เหลียนฮวาดีดพิณแว่วหวานเดียวดายอยู่บนยอดเขา หุบเขานี้มีหมอกควันถมทับ จนมิอาจเห็นสิ่งใด เสียงพิณแว่วหวาน เป็นท่วงทำนองล่องลอยออกไปไกล คนท้องน้ำตาไหลระริน นางมิเคยห่างสวามียาวนานเช่นนี้มาก่อนเลย แม้เคยห่างก็มินานเกินกว่าเจ็ดราตรี
ครั้งนี้กินเวลามาแรมเดือนแล้ว ข่าวภายนอกนั้นส่งมาว่าเกิดจลาจลขึ้นในเมือง มีผู้ต่อต้านองค์หลี่หวางปรากฎขึ้นมา สวามีของนางต้องออกมาปราบกบฎ องค์ชายสามถูกแต่งตั้งเป็นองค์รัชทายาทแล้ว บุตรของนางยิ่งมีค่านัก มิอาจออกไปปรากฎกายข้างสวามีไปได้อีก ต้องหลบซ่อนเร้นตนไปจนกว่าจะคลอด มิรู้สวามีจะอดทนรอนางไหวหรือไม่ คิดถึงใจแทบขาด น้ำตานั้นหลั่งริน
"ฮือ ท่านจะทิ้งข้าหรือไม่ลู่เจ๋อ "
เสียงพิณบาดหัวใจผู้ฟังไปทั้งหุบเขา เพิ่มความหนาวขึ้นมาจนเกินจะบรรยาย หิมะโหมพัดกระหน่ำจนดอกท้อร่วงโรย กว่าอารมณ์ของท่านผู้นำจะสงบลง ผู้คนก็หลบเร้นกายาไปจากป่าดอกท้อเสียจนหมด สกุลหลินตั้งค่ายกลเอาไว
