่นไม่ทันได้ระวังหรือกระทั่งสังเกตเห็นร่างสูงเพรียวเดินอยู่ข้างหน้าตัวเอง...เลยทำให้ชนเข้าอย่างจัง

ฝ่ายถูกชนยืนนิ่งไม่สะทกสะท้าน ผิดกับฝ่ายที่วิ่งทะเล่อทะล่าเข้าไปชนเขาเอง...ได้แต่เปล่งเสียงร้องโอดโอย “โอ๊ะ!”

งามเด่นหลับตารอคอยความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้น แรงปะทะกะทันหันแบบนั้น เธอจะช่วยเหลือตัวเองทันได้อย่างไร ดังนั้นร่างบอบบางจึงปลิวกระเด็นล้มก้นกระแทกถูกพื้นแข็งๆโดยแรง แล้วก็เจ็บตัวอย่างที่คิดไว้นั่นแหละ

กรกนกรีบเหลียวหน้ากลับ หันมามองทางด้านหลังดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น และด้วยความมืด เขาจึงต้องพยายามเขม้นสายตามองให้เห็นว่าเงาที่เห็นตะคุ่มอยู่บนพื้นเป็นคนหรือตัวอะไรกันแน่ ปฏิกิริยาของเขาจึงช้าไม่ได้ให้การช่วยเหลือคนล้มกระแทกพื้นในทันที ตอนเดินเข้าตรอกมา เขาเองก็มัวแต่รวบรวมสมาธิท่องสคิปท์ที่จะใช้พูดในส่วนของงานวันพรุ่งนี้ เลยทำให้หูทั้งสองข้างไม่ทันได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังมาจากทางด้าน

ภาพเงาตะคุ่มตรงหน้าเป็นคน แล้วก็รู้ด้วยว่าเป็นใคร ดังนั้นริมฝีปากหนาจึงกระตุกขึ้นโดยอัตโนมัติ ใบหน้าหล่อเหลาตึงเปรี๊ยะ ตามตื๊อ...อ่อย แกล้งวิ่งชนเรียกร้องความสนใจ คำนิยามมากมายผุดขึ้นในหัวสมอง

“ลุกขึ้นเองไหวไหม?”

คำถามทื่อๆราวกับมะนาวไร้น้ำ ทำให้คนถูกถามที่ยังเจ็บแถวก้นกบตวัดสายตามองอย่างเคืองขุ่น มิหนำซ้ำยังถูกไอ้คนแล้งน้ำใจสาดแสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือใส่หน้าเธออีกด้วย

งามเด่นทำจมูกฟืดฟาด รูทั้งสองข้างบานออกด้วยความโกรธสุดชีวิต

คำว่า...สุภาพบุรุษสะกดเป็นบ้างไหมย่ะ...หรือถือตัวว่าหล่อ เป็นถึงดาวคณะ ทำให้สาวๆในมหาวิทยาลัยตามกรี๊ดกร๊าดได้แล้วจะปฏิบัติตัวต่อเธออย่างไม่เห็นหัวกัน นับวันหมอนี่ยิ่งทำตัวราวกับเป็นเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ เห็นเธอเป็นเพียงแค่ทาสรับใช้ ซึ่งดูแล้วมันก็ทุเรศเกินไปสักหน่อย อีกอย่างเขาจะผิดหรือไม่ผิดก็น่าจะหยิบยื่นน้ำใจให้กันสักหน่อยสิ นี่อะไรมาทำหน้าเหม็นเบื่อใส่เธออีกต่างหาก

งามเด่นโมโหจนควันออกหู นึกเจ็บใจตัวเองที่ครั้งหนึ่งเธอเคยหลงผิดดันไปแสดงออกว่าชอบเขาแบบซื่อๆตรงๆ ตามประสาเด็กสาวเริ่มริรักครั้งแรกครั้นพอถูกเขาปฏิเสธชนิดไร้เยื่อใย เธอก็แค่ยอมรับ..แล้วขยับถอยห่างอย่างไม่คิดจะตามตอแยเขาให้เปลืองเวลา งามเด่นชัดเจนกับความรู้สึกตัวเองเสมอ แต่ดูเหมือนหมอนี่ยังเข้าใจผิด...เขาคงจะคิดว่าเธอยังหาเรื่องมาอ่อยเขาอีกสินะ เอาเถอะ...เธอจะทำให้เขาเข้าใจให้ถูกต้องเอง เธอไม่ได้ต้องการมาอ่อย

