อ้อนวอน//ถูกทำร้าย
1030 Words
บทที่5
อ้อนวอน//ถูกทำร้าย
หลังจากที่เรื่องวุ่นวายจบลงข้าวฟ่างก็หันมาสนใจเรียนแม้จิตใจของเธอจะยังขุ่นมัวจนไม่มีสมาธิก็ตาม ด้านเวย์ที่สอนเด็กปีหนึ่งอยู่ก็มองไปทางน้องวันคู่ขาใหม่ของชานนท์
เสียงกระซิบกระซาบของลูกศิษย์รักสองคนอย่างเพิร์ธและพิ้งค์คุยกันเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้เวย์ต้องกระแอมให้ทั้งสองคนหยุดพูด
ร้านเหล้ารันเวย์ 00.30น.
เสียงกระทืบ ทุบตีดังมาจากด้านหลังทำให้เวย์ที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ไม่ไกลกระตุกยิ้มอย่างสะใจ
“ช่วยด้วย....”
มือที่เปื้อนเลือดคลานออกมาอยู่ตรงหน้าเวย์แต่เวย์กับทิ้งบุหรี่ใส่ร่างของชานนท์จากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในร้าน โชคดีที่เวลานี้มันดึกมากแล้วทำให้ลูกค้าน้อยบวกกับเสียงดนตรีสดที่ดังจนไม่มีใครสนใจหรือได้ยิน
“เรียบร้อยใช่ไหม” เต้ถามด้วยความอยากรู้
“เออ สลบไปแล้ว”
“ที่เหลือเดี๋ยวกูจัดการให้มึงกลับไปพักเถอะ”
“เออ”
เวย์ขับรถออกมาเรื่อยๆเพื่อกลับไปคอนโดของตัวเอง ระหว่างที่รถติดไฟแดงสายตาของตนก็มองไปเห็นข้าวฟ่างเดินอยู่ที่ริมฟุตบาทจึงรีบตบไฟเลี้ยวเพื่อไปหาเธอ
ปริ๊น!
ข้าวฟ่างสะดุ้งเฮือกแต่เมื่อหันมาเห็นอาจารย์เวย์เธอก็ยิ้มให้ทันที
“ทำไมยังไม่กลับไปนอนพักอีกพรุ่งนี้สอบวิชาผมนะ”
“หิวค่ะเลยออกมาหาอะไรกิน”
“ขึ้นรถมาเดี๋ยวผมพาไป”
เวย์ขับรถพาข้าวฟ่างมาร้านข้าวต้มร้านประจำของตัวเอง จากนั้นก็สั่งอาหารและยื่นเมนูให้กับข้าวฟ่างที่ยังทำหน้าเสียใจอยู่
“เลิกคิดมากได้แล้วข้าวฟ่าง”
“อาจารย์คะ หนูขอโทษนะคะที่ทำให้อาจารย์มาเดือดร้อนไปด้วย”
ข้าวฟ่างยกมือไหว้อาจารย์เวย์พร้อมกับพูดความในใจออกมา เธอรู้สึกดีที่อย่างน้อยก็มีอาจารย์ที่รับฟังเรื่อง
“พอๆยิ่งคุณพูดแบบนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองแก่เกินไปฮ่าๆๆ”
“ก็แก่จริงๆนี่คะ”
“31 ยังไม่แก่เว้ย!”
“ฮ่าๆๆ”
ทั้งสองนั่งทานข้าวพร้อมกับพูดคุยเรื่องราวแลกเปลี่ยนความคิดกัน จนความสนิทเริ่มก่อตัวมากขึ้น
“ผมไปส่งที่หอนะ”
“อาจารย์คะ หนูขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”
“ว่า?”
