ลืมตัวแนบชิด

1085 Words
บทที่8 ลืมตัวแนบชิด หลังจากที่ทานขนมพูดคุยกันจนหายเหนื่อยเวย์ก็เริ่มติวให้กับข้าวฟ่าง แม้เธอจะดูเข้าใจอยากแต่เวย์ก็ใจเย็นค่อยๆสอนเธอจนเธอเริ่มเข้าใจทีละนิด “เหนื่อยไหมคะอาจารย์” ฉันถามอาจารย์ที่ขยับแว่นขึ้นไปคาดผม พอเห็นอาจารย์ใส่แว่นก็ดูเป็นผู้ใหญ่ที่น่ากลัวเหมือนกัน “กับเธอเหนื่อยกว่านี้ผมก็ยอม” “ฮะ....” “ฮ่าๆๆ มาๆมาแก้โจทย์ข้อนี้ให้ผมดูหน่อย” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเผลอหลุดพูดอะไรออกไป “หนูลืมไปหมดแล้วค่ะ....อาจารย์พูดแบบนั้นหนูไม่มีสมาธิแล้วค่ะ” “อ่า...” เวย์ถึงกับเอนหลังไปกับโซฟาจากนั้นก็นอนยิ้มให้ข้าวฟ่างที่นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆ เวย์พยายามรวบรวมสติแต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ให้พยายามยังไงก็คงติวให้เธอไม่รู้เรื่อง “ผมว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อนไหม” “ค่ะ...” “เอิ่ม...” “อาจารย์คะหนูกลับก่อนก็ได้นะคะ อาจารย์จะได้พักผ่อน” “เดี๋ยวข้าวฟ่าง....ไปหาอะไรทานก่อนไหม” “อาจารย์คะ เราสองคนเพิ่งทานขนมไปเองนะคะ หนูยังอิ่มอยู่เลยค่ะ” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่กลั้นไม่ให้เผลอยิ้ม “นั่นสิ....หรือเราจะไปไหนกันดี..” “อาจารย์พูดแบบนี้อยากให้หนูอยู่ด้วยใช่ไหมคะ” แววตาซุกซนของข้าวฟ่างทำให้เวย์ยิ้มจนหน้าบาน คำตอบมีอยู่ในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไปสุดท้ายทั้งสองก็นั่งดูทีวีอยู่ด้วยกันที่โซฟา เวลาผ่านไปจนหนังจบไปถึงสองเรื่องเวย์ที่รู้สึกหิวๆก็ชวนข้าวฟ่างลงไปหาอะไรทานที่ร้านอาหารใกล้ๆคอนโด ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ3ทุ่ม เวย์จึงอาสามาส่งข้าวฟ่างที่หอพัก ข้าวฟ่างเองก็ยินยอม “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” “พรุ่งนี้จะกลับพร้อมผมหรือมาเองครับ” “หนูมีเรียนแค่ช่วงเช้าบ่ายก็ว่างค่ะ” “ผมก็ว่างช่วงบ่ายเหมือนกัน” “อาจารย์จะให้หนูติวทั้งวันเลยเหรอ เดี๋ยวจะเก่งเกินไปนะคะ” “ฮ่าๆๆ งั้นเอางี้คุณพร้อมตอนไหนก็ค่อยบอกผมแล้วกันเดี๋ยวผมมารับ” “ค่ะ” ข้าวฟ่างรีบพยักหน้าจากนั้นก็เดินลงรถไป เมื่อเธอเข้าห้องเวย์จึงรีบขับรถกลับมาคอนโด วันต่อมา หลังจากที่ข้าวฟ่างเรียนเสร็จแล้วเธอก็เดินมาหาอาจารย์เวย์ที่ห้องทำงานตอนนี้เวย์เองก็เตรียมตัวกลับเหมือนกัน “จะกลับแล้วเหรอคะ” “ครับวันนี้บ่ายผมว่างไม่ต้องกลับเข้ามาแล้ว” “แล้วเรา...” ผมละสายตาจากคอคอมที่ดับเพื่อมามองใบหน้าของข้าวฟ่าง เธอดูเขินๆไม่กล้าพูด “เราอะไร” “ก็เรื่องติวไงคะอาจารย์” “ติวเย็นก็ได้ ผมมีงานต้องไปเคลียร์ที่คอนโดถ้าไม่ไปไหนก็ไปช่วยงานผมหน่อยแล้วกัน” ข้าวฟ่างพยักหน้าจากนั้นก็เดินมาช่วยอาจารย์ถือของเพื่อขึ้นรถกลับมาที่คอนโด เธอเดินมาเปิดดูของในตู้ก็ถึงกับยู่ปากเพราะไม่มีของสดให้เธอทำอะไรเลย “ผมมีแต่ผลไม้ อยากกินอะไรสั่งเลยครับเดี๋ยวผมจ่ายให้” “อาจารย์อยากกินอะไรคะ” “อะไรก็ได้ครับ” “งั้น....