ดังนั้น...งามเด่นจึงไม่ตอบคำถามของกรกนก แถมยังเมินหน้าหนีให้เสียด้วย ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นโดยไม่คิดขอความช่วยเหลือ

งามเด่นยันฝ่ามือลงบนผนังตึก ตาจ้องมองไปยังทางเดินโดยอาศัยแสงจากดวงจันทร์ ไม่คิดเหลือบแลมองเจ้าของร่างสูงเปรียวซึ่งตอนนี้เขายังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เวลาขยับตัวงามเด่นรู้สึกเจ็บจี๊ดตรงสะโพก ไม่แน่ใจว่าแค่เคล็ดหรือว่าถึงกับหัก ยังดีหน่อยตอนล้มแรงเหวี่ยงพาเอาร่างเธอมาตกใกล้กับกำแพง เธอจึงมีหลักช่วยทรงตัวไม่ให้ล้ม

หญิงสาวค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นด้วยการทิ้งน้ำหนักไว้ที่ขาทั้งสองข้าง การเคลื่อนไหวแต่ละทีทำให้งามเด่นต้องกัดกลีบปากห้ามตัวเองไม่ให้ร้องโอดโอย พอทรงตัวยืนได้มั่นคง...งามเด่นก็ค่อยๆขยับเดินทีละก้าว ถึงจะช้าหน่อยแต่ก็ดีกว่าขอความช่วยเหลือจากไอ้ขี้เก๊กแล้งน้ำใจ

กรกนกไหวไหล่ เขาหมุนตัวแล้วเดินต่อ อวดเก่งนักก็ตามสบาย...

-----------------------------

งามละเมียดถูกผลักหนี ทว่าเจ้าหล่อนไม่มีวันยอมปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปได้เด็ดขาด ลงทุนอ่อยเขามาถึงขั้นนี้แล้ว ยังไงซะเธอจะต้องจัดการอนุให้เป็นของเธอให้จงได้ เธอไม่เชื่อหรอกว่าถ้าเขาถูกยั่วยวนหนักมือเข้า เขาจะทนไหวไม่ตบะแตกจนเกิดอารมณ์คล้อยตามแล้วร่วมมือกับเธอ ไม่มีมนุษย์ผู้ชายหน้าไหนหลีกหนีเรื่องทำนองนี้พ้นสักคนหรอก แม้แต่พระสงฆ์ก็เถอะ งามละเมียดเห็นมานักต่อนัก สันดานตัวผู้ ร้อยทั้งร้อยก็เหมือนกันหมด พอถูกลูบ ถูกคลำเข้าหน่อยก็มีแต่จะแข็งโป๊ก

หญิงสาวเอื้อมมือกระตุกปมเชือกตรงเอวสอบของเจ้านายหนุ่มออกพร้อมดึงผ้าขนหนูสีขาวสะอาดหลุดร่วงลงพื้นตามมาในพริบตาเดียว อนุไม่ทันระวังตัว เพราะเขามัวแต่จะแกะมือปลาหมึกออกห่าง พอชุดคลุมพร้อมด้วยผ้าขนหนูมีอันปลิดปลิวออกจากเรือนกายกำยำ อาวุธคู่กายของเขาก็ลำพองตัวโดยธรรมชาติขึ้นมาในทันที

“เฮ้ย!”

