ไม่มีน้องสาว
980 Words
2ปีต่อมา...
"ฉันจะให้แกไปเรียนต่ออังกฤษ"
".........." นนท์อายุเจ็ดขวบนั่งฟังพ่อของตนเองพูดโดยที่เขาไม่ได้โต้แย้งใดๆอยากให้เขาไปไหนทำอะไรเขาก็จะทำ จะให้ไปเรียนเมืองนอกก็ดีเหมือนกันเพราะเขาก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ เขาเกลียดบ้านหลังนี้เกลียดพ่อตัวเองเกลียดเมียน้อยพ่อเกลียดเด็กปิ่นนั่นด้วยเขาเกลียดทุกคนที่เป็นต้นเหตุให้แม่เขาทิ้งเขาไปเมื่อสองปีก่อน จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าแม่เขาอยู่ที่ไหนเพราะแม่ไม่ติดต่อกลับมาเลย ตลอดสองปีที่ผ่านมาเขาเฝ้ารอทุกวันว่าแม่จะกลับมารับเขาไปอยู่ด้วยแต่ก็ไร้วี่แวว
"ทำไมต้องให้ไปเรียนตั้งเมืองนอกด้วยคะพี่ชาติค่าเทอมที่นั่นคงจะแพงหน้าดูไหนจะค่ากินค่าอยู่อีกวาดว่าให้เรียนที่นี่แต่เป็นโรงเรียนประจำก็ได้นะคะพี่ชาติ"
"มันจะแพงแค่ไหนกันเชียว ตานนท์เป็นลูกชายคนเดียวของพี่พี่ก็อยากให้แกได้เรียนที่ดีๆก็แค่นั้นเอง" ปานวาดฟังสามีพูดอย่างไม่พอใจ ทำไมต้องเสียเงินตั้งหลายบาทด้วยก็แค่ลูกเมียเก่า
"แต่ว่าวาด....."
"ไม่ต้องห่วงหรอกทรัพย์สินเงินทองในส่วนของเธอพี่ก็จัดการไว้ให้แล้วไม่ต้องกลัว" ปานวาดยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้ยินแบบนั้นแต่เธอก็ไม่อยากให้สามีคิดว่าเธอรังเกียจลูกเลี้ยงเพราะก่อนหน้านี้เธอให้สัญญากับสามีเอาไว้ว่าจะดูแลนนท์ให้เหมือนที่ดูแลปิ่นปักจะรักให้เหมือนลูกแท้ๆ แต่จริงๆแล้วเธอเกลียดนนท์ยิ่งว่าใส่เดือนกิ้งกือ เธออยากให้นนท์ไปจากที่นี่ซะเพราะทุกครั้งที่เห็นหน้านนท์เธอก็จะคิดถึงสายตาเกลียดชังและจองเวรจากสุนีย์
"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะพี่ชาติวาดน่ะแค่เป็นห่วงถ้าไอ้...เอ่อตานนท์ไปอยู่เมืองนอกแล้วใครจะดูแลแกยังเด็กอยู่เลยค่ะถ้าให้เรียนที่นี่วาดก็ยังจะช่วยดูแลแกได้" ปานวาดพยายามหาข้ออ้างข้อแก้ตัวเพื่อให้ตัวเองดูเป็นคนดีเป็นแม่เลี้ยงที่แสนดีต่อหน้าสามี
"ไม่ต้องเป็นห่วงห่วงลูกสาวของแกเถอะ" นนท์บอกปานวาดโดยไม่กลัวว่าพ่อของตัวเองจะโกรธ เขารู้ว่าที่ปานวาดพูดมันไม่ใช่เพราะเป็นห่วงเขาแต่เป็นเพราะกลัวเรื่องเงินเรื่องค่าใช้จ่ายมากกว่าเพราะถ้าเรียนเมืองนอกค่าใช้จ่ายมันจะสูงคงเสียดายเงินนั่นแล่ะถึงเขาจะอายุเจ็ดขวบเขาก็รู้ไม่ได้ไม่รู้
