ฝันว่างูรัด!!
1217 Words
@คณะวิศวกรรมศาสตร์
“มาช้าจังวะไอ้ขุน”
“ตื่นสายนิดหน่อยวะ” กวินหันไปถามขุนที่เดินเข้ามาภายในห้องเรียนของคณะ ใบหน้าอ่อนเพลียของขุนยังคงนิ่งไม่แสดงอารมณ์อื่นแต่อย่างใด
“ไปทำไรมาวะไม่ได้นอน”
“เมื่อคืนกูฝันแปลกว่ะ” ความฝันเมื่อคืนเป็นเรื่องที่ทำให้ขุนสงสัยไม่น้อย เนื่องจากร้อยวันพันปีตัวเขาเองนั้นไม่เคยจะฝันอะไรเลยด้วยซ้ำแต่แปลกที่เมื่อคืนกลับฝันเรื่องนี้
“ฝันว่าไรวะ”
“กูฝันว่างูตัวใหญ่รัด” ขุนตัดสินใจเล่าให้กับกวินและเข้มฟัง เรียกเสียงตกใจจากเพื่อนรักทั้งสองไม่น้อย
“เชี้ยจริงดิ” เข้มที่นั่งฟังอยู่นานถึงกับอุทานขึ้นมา
“ตกใจอะไรวะไอ้เข้ม” ขุนหันหน้าไปมองใบหน้าตกใจของเพื่อนรัก ที่กำลังนั่งทำตาโตด้วยความตกใจ สร้างความแปลกใจให้กับขุนเขาไม่น้อย
“ฝันว่างูรัดโบราณเขาว่ามึงจะเจอเนื้อคู่”
“ไร้สาระ”
“กูก็ไม่รู้ว่าเรื่องจริงรึเปล่า ก็ต้องรออยู่ละวะ” กวินเอ่ยพูดกับเพื่อนเบา ๆ ก่อนที่จะหันกลับไป เนื่องจากอารมณ์เข้าห้องเรียนมาสอนแล้ว จึงทำได้แต่แยกย้ายกันนั่งนิ่งและมองตรงไปหน้าห้องเรียนและไม่ได้พูดอะไรต่อ
“วันนี้มีว๊ากน้องรึเปล่าวะไอ้ขุน” หลังจากเรียกเรียนหนุ่ม ๆ วิศวะต่างไปรวมตัวกันที่โรงอาหาร ช็อปแดงที่แดงเป็นสง่าเรียกสายตาสาว ๆ ต่างคณะได้ดี เพราะโรงอาหารคณะวิศวะไม่ใช่มีแค่เด็กวิศวะที่มากินอาหารเท่านั้นแต่ยังรวมไปถึงสาว ๆ ต่างคณะที่พากันมาแอ๊วผู้วิศวะด้วยเช่นกัน
“เห็นประธานของปีสองขอให้ลงว๊ากน้อง สรุปพวกเราต้องลงไปดูจริงดิวะ” กวินที่เอ่ยเสริมเข้ม พวกเขาเอ่ยถามขุนที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่
“อืม”
“วันอื่นค่อยลงว๊ากได้ไหมวะ” เสียงโอดโอยของกวินดังขึ้น ทำให้เพื่อนรักอย่างขุนและเข้มถึงกับขมวดคิ้วใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยกับอาการของกวิน เพราะปกติกวินมักจะชอบเวลาไปทำกิจกรรมของคณะ
“วันนี้มึงจะรีบไปไหนวะ”
“กูจะไปห้าง”
“ไปกี่โมงก็ได้ไหมวะ ห้างมึงอะ!!”
“ไม่ได้ วันนี้พี่กอหญ้าของกูไปงานเปิดตัวสินค้าไง กูอยากเจอตัวจริง”
“ไร้สาระ”
“มึงมันไอ้คนไม่มีหัวใจ มึงไม่เข้าใจกูหรอก งั้นมึงดูนี่” กวินรีบเปิดมือถือและกดไปยังแอพหนึ่งที่กำลังปรากฏภาพของสาวสวยคนหนึ่งให้กับขุนและเข้มดู
“สวย แม่ง ทำไมกูพึ่งรู้จักวะ!!”