อนุขึ้นเสียงดัง เขาอับอายกับปฏิกิริยาทางร่างกาย ทว่าเขาไม่มีเวลาจัดการกับมันหรอก เมื่อถูกฝ่ามือนุ่มตะปบเข้ามากุมไว้ทั้งดุ้น

“คุณงาม!...ปล่อยผมเดี๋ยวนี้เลยนะ ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน แล้วจับคุณโยนออกจากห้องนี้ ประจานให้เพื่อนร่วมงานคุณรู้ถึงพฤติกรรมน่ารังเกียจนี้”

เจ้านายหนุ่มขู่เสียงกร้าว ดวงตาเขาเบิกโตรู้สึกตื่นตะลึงลานกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น สีหน้าเขาแดงก่ำดูเจ็บปวดกับการต้องคอยหักห้ามใจไม่ให้คล้อยตามสิ่งยั่วยุ นั่นเป็นเพราะอนุตั้งปณิธานไว้อย่างแน่วแน่ เขาจะไม่มีวันยอมนอกใจภรรยาแสนดีของตัวเองอย่างเด็ดขาด

“ทำไมต้องอดทนด้วยล่ะคะ งามแค่อยากให้คุณอนุมีความสุข”

งามละเมียดแหงนหน้าขึ้นออดอ้อน สายตาหวานเว้าวอนร้องขอ อนุได้แต่กัดกรามกรอดสั่งห้ามตัวเองอย่าได้หลงกล แต่!ให้ตายทำไมมันถึงได้ทรมานแบบนี้ก็ไม่รู้

ทว่าเขาจะไม่มีวันยอมให้กิเลสตัณหาชนะความมุ่งมั่นอย่างเด็ดขาด

อนุออกแรงเบี่ยงร่างนุ่มออกจากตัวเอง พร้อมด้วยคำบริภาษ

“ผู้หญิงหน้าด้าน คุณนี่มันไร้ยางอายเหลือเกิน ลืมไปแล้วหรือไง ผมมีครอบครัวแล้วนะ...อืม...อย่า...”

งามละเมียดไม่คิดสนใจคำตำหนิ เธอครอบกลีบปากสีแดงสดแทนฝ่ามือนุ่มของตัวเองกับลำโตของอนุ แม้นมันไม่ได้ใหญ่โตเกินมาตรฐานชายไทย ขนาดของเขากำลังพอดี ไม่ยาวทว่าก็ดูอวบอ้วนน่ากินไปอีกแบบ

“ซูด...คุณงาม...หยุดก่อน...อา...อืม...”

น้ำเสียงของคนห้ามเริ่มครางกระเส่า แรงต่อต้านก่อนหน้านั้นค่อยๆสงบลงอย่างเชื่องช้า อนุแหงนใบหน้าเชิดสูง พยายามนึกถึงใบหน้าของกมลาเข้าไว้ ทว่าก็ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ คนตั้งใจมุ่งมั่นที่งัดเอากลเม็ดเด็ดดวงออกมาใช้ล่อเหยื่อ เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตา มอบความสุขให้กับเขาอย่างไม่ยอมแพ้ จนในที่สุดอนุก็ต้องยอมใจอ่อน...ยกธงขาวให้แก่อารมณ์ราคะที่กำลังผุดพรายขึ้นภายในใจที่ชักจะอ่อนลงทุกที

หนุ่มใหญ่ที่เคยรักเมียของตัวเองมากตวัดฝ่ามือใหญ่กุมอยู่บนศีรษะได้รูปสวย ขาทั้งสองข้างกางออกจนได้องศาเหมาะเจาะ พร้อมเป็นฝ่ายขยับโยกท่อนเนื้อเข้าออกในโพรงปากสาวเสียเอง

“อูย...คุณงาม...อา...ดี...ดูดลิ้นแบบนั้นแหละ...อืม”