“มีข่าวในมหาลัยขอกว่าอาจารย์กับเด็กปีหนึ่งที่ชื่อเพิร์ธไปไหนมาไหนด้วยกันเนี่ยจริงไหมคะ”
“เพิร์ธ ไอ้เด็กแสบนั่นน่ะเหรอฮ่าๆๆ”
“ค่ะ เด็กแสบจริงๆฮ่าๆๆ”
“เพิร์ธกับพิ้งเป็นแฟนของลูกชายคุณปริ๊นซ์ไง”
“คุณปิ๊กกับคุณเปรมน่ะเหรอคะ”
“ใช่พักอยู่คอนโดเดียวกับผมเลย เพิร์ธนี่ตัวจี๊ดเลยนะแสบจัดเลย”
“หนูก็คิดว่าอาจารย์กับน้องเพิร์ธกิ๊กกันเสียอีก”
“จะบ้าหรือไง” ผมหันไปมองหน้าของข้าวฟ่างที่มีแก้มอมชมพูเพิ่งเคยเห็นรอยยิ้มของเธอที่ยิ้มอย่างเต็มที่ “คุณเป็นผู้หญิงที่ยิ้มสวยมากเลยนะ”
“หนูรู้ค่ะ”
“แหมม”
ทั้งสองเดินหัวเราะกันจนมาถึงที่รถ เวย์รีบขับรถมาส่งข้าวฟ่างที่หอพักจากนั้นก็รีบกลับมาที่คอนโด เวลาผ่านไปจนเกือบตี2 เวย์ก็ยังคงนอนยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าและคำพูดของข้าวฟ่าง
“เธอก็น่ารักเหมือนกันนะข้าวฟ่าง”
วันต่อมา
ข่าวการถูกทำร้ายของชานนท์ดังไปทั่วมหาวิทยาลัยจนข้าวฟ่างถึงกับตกใจ เธอเดินตรงมาหาอาจารย์เวย์ที่ห้องทำงานเพื่อสอบถามเรื่องราวแต่ดูอาจารย์เวย์ไม่ตกใจอะไรเลย
“อาจารย์ไม่ตกใจหน่อยเหรอคะ ร้านเหล้านั่นก็เป็นร้านของอาจารย์”
“ฮะ! อะไรนะชานนท์ถูกทำร้ายงั้นเหรอ”
“โคตรเฟคเลยค่ะอาจารย์”
“แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะ”
“อาจารย์ไม่รู้เห็นเรื่องนี่ใช่ไหมคะ”
“ไม่รู้ๆๆๆ”
“แหม ตอบเป็นนักการเมืองท่านหนึ่งเลยนะคะอาจารย์ขา”
“ฮ่าๆๆ แล้วทางชานนท์เป็นยังไงบ้างล่ะ”
“แขนหัก ฟันหัก ซี่โครงหักไป2ซี่ กะโหลกร้าว เลือดคลั่งในสมอง”
“ตายเหอะถ้าจะขนาดนี้”
“ฮ่าๆๆ”
ทั้งสองนั่งหัวเราะกันอยู่ในห้องของอาจารย์ ข้าวฟ่างจึงบอกอาการจริงๆแค่แขนซ้น ฟันแตกแล้วก็บอบช้ำไปทั้งร่างกาย เวย์จึงกระตุกยิ้มก่อนจะพาข้าวฟ่างเดินออกมาโรงอาหาร
ทั้งสองเดินมานั่งทานข้าวด้วยกันจนกัสเดินเข้ามานั่งร่วมวงด้วย กัสจึงเปิดประเด็นเรื่องของชานนท์ทำให้อาจารย์เวย์รีบก้มหน้าทานข้าว
“แม่งคนทำแม้งต้องเหี้ยแน่”
แคกๆๆ
“น้ำค่ะอาจารย์” ข้าวฟ่างรีบหยิบน้ำให้อาจารย์ก่อนจะหันไปฟังเพื่อนรักพูดถึงอดีตคนรักของเธอต่อ
“แต่ก็สมควรนะ ทำกับมึงขนาดนี้”
“อือ ตอนกูได้ยินกูก็ตกใจนะ แต่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครมันกล้าทำขนาดนี้จิตใจแม่งต้องโหดเหี้ยมมากแน่ๆ”
“ทานข้าวเถอะ” ผมรีบบอกสองสาวให้รีบทานข้าวขืนพูดเรื่องนี้นานๆอาจจะทำให้ผมสำลักความเลวตายเสียก่อน
หลังจากทานข้าวเสร็จทั้งสามก็แยกย้ายกันไปส่วนเวย์ต้องขึ้นมาพบอธิการบอดีเกี่ยวกับเรื่องของชานนท์ที่โดนทำร้ายที่ร้านเหล้าของตัวเอง เพราะชานนท์ซักทอดมาว่าอาจารย์เวย์เห็นเหตุการณ์แต่ไม่คิดจะเข้าไปช่วยเหลือ
“เวย์คุณเป็นอาจารย์ทำไมถึงไม่ช่วยลูกศิษย์” เสียงอธิการบอดีหันมาพูดพร้อมกับถอดแว่นตาออก
“นาทีนั้นต่อให้ผมเป็นตำรวจก็คงไม่กล้าเข้าไปหรอกครับ”
“ทางผู้ปกครองของชานนท์ต้องการคำตอบว่าใครทำร้ายชานนท์”
“ผมคงต้องย้อนถามกลับไปนะครับ ว่าชานนท์มีปัญหากับใครบ้างท่าจำไม่ผิด เด็กคนนี้ก็วีรกรรมเยอะไม่ต่างกันใช่ไหมครับ”
อธิการบอดีถึงกับหน้าเสีย เวย์จึงขอตัวจากนั้นก็เดินกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเองด้วยสายตาที่ดูอำมหิตจนน้องวันที่ยืนอยู่รีบก้มหน้าทันที
- Writer
