“ไม่สบายเหรอแสนดา” ธิดายกมืออังหน้าผากลูกสาว แต่ก็ไม่ยักร้อนเท่าไร “ถ้าไม่ไหวก็ไปกินยานอนพักได้นะ ทางนี้ใกล้เสร็จแล้ว เดี๋ยวแม่ทำต่อเอง”
แสนดาคิดถึงการจัดโต๊ะอาหารและยืนรอให้เจ้านายเรียกใช้ข้างโต๊ะอาหารวันนี้ หล่อนไม่ควรยืนอยู่ตรงนั้นให้ประดักประเดิดเลยจริงๆ กฤตภาคอาจจะไม่อาย แต่หล่อนกับนฤดีอายนี่นา
“จ้ะแม่ ฉันขอไปกินยานอนพักก่อนนะจ๊ะ ส่วนข้าวเช้า เดี๋ยวฉัน ตื่นมาจะหากินเองจ้ะ แม่ไม่ต้องห่วงนะ”
“เออๆ ถ้าคุณๆ เขากินข้าวกันเสร็จแล้วแม่จะออกไปซื้อผักเพิ่ม แกก็ไม่ต้องไปแล้วกัน ตื่นเมื่อไรก็มาตักข้าวต้มกินนะ หรือถ้าไม่ไหวก็โทรมาหาแม่ เดี๋ยวแม่จะพาไปหาหมอ”
“จ้ะ...”
แสนดาไม่ได้ตอบความคิดของตัวเองว่าหล่อนไม่ได้ต้องการหมอ แต่ต้องการปีเตอร์มากกว่าใครทั้งหมดในโลก! หญิงสาวเดินออกมาจากครัวตรงไปยังเรือนหลังเล็กของปีเตอร์ด้วยความร้อนรุ่มทั้งกายใจ ลมหายใจหอบกระเส่า เหงื่อกาฬไหลลงขมับราวกับเพิ่งออกกำล