ของเหลวเริ่มไหลซึมมาตรงตำแหน่งอ่อนไหว อารมณ์อนุเหนือการควบคุมเอาไว้ได้อีกต่อไป ตรงส่วนหัวที่มีรูเล็กปลายดอกหัวเห็ดถูกแม่เลขาจอมร่านดูดเข้าจนแก้มตอบ แม้กระทั่งพวงไข่ฝาแฝดของเขาเจ้าหล่อนก็ยังรวบเข้าปากไปอม ปลายลิ้นเลียผ่านรูทวารอย่างไม่นึกรังเกียจ อนุไม่เคยถูกภรรยาปรนเปรอถึงขั้นนี้ อย่างมากกมลาก็แค่ดูดเลียพอให้น้ำเขาออก เสร็จแล้วเธอก็ขึ้นควบคุมจังหวะเองบ้างเป็นบางครั้ง ส่วนใหญ่จะเป็นฝ่ายเขาปรนเปรอให้ซะมากกว่า

จะว่าไปความหวือหวาระหว่างกันอาจมีขึ้นในช่วงข้าวใหม่ปลามันเท่านั้นแหละ จนเมื่อกมลาท้องลูกชายของเขาทุกอย่างก็ดูเหมือนจะหยุดนิ่ง และหลังจากนั้นเพียงไม่นานทุกอย่างก็ดำเนินไปตามหน้าที่เสียมากกว่าอารมณ์ ยิ่งมาตอนนี้เขากับกมลาแทบไม่เคยทำเรื่องบนเตียงด้วยกันเท่าที่ควร อาจด้วยอายุที่มากขึ้น บวกกับเวลาของเขาส่วนใหญ่มักหมกตัวเองอยู่แต่กับงาน กมลาที่ผันตัวเองมาเป็นแม่บ้านนับตั้งแต่เธอคลอดลูกชาย ก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้สักเท่าไหร่

ความเสียดเสียวพลุ่งพล่านจนอนุทนไม่ไหว น้ำเขาแตกพุ่งเข้าผ่านลำคอละหงของสาวร่านที่มีเป้าหมายชัดเจน เธอจัดการเลียทำความสะอาดจนเอี่ยมก่อนจะช้อนดวงหน้าระเรื่อขึ้นมองเขาอย่างเป็นต่อ

“โอ้ว!...”

เขาปล่อยเสียงครางแห่งความสุขพร้อมกับกดสายตามองหน้าเลขาสาว ฝ่ามือที่ขยุ้มเส้นผมนุ่มคลายออก ตัวเขายังหอบหายใจถี่ระรัว กายสมบูรณ์เกร็งขึ้นเล็กน้อย

“หวังว่าคุณอนุจะชอบนะคะ”

อนุไม่คิดตอบ...เขาเพียงแต่ส่ายหน้าส่งนัยน์ตาดุมองเจ้าหล่อน อาวุธเขื่องกำลังอ่อนตัวหากก็เพียงไม่นานงามละเมียดก็จัดการปลุกมันตื่นขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว เธอรูดหนังสีขุ่นก่อนจะพาตัวเองลุกขึ้นยืน จ้องดวงตาคมกริบของเจ้านายอย่างท้าทาย

“ตรงโซฟาก็น่าจะสนุกกว่านะคะ งามอยากขี่คุณอนุ...”

“พอเถอะคุณงาม ผมจะไม่มีวันยอมให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นอันขาด”

เขากัดฟันพูด พยายามดึงสีหน้าให้บึ้งตึง อดกลั้นต่อแรงยั่วยวนกิเลสตรงหน้าอย่างสุดกลั้น ก่อนจะปัดมือของเจ้าหล่อนทิ้งเหมือนกับเผลอหยิบถูกเผือกร้อนโดยไม่ตั้งใจ

“ถ้าอย่างนั้นคงต้องมาลองดูกันสักตั้งล่ะคะ...ว่าคุณอนุจะห้ามงามได้หรือเปล่า”

คนไม่มียางยอมปล่อยอาวุธร้อนของเขาพร้อมบอกเสียงท้าทาย เจ้าหล่อนยิ้มยั่ว มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้เจ้านายหนุ่มใหญ่หนาวเยือกไปทั่วหน้าท้องตึงแน่น รามเลียมาจนถึงหัวหอกทรงพลัง อนุกัดฟันกรอด...

