ลืมตัวแนบชิด
1085 Words
บทที่8
ลืมตัวแนบชิด
หลังจากที่ทานขนมพูดคุยกันจนหายเหนื่อยเวย์ก็เริ่มติวให้กับข้าวฟ่าง แม้เธอจะดูเข้าใจอยากแต่เวย์ก็ใจเย็นค่อยๆสอนเธอจนเธอเริ่มเข้าใจทีละนิด
“เหนื่อยไหมคะอาจารย์” ฉันถามอาจารย์ที่ขยับแว่นขึ้นไปคาดผม พอเห็นอาจารย์ใส่แว่นก็ดูเป็นผู้ใหญ่ที่น่ากลัวเหมือนกัน
“กับเธอเหนื่อยกว่านี้ผมก็ยอม”
“ฮะ....”
“ฮ่าๆๆ มาๆมาแก้โจทย์ข้อนี้ให้ผมดูหน่อย” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเผลอหลุดพูดอะไรออกไป
“หนูลืมไปหมดแล้วค่ะ....อาจารย์พูดแบบนั้นหนูไม่มีสมาธิแล้วค่ะ”
“อ่า...”
เวย์ถึงกับเอนหลังไปกับโซฟาจากนั้นก็นอนยิ้มให้ข้าวฟ่างที่นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆ เวย์พยายามรวบรวมสติแต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ให้พยายามยังไงก็คงติวให้เธอไม่รู้เรื่อง
“ผมว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อนไหม”
“ค่ะ...”
“เอิ่ม...”
“อาจารย์คะหนูกลับก่อนก็ได้นะคะ อาจารย์จะได้พักผ่อน”
“เดี๋ยวข้าวฟ่าง....ไปหาอะไรทานก่อนไหม”
“อาจารย์คะ เราสองคนเพิ่งทานขนมไปเองนะคะ หนูยังอิ่มอยู่เลยค่ะ” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่กลั้นไม่ให้เผลอยิ้ม
“นั่นสิ....หรือเราจะไปไหนกันดี..”
“อาจารย์พูดแบบนี้อยากให้หนูอยู่ด้วยใช่ไหมคะ”
แววตาซุกซนของข้าวฟ่างทำให้เวย์ยิ้มจนหน้าบาน คำตอบมีอยู่ในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไปสุดท้ายทั้งสองก็นั่งดูทีวีอยู่ด้วยกันที่โซฟา
เวลาผ่านไปจนหนังจบไปถึงสองเรื่องเวย์ที่รู้สึกหิวๆก็ชวนข้าวฟ่างลงไปหาอะไรทานที่ร้านอาหารใกล้ๆคอนโด ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ3ทุ่ม เวย์จึงอาสามาส่งข้าวฟ่างที่หอพัก ข้าวฟ่างเองก็ยินยอม
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”
“พรุ่งนี้จะกลับพร้อมผมหรือมาเองครับ”
“หนูมีเรียนแค่ช่วงเช้าบ่ายก็ว่างค่ะ”
“ผมก็ว่างช่วงบ่ายเหมือนกัน”
“อาจารย์จะให้หนูติวทั้งวันเลยเหรอ เดี๋ยวจะเก่งเกินไปนะคะ”
“ฮ่าๆๆ งั้นเอางี้คุณพร้อมตอนไหนก็ค่อยบอกผมแล้วกันเดี๋ยวผมมารับ”
“ค่ะ”
ข้าวฟ่างรีบพยักหน้าจากนั้นก็เดินลงรถไป เมื่อเธอเข้าห้องเวย์จึงรีบขับรถกลับมาคอนโด
วันต่อมา
หลังจากที่ข้าวฟ่างเรียนเสร็จแล้วเธอก็เดินมาหาอาจารย์เวย์ที่ห้องทำงานตอนนี้เวย์เองก็เตรียมตัวกลับเหมือนกัน
“จะกลับแล้วเหรอคะ”
“ครับวันนี้บ่ายผมว่างไม่ต้องกลับเข้ามาแล้ว”
“แล้วเรา...”
