ร่างสูงโปร่งกลับมาอย่างเงียบเชียบ ยืนแอบฟังการสนทนาของชายาตนกับผู้คนที่ในลาน แอบฟังอยู่พักใหญ่ แอบบีบดอกไม้ข้างกายไปจนเละ ในยามที่ชายาตนเอ่ยว่าถูกลอบสังหาร อดใจฟังมาจนอดกลั้นมิได้ จึงแสดงตัวออกมา โดยที่องครักษ์นั้นฉุดไว้มิทัน
"มีงานเลี้ยงอันใด ชายารักจึงมิรอข้า เกิดเหตุอันตรายเหตุใด มิรายงานข้าผู้เป็นสวามีเจ้า"
ท่านแม่ทัพส่งสายตาเกรี้ยวกราด ออกไปยังองครักษ์หญิงทั้งหลาย บุคคลทุกผู้รีบก้มลงคุกเข่าแนบหน้าลงพื้น เหลือเพียงพระชายาและสวามียืนประจันหน้ากันขึ้นมา
“หวางเย่ หม่อมฉันเพิ่งประสบเหตุร้ายมา จึงมิทันส่งข่าวออกไปเลยเพคะ เห็นว่าครบกำหนดกลับของกองทัพแล้ว จึงจะรอหารืออยู่ที่จวนเพคะ โปรดสงบใจรับฟังนะเพคะ"
เหลียนฮวาเดินไปซบอกสวามีที่กำหมัดแน่นในทันที ร่างหนายืนตัวแข็งสะบัดหน้าหนีไป เหลียนฮวาจึงต้องโอบกอดแรงขึ้นไปอีก ขยับใบหน้าซบแล้วเอามือแปะไปบนแผงอกอีกคราหนึ่ง ใส่ข้อความหวานล้ำ เอาอกเอาใจ