“ออกไปจากห้องของผมซะ แล้วผมจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด”

เจ้านายหนุ่มใหญ่ออกคำสั่งเสียงเข้ม ก่อนเจ้าตัวเตรียมเดินหันหลังกลับเข้าห้องนอน เขาอยากอาบน้ำดับความร้อนรุ่มภายใน แค่นี้มันก็มากเกินสำหรับผู้ชายแบบเขา เพียงได้ปลดปล่อยครั้งคราวอารมณ์ใฝ่ต่ำมันก็อันตรธานหายไปหมดสิ้น เหลือไว้เพียงความขุ่นข้องหมองใจที่ตนนั้นดันยอมพ่ายแพ้ต่อกิเลสราคะ ยอมปล่อยให้เรื่องบัดสีเกิดขึ้นอย่างไม่น่าให้อภัย หัวใจของเขาหน่วงเจ็บ มันอดนึกละลายแก่ใจต่อภรรยาคนงามเสียมิได้ เขาไม่น่าเลย ไม่น่ายอมใจอ่อน ปล่อยให้งามละเมียดก้าวเข้ามาในเขตพื้นที่หวงห้าม...

“คุณอนุคะ...” งามละเมียดสูดลมหายใจลึก ดวงตาทอประกายวาววับอย่างไม่คิดยอมแพ้

“ผมไม่อยากได้ยินเสียงคุณในห้องนี้”

“แต่งามอยากได้ยินเสียงครางของคุณอนุ”

เขาหันขวับมามองเธอ สายตานั้นลุกโชนไปด้วยดวงไฟระยิบระยับ สีหน้าขาวสะอาดแสดงออกถึงความขยะแขยงกับสิ่งที่เขาได้ยิน

ต่อให้งามละเมียดแก้ผ้าถ่างขาต่อหน้าเขาก็เถอะ สาบานได้ว่าเขาจะไม่มีวันสนใจเจ้าหล่อนอีกแม้แต่น้อย...

----------------------------------

งามเด่นรับอาหารจากมือแม่ค้ามาถือไว้ เธอนิ่วหน้าเพราะมือที่กำลังล้วงหยิบกระเป๋าสตางค์ในกระเป๋ากางเกงนั้นมันว่างเปล่า ของกินในมือถูกวางไว้บนโต๊ะ หัวคิ้วหญิงสาวขมวดเข้าหากัน ใจคอชักเริ่มไม่ดี ถ้ากระเป๋าเงินหายจริงเธอจะทำอย่างไร?

จำได้ว่าก่อนหน้านั้นเธอสอดมันไว้ในกระเป๋ากางเกงข้างนี้นี่นา หรือว่าจะอยู่ในกระเป๋ากางเกงอีกข้างหนึ่ง งามเด่นเปลี่ยนมือ ควานหาในกระเป๋ากางเกงอีกฝั่งด้วยความร้อนใจแต่ก็ไม่เจอ ลองเคาะๆรอบตัวก็ไม่สะดุดกับอะไรทั้งนั้น...

กระเป๋าเงินเธอหายจริงๆหรือนี่?

หญิงสาวหันรีหันขวางยืนกระสับกระส่ายพร้อมกับกวาดสายตากลมโตมองหาเพื่อนสนิทไปพลาง เธอกับวินทาต่างแยกย้ายกันเดินเล่นเมื่อสักครู่เหตุเพราะฝ่ายนั้นเจอแฟนหนุ่มเข้าโดยบังเอิญ

เจ้าตัวเลยขอแยกไปเดินสวีทหวานกันตามภาษาคนมีคู่ ปล่อยให้คนไร้คู่อย่างเธอ...จำต้องเดินหน้าแห้งเหี่ยวเที่ยวตลาดนัดลำพังอีกตามเคย ทั้งที่ตอนชวนกันมาแม่นั่นยังนัดแนะกันว่าก่อนกลับเข้าหอจะพากันแวะไปนั่งกินขนมจีนร้านป้าไหวด้วยกันอยู่เลย พอเจอหน้าผู้ชายปุ๊บ แม่เพื่อนตัวดีก็ลืมคำพูดจนหมดสิ้น