ผมละสายตาจากคอคอมที่ดับเพื่อมามองใบหน้าของข้าวฟ่าง เธอดูเขินๆไม่กล้าพูด
“เราอะไร”
“ก็เรื่องติวไงคะอาจารย์”
“ติวเย็นก็ได้ ผมมีงานต้องไปเคลียร์ที่คอนโดถ้าไม่ไปไหนก็ไปช่วยงานผมหน่อยแล้วกัน”
ข้าวฟ่างพยักหน้าจากนั้นก็เดินมาช่วยอาจารย์ถือของเพื่อขึ้นรถกลับมาที่คอนโด เธอเดินมาเปิดดูของในตู้ก็ถึงกับยู่ปากเพราะไม่มีของสดให้เธอทำอะไรเลย
“ผมมีแต่ผลไม้ อยากกินอะไรสั่งเลยครับเดี๋ยวผมจ่ายให้”
“อาจารย์อยากกินอะไรคะ”
“อะไรก็ได้ครับ”
“งั้น....กินหนูไหม”
“ได้เหรอ เข้าไปรอในห้องเลยไป” ผมยิ้มให้เธอส่วนเธอก็หัวเราะลั่น “ตลกเหรอฮะ”
“อาจารย์นี่หื่นเหมือนกันนะ”
“คุณชวนผมเองนะฮ่าๆๆ” ผมก้มทำงานต่อจนเธอเดินมานั่งข้างๆ ในมือก็ถือผลไม้มาด้วย
“ส้มหวานจัง”
ข้าวฟ่างยื่นส้มให้อาจารย์เวย์ แต่อาจารย์เวย์กับก้มลงมาใช้ปากงับจากนั้นก็มองหน้าเธอ ทั้งสองยิ้มใส่กันจนข้าวฟ่างต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำมาตั้งสติ
“อีข้าวๆๆๆ อย่าเขินดิวะ งื้อออ”
เมื่อได้สติเธอก็รีบเดินออกมานั่งข้างๆจากนั้นก็หยิบส้มใส่ปากตัวเอง เวย์ที่นั่งทำงานอยู่ก็ยิ้มออกมาแต่ก็พยายามตั้งสติเหมือนกัน
เวลาผ่านไปข้าวฟ่างเริ่มเหงาเธอไม่มีอะไรทำจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมส์ แต่ด้วยเพื่อนในทีมไก่เกินไปจึงเกิดอาการหัวร้อนจนเวย์ต้องมองหน้า
“มึงไก่มากเป็นซัพพอร์ตแต่เสือกทิ้งกู เวร!”
“แครี่โง่ เข้าทำไมทำไมไม่รอซัพ”
“โธ่ ไอ้ควายมึงคิดว่ากูถอยทันหรือไงอยู่ในป้อมยังเข้ามารุมกู มึงขึ้นไปหาพ่องมึงเหรอ ลงมาหากูนี่!”
เสียงด่ากันในเกมส์ดังไม่หยุดเวย์ที่เริ่มไม่มีสมาธิจึงวางงานในมือจากนั้นก็เอียงตัวไปดูเธอเล่นเกมส์ ด้วยความลืมตัวข้าวฟ่างค่อยๆเอียงตัวเองมาพิงอาจารย์เวย์จนอาจารย์เวย์ก็ยกแขนขึ้นเพื่อให้เธอได้พิงตนเอง หมอนสี่เหลี่ยมใบเล็กคงไม่จำเป็นแล้วตอนนี้ข้าวฟ่างได้อยู่ในอ้อมแขนของเวย์อย่างเต็มรูปแบบ
“อย่าเพิ่งใจร้อนดิ เคลียร์ครีปไปก่อน” ผมก็เผลอตัวพูดสอนไป
“อาจารย์ขาเกมส์หน้ามาเข้าทีมกับหนูเลยค่ะ”
“มาดิ”
สุดท้ายหนังสือไม่ได้ติว งานวิจัยของสถาบันก็ไม่ได้ทำเพราะทั้งสองนอนเกยกันเล่นเกมส์จนเพลิน
“โอ๊ะ แบตหนูจะหมดขอเสียบหน่อย”
เวย์รีบดึงที่ชาร์ตของตัวเองออกข้าวฟ่างจึงรับมาเสียบของตัวเอง ขนมและผลไม้หมดไปอย่างราบคาบเมื่อทั้งสองนอนเล่นเกมส์และหยิบป้อนกันอย่างลืมตัว กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เริ่มตาลาย
“อุ๊ย!”
“เพิ่งรู้ตัวเหรอ ผมชาไปแถบแล้วนะ”
“แล้วทำไมถึงปล่อยให้หนูหนุนล่ะคะ”
“ก็เห็นกำลังสบายก็เลยปล่อย”
“กี่โมงแล้วคะ 2ทุ่มแล้วเหรอหนูกลับก่อนดีกว่าค่ะอาจารย์จะได้พักผ่อน”
ข้าวฟ่างรีบเก็บของแต่เธอไม่ทันระวังทำให้เดินสะดุดสายชาร์ตโทรศัพท์ ร่างของเธอเซล้มทับอาจารย์เวย์จนริมฝีปากของทั้งสองแนบชิดกัน
จุ๊บ!
เหมือนเวลาทุกอย่างหยุดเดินทั้งสองสบตากันอย่างลึกซึ้ง มือของเวย์ที่ประคองเธอไว้ค่อยๆเลื่อนไปตามแผ่นหลัง ข้าวฟ่างที่หลงใหลในความหล่อก็เผลอขยับปากเล็กน้อย ทำให้เวย์ค่อยๆขยับตามเธอเบาๆ
จุ๊บ~
- Writer