“พี่เขาดังจะตายไอ้เข้ม มึงไปอยู่ไหนมาวะ” ใบหน้าหลงใหลของเข้มเมื่อได้เห็นรูปของสาวสวยที่กวินเอารูปให้ดูแตกต่างจะขุนที่นั่งทำหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดออกมาให้เห็นแม้แต่น้อย แถมยังหันหน้ากลับไปกินข้าวของตัวเองต่อ
“ไอ้ขุนไอ้คนไร้หัวใจ พี่เขาสวยขนาดนี้ มึงไม่ให้กูไปเจอตัวจริงพี่เขาจริง ๆ เหรอ”
“ลงว๊าก!!” ขุนพูดจบประโยคก็ลุกจากโต๊ะทันที เขาไม่รอให้กวินพูดอะไรต่อ ด้วยความรำคาญความพูดมากของเพื่อน ทำให้ขุนรีบลุกและเดินออกจากโรงอาหารไปยังอาคารของคณะทันที
“ไอ้ขุน ไอ้ขุน รอพวกกูก่อน”
“ผมอยากให้พวกคุณรักและสามัคคีกันให้มากที่สุด มีอะไรให้ปรึกษากันในเมื่อพวกเราคือพี่น้องและเพื่อนกัน” เสียงเข้มของขุนว๊ากรุ่นน้องปีหนึ่งและปีสองอยู่ที่ลานเกียร์ ความดุและห่ามของขุนทำให้เขานั้นได้รับเลือกเป็นเฮดว๊ากของคณะ
“ผมถามว่าเข้าใจไหม”
“ค่ะ/ครับ”
“พูดให้มันดังกว่านี้ พูดเบาขนาดนี้จะไปทำอะไรได้”
“ค่ะ/ครับ” เสียงรุ่นน้องขานรับกับคำพูดของขุนเขาเสียงดังไปทั่วลานเกียร์ ก่อนที่กลุ่มพี่ว๊ากของขุนเขาจะเดินออกมาอยู่ข้างลานเกียร์และปล่อยให้รุ่นน้อยปีสองทำหน้าที่ต่อ
“มึงไม่รีบแล้วเหรอไอ้กวิน” เข้มหันไปพูดกับกวินที่ดูไม่กระตือรือร้นที่จะกลับเหมือนตอนเที่ยงที่ผ่านมา
“ไม่แล้ว เพราะงานคงเลิกแล้ว” ใบน่าเสียดายของกวินแสดงออกมาได้น่าสงสารแต่ก็ยังไม่สามารถเรียกคะแนนความสงสารจากขุนเขาได้แม้แต่น้อย
“ไปเตะบอลกันไหมวะ วันนี้กูว่าง”
“อืม/โอเค” หลังจากที่เลิกกิจกรรม ทั้งสามมุ่งหน้าไปยังตึกของคณะเพื่อไปเปลี่ยนชุดบอลที่อยู่ล็อกเกอร์ของคณะ เพราะไม่อยากกลับคอนโดไปเปลี่ยนให้เสียเวลาทำให้หนุ่มวิศวะทุกคนต่างพากัน ใส่ชุดบอลเอาไว้ในล็อกเกอร์
บรรยากาศยามเย็นของมหาลัยยังคงพลุกพล่านไปด้วยเหล่านักศึกษาและจะมีสาว ๆ บางคนที่ไปนั่งอยู่ข้างสนามบอลของมหาลัยเพื่อดูหนุ่ม ๆ และวันนี้จะเยอะเป็นพิเศษเพราะแก๊งค์ของขุนเขาลงสนามด้วย
“เฮ้ย!!เหนื่อย”
“ไอ้ขุนไปกินข้าวกับพวกกูไหมวะ” คิมเพื่อนร่วมคณะเดินเข้ามาถามขุนเขาที่นั่งพักอยู่ข้างสนาม
“อืม”
หลังจากที่หนุ่ม ๆ วิศวะตกลงกันเสร็จสรรพก็พากลับมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวและอาหารตามสั่งหลังมหาลัยโดยที่พวกเขายังอยู่ในชุดบอลกับรองเท้าคีบเตะ
“ไอ้ขุนมึงกินได้ไหมวะ” ร้านอาหารธรรมดาที่ขุนเขาแทบจะไม่เข้ามากินด้วยซ้ำแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเพื่อนออกไป เพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะมากินร้านข้างทางที่ขุนเขาแทบจะไม่เคยกินมันมาก่อน
“ได้”
“มึงเอาไร เดี๋ยวกูสั่งให้”
“เหมือนมึง เข้าไปก่อนเดี๋ยวกูตามเข้าไป” กวินและเข้มเดินเข้าไปภายในร้านก่อน ปล่อยให้ขุนเขาคุยสายกับลูกน้องคนสนิทอยู่หน้าร้านคนเดียว เมื่อขุนเขาวางสายจากลูกน้องเขาเดินกลับมาที่หน้าร้านอีกครั้งและยืนมองหน้าร้านอาหารที่เพื่อนร่วมคณะพามากิน โดยความคิดที่ลังเลภายใจ เพราะนี่คือครั้งแรกที่เขามาร้านข้างทางแบบนี้
“เอาเงินไปกินก๋วยเตี๋ยวนะคะ ร้านนี้อร่อยนะ” สาวสวยเดินเข้ามาสะกิดที่แขนของขุนเขา ก่อนที่เธอจะยัดเงินใส่มือของเขา ตาคมของขุนหันไปมองทางต้นเสียงกับพบว่าเป็นหญิงสาวคนที่กวินเอารูปให้ดูเมื่อตอนกลางวัน
“เดี๋ยว!!”
“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ” หญิงสาวไม่ฟังชายหนุ่มพูดแม้แต่น้อย เธอรีบเดินขึ้นรถที่จอดรออยู่ข้างทางไปทันที โดยไม่หันมามองชายหนุ่มที่ยืนทำหน้างุนงงกับการกระทำของเธอไม่น้อย เพราะไม่คิดว่าคนปกติจะให้เงินคนที่ไม่รู้จักง่ายขนาดนี้
“หึ!!”
- Writer