งามเด่นชะเง้อคอยาวมองหาคนที่เห็นแฟนดีกว่าเพื่อนอีกครั้ง หวังว่าแม่เพื่อนตัวดีจะยังเดินอยู่ไม่ไกล หรือไม่ก็น่าจะเห็นคนรู้จักบ้าง ทว่าดูท่าแล้วงามเด่นน่าจะผิดหวัง...เพราะว่าตอนนี้วินทากำลังนั่งคลอเคลียเลือกเมนูอาหารอยู่กับแฟนหนุ่มของเธอในร้านน้ำแข็งไส ร้านตั้งอยู่ตรงหัวมุมไกลจากรถเข็นขายไก่ทอดพอควร

“ทำไมยัยโบว์ถึงหายตัวไวนักนะ?...”

งามเด่นบ่นพึมพำขณะมือยังคลำหากระเป๋าสตางค์ใบจิ๋วไปพร้อมกับลองนึกย้อนทบทวนตอนก่อนหน้าเธอจะเดินมายังรถเข็นขายไก่ทอด ไม่แน่ว่ากระเป๋าเงินอาจจะร่วงอยู่ตรงไหนสักที เพราะตอนเธอจ่ายค่ายำทะเลเธอยังกำกระเป๋าเงินอยู่เลย พอจ่ายเงินให้ป้าแม่ค้าเสร็จเธอก็สอดไว้ในกางเกง ส่วนถุงยำวินทาแย้งเอาไปถือ หลังจากนั้นเธอก็เดินตามกลิ่นหอมไก่ทอดข้ามมาอีกฟากถนน ตลอดทั้งสองข้างทางคลาคล่ำไปด้วยรถเข็นขายอาหารมากมาย รถเข็นขายไก่ทอดตั้งอยู่ระหว่างกลาง ด้านซ้ายเป็นร้านขายน้ำปั่น ส่วนด้านขวาเป็นร้านขายผลไม้ ตอนแรกหน้าร้านยังพอมีลูกค้าอออยู่ประมาณหนึ่งงามเด่นแทรกตัวเองเข้าไปยืนอยู่ด้านหน้าสุด รอให้ถึงคิวสั่งไก่ทอด

น่องไก่สีเหลืองอร่ามมีควันลอยฟุ้งถูกลำเลียงมาวางแผ่กระจายไว้เต็มถาดสเตนเลส แม่ค้าหน้าอ่อนที่ทำหน้าที่หยิบจับใส่ถุงกระดาษดูลักษณะท่าทางคล่องแคล่วว่องไวถูกใจลูกค้าไม่ต้องทนยืนเมื่อยขารอนาน

งามเด่นสั่งน่องไก่ทอดหลายชิ้น เผื่อเอาไว้เป็นอาหารเช้าของมื้อพรุ่งนี้พร้อมกับข้าวเหนียวอีกสี่ห่อ เธอได้ของตามสั่งครบถ้วน เหลือเพียงยังหาเงินจ่ายแม่ค้าไม่เจอเท่านั้นเอง

“สองร้อยห้าสิบบาทจ้ะหนู...”

แม่ค้าย้ำมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เห็นลูกค้าคนนี้ยืนขวางหน้าร้านตัวเองมาได้สักระยะ แถมยังไม่ยอมชำระเงินค่าน่องไก่ทอดแล้วหลีกทางให้ลูกค้ารายอื่นเข้ามาเลือกสินค้า ด้านหลังมีแม่ค้าอีกคนแกกำลังโยนน่องไก่ชิ้นโตลงในกระทะร้อนๆ เร่งไฟทอดให้ทันขายเลี้ยวหน้ามามองอีกคน...

สีหน้างามเด่นชักเริ่มซีดเซียว กังวลใจว่าจะเอาอย่างไรดี คนรู้จักก็ไม่ยักจะเดินผ่านมาให้เห็นสักคน วินทาก็ไม่รู้หายตัวไปไหน...

