หมอเป่ยและนายกองฉวนกับหน่วยสอดแนม พาทหารลงไปใต้วิหารลึกลงเรื่อยๆ จนไปสุดทางเป็นห้องโถง ที่มีเครื่องยาสมุนไพร ข้าวของเครื่องใช้มากมาย มีเตียงนอนเรียงรายดั่งหลุมหลบภัย หมอเป่ยรื้อค้นข้าวของลงมากอง
ภายในมีบ่อน้ำพุร้อนไหลผ่าน บ่อเล็กๆให้ความอุ่น หมอเป่ยนำเหล็กร้อนมาแช่ในเตาเผาที่มีหินร้อนวางอยู่ ใช้เหล็กร้อนนาบแผลคนทั้งสี่ให้ติดกันไวๆ นำขี้ผึ้งมาทา แล้วจับนอนลงไปบนเตียง คลุมผ้าไปให้อย่างดี ทหารคนหนึ่ง ถามหมอเป่ยขึ้นมาในความเงียบ
"ท่านหมอ นานแค่ไหนที่เราจะเคลื่อนย้ายคนเจ็บได้"
" ข้าว่าคงวันสองวัน ในนี้มีอาหาร อาจมีคนมาดูแลหรือมาอาศัยอยู่อีก เพราะจำนวนเตียงมีมากกว่าสี่ พวกเราเองก็ควรพักและนอนให้อิ่ม ไม่ต้องระวังภัย"
"ข้าว่าคืนนี้พวกที่จะขึ้นมาข้างบน คงยังลงมาค้นหาเราไม่ได้ง่ายนัก หากทหารยามคนใดฟื้น เราค่อยสอบถามก็ยังทัน "
“เหนือสิ่งใด นอนกันก่อนเถิด ”
ทหารทุกนายปีนขึ้นไปบนเตียงพร้อมเพรี