"ตานนท์พ่อบอกกี่ครั้งแล้วว่าห้ามเรียกน้าปานวาดว่าแกทำไมถึงไม่เชื่อ"
"ก็ผมเกลียดมันนี่ ถ้าไม่มีมันแม่ก็คงไม่ทิ้งผมไป"
"แกจะพูดถึงแม่แกทำไมห๊ะ ฉันไม่ได้ไล่แม่แกแม่แกไปเอง"
"ก็ถ้าพ่อไม่พามันเข้ามาแม่ก็คงไม่ไปจากผม"
"ฉันพยายามใจเย็นกับแกแล้วนะ ถ้าแกยังทำตัวเป็นเด็กก้าวร้าวฉันจะให้แกไปอยู่ที่โน่นไม่ต้องกลับมา"
"ก็ดีครับผมก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่เหมือนกัน"
"ได้แกพูดเองนะ ตอนแรกฉันจะให้แกไปเรียนแค่ไม่กี่ปีแต่ถ้าแกพูดแบบนี้ฉันจะได้ให้แกอยู่ที่โน่นจนกว่าฉันจะเรียกแกกลับมาแต่ก็ไม่รู้นะว่ามันจะกี่ปีอาจจะห้าปีหรือสิบปีหรืออาจจะยี่สิบปี"
"ไม่ต้องให้ผมกลับมาก็ได้นะถ้าพ่อจะพูดแบบนี้" นนท์ลุกจากโซฟาแล้วเดินขึ้นห้องอย่างไม่พอใจ
ตลอดสองปีที่ผ่านมาเขาโดนปานวาดใส่ร้ายกลั่นแกล้งบางครั้งก็ถึงขั้นทำร้ายร่างกายเขาตอนที่พ่อของเขาไม่อยู่ไปทำงาน เขาอดทนมาตลอดเพราะถ้าเขาสู้กลับเขาไม่รับรองความปลอดภัยว่าปานวาดจะอยู่ในสภาพไหน เขาทำได้เพียงอดทนอดกลั้นรอวันที่เขาได้แก้แค้นสองคนแม่ลูกนั่น
"พี่นนท์ขา" เด็กหญิงปิ่นอายุห้าขวบเดินมาหานนท์ที่กำลังจะเปิดประตูเข้าห้อง
"ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ใช่พี่เธออย่ามาเรียกฉันว่าพี่"
"แต่คุณพ่อบอกให้เรียกนี่คะแล้วอีกอย่างเราก็เป็นพี่น้องกัน"
"ฉันไม่มีน้องและไม่คิดอยากจะมี"
"แต่ว่า..."
"เลิกวุ่นวายกับฉันสักทีจะได้ไหม เดี๋ยวแม่เธอมาเห็นก็จะหาว่าฉันรังแกเธออีก"
"พรุ่งนี้วันเกิดพี่นนท์เอ่อคุณนนท์ใช่ไหมคะ นี่ค่ะ ปิ่นทำการ์ดอวยพรวันเกิดมาให้ค่ะ" นนท์มองดูการ์ดวัดเกิดที่ปิ่นยื่นให้ตอนแรกเขาว่าจะไม่รับเพราะเขารังเกียจแต่พอคิดอะไรออกเขาก็ยื่นมือไปรับมันมา ปิ่นมองด้วยรอยยิ้มและดีใจที่นนท์ยอมรับการ์ดวันเกิดที่เธอทำแต่...
แคว่ก!!! แคว่ก!!!!! แคว่ก!!!!!!
นนท์ฉีกการ์ดวันเกิดของปิ่นเป็นชิ้นๆจากนั้นนนท์ก็ก้มลงเก็บเศษกระดาษพวกนั้นขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปใกล้ปิ่นแล้วก็บีบคางปิ่นอย่างแรงจากนั้นนนท์ก็เอากระดาษพวกนั้นยัดใส่ปากของปิ่นและบังคับให้เธอเคี้ยว ปิ่นจำใจต้องเคี้ยวและกลืนเศษกระดาษพวกนั้นลงคอทั้งน้ำตา
"จำใส่หัวเอาไว้ว่าอย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉันอีกไม่อย่างนั้นจะเจอหนักกว่านี้แน่"
- Writer
