หรงผิงรู้สึกอุดอู้อยู่ในเรือนมานานแล้ว จึงใจกล้าทูลขอท่านอ๋องไปเดินตลาด มิคาด ..
"ข้านึกว่าเจ้านั้นมิชอบออกไปเดินตลาดเสียอีกนะ "
"หม่อมฉันชอบมากเพคะ การเดินตลาดนั้นคือสิ่งที่หม่อมฉันจะต้องทำ เมื่อสมัยอยู่ที่ชายแดนเพคะ หม่อมฉันมิกล้าทูลขอเพราะกลัวที่จะขัดราชประเพณีเพคะ"
หรงผิงกล่าวทูลออกไปตามตรง และมองตาสวามีขึ้นมา ท่านอ๋องชงอวี้ทำตาดุน้อยๆและกล่าวออกมาช้าๆ
"ในวังนี้มีเพียงข้าเท่านั้นคือกฎเกณฑ์ เจ้าเป็นชายารองมิใช่บ่าวไพร่ มิใช่อนุต่ำต้อยหรือสาวใช้ที่อุ่นเตียง แต่เดิมเจ้านั้นมีสิทธิต่ำกว่าเพียงชายาเอก แต่ข้าชังนางนัก จึงอนุญาตให้เจ้ากระด้างกระเดื่องต่อนางได้ โดยมิต้องเกรงอาญา ข้าคิดว่าเจ้าฉลาดเฉลียวนัก ต้องหาวิธีนำตัวรอดมาจากนางได้“
”ตามธรรมเนียมปฎิบัติ เจ้าก็มิต้องออกทางประตูเล็ก เพราะเจ้าจะได้รับแต่งตั้งเป็นชายารองอย่างออกหน้าออกตาแล้ว เมื่อย่างกรายไปที่ใด จะมีรถม้าและบ่าวไพร่ติดตาม