“ว่าไงหนู ได้ของแล้วก็จ่ายเงินสิจ๊ะ”

แม่ค้าด้านหลังส่งเสียงตะโกนเร่งเร้า แกวางตะหลิวด้ามยาว ขยับมายืนหน้าร้านช่วยลูกมือหยิบไก่ทอดใส่ถุงให้ลูกค้าอีกรายจากทางด้านหลัง หลายคนพร้อมใจส่งสายตามาทางเธอ งามเด่นได้แต่ส่งยิ้มแหยให้ กะว่าคงต้องคืนไก่ทอดกับข้าวเหนียวถ้าสุดท้ายแล้วเธอหากระเป๋าเงินไม่เจอจริงๆ

“เอ่อ...สักครู่นะคะคุณป้า พอดีกระเป๋าเงินหนูไม่รู้ว่าไปทำหล่นหายที่ไหน”

“อ้าว! ไม่ใช่ว่าจะหลอกกินฟรีกันหรอกนะหนู หน้าตาก็ออกจะดี”

“เปล่าจ้ะเปล่า...กระเป๋าเงินหนูหายจริงๆ”

งามเด่นโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน ถึงขั้นปลิ้นกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างให้แม่ค้าไก่ทอดดู แล้วก็กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ตอนได้รับสายตาเอือมระอาเป็นการตอบรับ อากาศที่ร้อนอบอ้าวเพราะฝนที่เทเม็ดลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาก่อนหน้านั้นครึ่งชั่วโมงกับเปลวจากไอร้อนบนเตาไก่ทอด ทำให้หลายคนที่ยืนรอชักเริ่มหงุดหงิดถึงขั้นมีเสียงบ่นกันระงม สีหน้างามเด่นดูแย่ลงเรื่อยๆด้วยในเวลานี้เธอทั้งอับอายจนอยากเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี จนกระทั่งได้ยินเสียงดังแทรกเสียงบ่นขึ้นมากะทันหัน

“พี่ครับ...ค่าไก่ทอดของเพื่อนผมเท่าไรนะครับ”

ร่างสูงเพรียวที่เดินแทรกเข้ามาชนิดไม่มีปี่มีขลุ่ยเอ่ยปากถามเสียงนุ่ม งามเด่นเงยหน้าขึ้นทันควันจึงสบเข้ากับดวงตาคมกริบ

“สองร้อยห้าสิบบาทจ้ะพ่อหนุ่ม” แม่ค้าที่ถูกเรียกว่าพี่ทั้งที่ใบหน้าดูห่างจากคำเรียกมาไกลฉีกปากยิ้มกว้าง งามเด่นอยากจะค้อนให้สักทีถ้าไม่ติดว่าตัวเองกำลังก่อปัญหาอยู่ละก็นะ

“นี่ครับ...”

กรกนกยื่นเงินตามจำนวนให้แม่ค้า เขาฉวยเอาถุงไก่ทอดตรงหน้าติดมือตอนหันหลังเดินถอยห่างออกจากหน้าร้านไก่ทอดเจ้าดัง รอจนกระทั่งร่างกลมกลึงนั้นแทรกตัวหลบลูกค้ารายอื่นออกมายืนสีหน้าเจี๋ยมเจี้ยมเคียงข้างกันกับเขา เหล่หางตามองเล็กน้อย

“อือ...” เขาพยักหน้าไปยังถุงไก่ทอดในมือพร้อมกับยื่นมันคืนให้เจ้าของ

“ขอบคุณนะ...เอาไว้พรุ่งนี้จะค*****นค่าไก่ให้ก็แล้วกัน”

ตอนพูดงามเด่นเอาแต่ก้มหน้า ไม่กล้าสบตาเขาตรงๆหรอก ปีกจมูกพะเยิบพะยาบเพราะได้กลิ่นกายหอมกรุ่นของเขาพวยพุ่งแทนกลิ่นไก่หอมๆด้วยซ้ำ แล้วงามเด่นก็ได้ยินเสียงถอนหายใจแรงๆ ก่อนเขาจะหันหลังเดินข้ามถนนไปยังอีกฝั่งอย่างรวดเร็ว...

--------------------------------