บทที่14
แค่สักมันจะเท่าไหร่กันเชียว
ข้าวฟ่างจ้องมองสาวสวยในชุดมินิเดรสที่เดินเข้ามา เธอมีรอยสักที่สวยมาก สวยจนเธอที่เป็นผู้หญิงยังอดมองไม่ได้ ละสายตาไม่ได้เลยจริงๆ
“พายมาสักเพิ่มเหรอ”
“ใช่ค่ะรอบก่อนสีมันจืดๆไปหน่อยเวย์จัดการให้พายหน่อยนะคะ”
“ได้สิ” ผมหันมามองข้าวฟ่าง “ขึ้นไปรอข้างบนก่อนก็ได้นะหรือจะนั่งรอผมตรงนี้ก็ได้”
“ค่ะ”
อะไรครับเนี้ยเต้มองทั้งสองคนสลับกันไปมาหรือว่ามันมีเรื่องอะไรที่ตนไม่รู้ ต้องใช่ต้องใช่แน่ๆ แววตาแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ หืมมม
พายเดินมาเตรียมตัวถอดชุดทำให้ข้าวฟ่างถึงกับตกใจแค่สักทำไมต้องถอดชุด ดูสิมีแค่ผ้าปิดสองเต้าไว้ เวย์รีบใส่ผ้ากันเปื้อนถกแขนเสื้อเตรียมอุปกรณ์ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างๆคุณพาย
“ข้าวฟ่างถ้าหิวก็สั่งอะไรมากินก่อนได้เลยนะ ร้านข้าวฝั่งตรงข้ามอร่อยไปนั่งกินข้าวก่อนก็ได้” ผมกลัวเธอจะเบื่อเลยให้เธอไปหาอะไรทำก่อนจะได้ไม่ต้องมานั่งร
“หนูอยากดู