กินหนูไหม” “ได้เหรอ เข้าไปรอในห้องเลยไป” ผมยิ้มให้เธอส่วนเธอก็หัวเราะลั่น “ตลกเหรอฮะ” “อาจารย์นี่หื่นเหมือนกันนะ” “คุณชวนผมเองนะฮ่าๆๆ” ผมก้มทำงานต่อจนเธอเดินมานั่งข้างๆ ในมือก็ถือผลไม้มาด้วย “ส้มหวานจัง” ข้าวฟ่างยื่นส้มให้อาจารย์เวย์ แต่อาจารย์เวย์กับก้มลงมาใช้ปากงับจากนั้นก็มองหน้าเธอ ทั้งสองยิ้มใส่กันจนข้าวฟ่างต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำมาตั้งสติ “อีข้าวๆๆๆ อย่าเขินดิวะ งื้อออ” เมื่อได้สติเธอก็รีบเดินออกมานั่งข้างๆจากนั้นก็หยิบส้มใส่ปากตัวเอง เวย์ที่นั่งทำงานอยู่ก็ยิ้มออกมาแต่ก็พยายามตั้งสติเหมือนกัน เวลาผ่านไปข้าวฟ่างเริ่มเหงาเธอไม่มีอะไรทำจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมส์ แต่ด้วยเพื่อนในทีมไก่เกินไปจึงเกิดอาการหัวร้อนจนเวย์ต้องมองหน้า “มึงไก่มากเป็นซัพพอร์ตแต่เสือกทิ้งกู เวร!” “แครี่โง่ เข้าทำไมทำไมไม่รอซัพ” “โธ่ ไอ้ควายมึงคิดว่ากูถอยทันหรือไงอยู่ในป้อมยังเข้ามารุมกู มึงขึ้นไปหาพ่องมึงเหรอ ลงมาหากูนี่!” เสียงด่ากันในเกมส์ดังไม่หยุดเวย์ที่เริ่มไม่มีสมาธิจึงวางงานในมือจากนั้นก็เอียงตัวไปดูเธอเล่นเกมส์ ด้วยความลืมตัวข้าวฟ่างค่อยๆเอียงตัวเองมาพิงอาจารย์เวย์จนอาจารย์เวย์ก็ยกแขนขึ้นเพื่อให้เธอได้พิงตนเอง หมอนสี่เหลี่ยมใบเล็กคงไม่จำเป็นแล้วตอนนี้ข้าวฟ่างได้อยู่ในอ้อมแขนของเวย์อย่างเต็มรูปแบบ “อย่าเพิ่งใจร้อนดิ เคลียร์ครีปไปก่อน” ผมก็เผลอตัวพูดสอนไป “อาจารย์ขาเกมส์หน้ามาเข้าทีมกับหนูเลยค่ะ” “มาดิ” สุดท้ายหนังสือไม่ได้ติว งานวิจัยของสถาบันก็ไม่ได้ทำเพราะทั้งสองนอนเกยกันเล่นเกมส์จนเพลิน “โอ๊ะ แบตหนูจะหมดขอเสียบหน่อย” เวย์รีบดึงที่ชาร์ตของตัวเองออกข้าวฟ่างจึงรับมาเสียบของตัวเอง ขนมและผลไม้หมดไปอย่างราบคาบเมื่อทั้งสองนอนเล่นเกมส์และหยิบป้อนกันอย่างลืมตัว กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เริ่มตาลาย “อุ๊ย!” “เพิ่งรู้ตัวเหรอ ผมชาไปแถบแล้วนะ” “แล้วทำไมถึงปล่อยให้หนูหนุนล่ะคะ” “ก็เห็นกำลังสบายก็เลยปล่อย” “กี่โมงแล้วคะ 2ทุ่มแล้วเหรอหนูกลับก่อนดีกว่าค่ะอาจารย์จะได้พักผ่อน” ข้าวฟ่างรีบเก็บของแต่เธอไม่ทันระวังทำให้เดินสะดุดสายชาร์ตโทรศัพท์ ร่างของเธอเซล้มทับอาจารย์เวย์จนริมฝีปากของทั้งสองแนบชิดกัน จุ๊บ! เหมือนเวลาทุกอย่างหยุดเดินทั้งสองสบตากันอย่างลึกซึ้ง มือของเวย์ที่ประคองเธอไว้ค่อยๆเลื่อนไปตามแผ่นหลัง ข้าวฟ่างที่หลงใหลในความหล่อก็เผลอขยับปากเล็กน้อย ทำให้เวย์ค่อยๆขยับตามเธอเบาๆ จุ๊บ~
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD