อาจารย์....
793 Words
บทที่2
อาจารย์....
มหาวิทยาลัย
ข้าวฟ่างได้แต่นั่งเหม่อฟังเพื่อนๆในห้องคุยกันจนกัสที่เดินเข้ามารีบตรงดิ่งมาหาเธอ เพราะเมื่อคืนต่างคนต่างเมาแยกกันตอนไหนก็ไม่รู้
“อีข้าวเมื่อคืนมึงกลับไปตอนไหน กูเมามากพี่เอเลยพากูกลับ”
“ก็พร้อมๆกับมึงนั่นแหละ” ฉันตอบส่งๆไปเพราะเมื่อคืนจำอะไรไม่ได้เลย
“เฮ้ย!! อาจารย์คนใหม่มาแล้วเว้ยย”
เสียงเพื่อนที่วิ่งเข้าห้องเรียนมาตพโกนบอกทุกคนเลยรีบไปนั่งประจำที่ จนเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้องทำเอาทุกคนลุ้นกันใหญ่ว่าอาจารย์คนใหม่จะหน้าตาดีขนาดไหน
ตึก!
ตึก!
ตึก!
ข้าวฟ่างเงยหน้าขึ้นมามองก็ถึงกับอ้าปากค้าง อาจารย์คนใหม่ที่ยืนมองหน้าเธออยู่นั้นคือผู้ชายที่เธอตื่นมาเจอเมื่อวาน สรุปแล้วเธอนอนกับอาจารย์ ฉิบหายแล้วซี่ครูเข้าให้
“นี่กูนอนกับอาจารย์เหรอวะ”
“อะไรอีข้าว”
“ปะ....เปล่า”
“สวัสดีครับนักศึกษาผมชื่อเวย์ จะมาสอนวิชายคณิตย์แทนอาจารย์อรอุมา”
“อาจารย์ใช่เจ้าของร้าสักที่เปิดอยู่ใกล้ๆหอพักนักศึกษาหรือเปล่าครับ”
“ใช่ครับ”
สาวๆต่างมองไปที่รอยสักของอาจารย์อย่างหลงใหลมีเพียงข้าวฟ่างที่นั่งก้มหน้าอยู่คนเดียว อย่าเงยนะอีข้าวอย่าให้เขารู้ อย่าให้เขาเห็น
“อีข้าวอาจารย์มา!”
“อะแฮ่ม!”
“สวัสดีค่ะ...”
“ครับ”
“มีอะไรหรือเปล่าคะอาจารย์”
“เมื่อวานคุณลืมกุญแจไว้เลิกเรียนค่อยมาเอาก็แล้วกัน”
ผมเดินกลับมาสอนหนังสือต่อแต่ก็ยังมองๆไปที่นักศึกษาคนสวยที่เหมือนนั่งอมทุกข์เรื่องอะไรสักอย่าง จนถึงเวลากลับทุกคนเดินมาทักทายโดยเฉพาะสาวๆที่อยากไปสักที่ร้านผมจึงให้นามบัตรไป
“อีข้าวกูกลับก่อนนะพี่เอมารอแล้วให้กูไปส่งบ้านไหม พี่เอมีไปร้องเพลงที่ผับแถวบ้านมึง ไอ้ผับจรจัดอะไรนั่นน่ะ"
“อโคจร มึงช่วยเรียกให้มันถูกๆหน่อยได้ไหม”
“เออนั่นแหละ”
“กูมีธุระต้องไปทำ มึงกลับก่อนเถอะ”
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ”
เมื่อทุกคนกลับกันหมดข้าวฟ่างก็นั่งเงียบๆไถหน้าจอโทรศัพท์เพื่อรออาจารย์เวย์เอากุญแจห้องของน้องนนท์มาคืน แต่เวลาผ่านไปข้าวฟ่างก็ยังไม่ได้กุญแจคืนสักที เธอจึงตัดสินใจเดินไปหาอาจารย์ที่นั่งทำงานอยู่หน้าห้อง
“ขอกุญแจคืนด้วยคะ”
“ทำไมกลับแล้วไม่ปลุกผม” ใจร้ายมากคนอุตส่าห์เป็นห่วงอยู่เป็นเพื่อนแท้ๆ
“เราไม่ได้รู้จักกัน ขอกุญแจคืนด้วยค่ะ”
“คุณชื่ออะไร”
“ข้าวฟ่างค่ะ ขอ กุญ แจ คืน ด้วย ค่ะ!!”
น้ำเสียงเน้นย้ำทำให้เวย์รีบวางงานในมือลงจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเธอ
“กุญแจห้องเหรอ”
“ค่ะ!”
“แล้วคุณเข้าห้องได้ไง มีกุญแจสำรองเหรอ”
“ขุดหลุ่มเข้าไปค่ะ!”
“บ๊ะ! ติดเก่งซะด้วย”
“อาจารย์!”
“ฮ่าๆๆ ผมหยอกเล่น อ่ะเอาไป” ผมส่งกุญแจคืนให้เธอก่อนจะมองใบหน้าที่ดูสิ้นหวัง “ถ้าให้เดาคงเป็นกุญแจห้องของแฟนเก่าที่เพิ่งเลิกกันใช่ไหม”
“อาจารย์รู้ได้ไงคะ”
“หน้าคุณมันฟ้อง เอาเถอะผมต้องรีบไปทำธุระต่อไว้พรุ่งนี้ค่อยมากวนประสาทคุณใหม่ ไปละ”
ข้าวฟ่างมองตามหลังอาจารย์เวย์ที่เดินถือสัมภาระออกจากห้องไป เธอจึงเดินตามหลังมาเงียบๆในใจก็อยากจะร้องไห้ที่ยังเสียใจเรื่องน้องนนท์ไม่หาย
“ชน!”
ไม่ทันขาดคำข้าวฟ่างก็เดินชนเข้ากับแผ่นหลังของเวย์ทำให้เธอต้องรีบยกมือขอโทษ พร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา
“มีสติหน่อยสิ หวังว่าพรุ่งนี้ผมจะไม่เห็นคุณร้องไห้นะ”
“อกหักนะคะไม่ใช่ปวดหัวที่กินยาแล้วจะหาย”
“ดราม่าเฉย เสียใจน่ะเสียได้แต่อย่าให้เสียการเรียน คุณเรียนปีสุดท้ายแล้วนะสนใจเรื่องเรียนหน่อยก็ดี เมื่อกี้ผมตรวจงานคุณคะแนนไม่ดีเลย”
“เพราะหนูโง่แบบนี้ใช่ไหมคะถึงได้โดนหลอกฮึก!” ฉันคงโง่จริงๆโดนผู้ชายหลอก เสียเงินเสียหน้าดีไม่ถึงขั้นเสียตัว
“อ่าว...” และแม่เด็กขี้เมาก็ร้องไห้โฮเลย
จู่ๆข้าวฟ่างก็ปล่อยโฮออกมาจนเวย์ต้องพามานั่งระงับสติอารมณ์ที่ห้องทำงาน เธอดูเสียใจจนไม่อยากทำอะไรเอาแต่เหม่อลอยจนเวย์ต้องถามไถ่เรื่องราวเพื่อให้เธอได้ระบายมันออกมา
- Writer
