ทาสรักท่านแม่ทัพ

ตอนที่ 7 ชื่อตอน เคลื่อนทัพ 25+

ร่างบางโดนเคี่ยวกรำจนสลบไป นางไม่อาจทานทนแรงม้าศึกของท่านแม่ทัพได้ คิดในใจว่า อุตสาหกรรมหนังโป๊เดี๋ยวนี้มันวิตถารขึ้นเรื่อยๆ แต่พระเอกหล่อมากเหลือเกิน แบบนี้ก็พอยอมได้

"เหลียนฮวาวันพรุ่งนี้เราจะกลับเมืองต้าหลี่กัน เจ้าจะต้องเตรียมตัวแต่เช้า ช่วยข้าสวมชุดเกราะและผ้าคลุม นอกจากนั้นเจ้าเพียงต้องทนขี่ม้าไปกับข้า เพราะหนทางนั้นช่างกันดารนัก หากนำรถม้ามารับเจ้า หนึ่งเดือนเราคงยังไม่ถึงในเมืองแน่ ฝีเท้าม้ากองทัพเราเยี่ยมยอดที่สุดในใต้หล้า หากเพียงควบม้ามิหยุดพักนาน เจ็ดวันคงถึงเมืองหลวงได้ "

"ฮ่ะ ต้าหลี่!!!"

"ใช่...ถ้าเจ้าคือคนต่างถิ่น ที่นี่คืออาณาจักรแห่งต้าหลี่ มีหลี่หวางปกครองเป็นฮ่องเต้สูงสุด "

"และเวลานี้เป็นเวลาที่น่ายินดีนัก กองทัพที่นำโดยตัวข้าแม่ทัพใหญ่หลี่ลู่เจ๋อ นำชัยชนะเหนือกองกำลังกบฎและเจ้าต้องไปที่เมืองหลวงพร้อมกับข้า เพราะเจ้าตกเป็นของข้าแล้ว แพศยาน้อย "

"ฮ่ะ....!!!!"

"ท่านแม่ทัพขอรับ ที่ท่านสั่งข้าน้อยได้มาแล้วขอรับ เป็นผ้าไหมชั้นดีขอรับ"

พลทหารคุกเข่าและยกผ้าไหมสีหวานส่งไปให้ท่านแม่ทัพ เหลียนฮวามองด้วยความตกตะลึง ซ่อนตัวในผ้าขนนุ่ม มองดูว่านี่มันคืออะไรแน่ ร่างหนาโยนชุดสาวชั้นสูงสมัยโบราณมาให้หนึ่งชุด เหลียนฮวาหยิบผืนผ้ามาดูแล้วก็ทำหน้าสงสัยขึ้นมา

"มันใส่ยังไงนี่ เหลียนฮวาใส่ไม่เป็น"

"เจ้ามาจากที่ใดกันแน่เหลียนฮวา เหตุใดจึงใส่ชุดง่ายๆเช่นนี้ไม่เป็นกัน แล้วเอี้ยมของเจ้าเหตุใดจึงแพศยานัก นางคณิกาในต้าหลี่ ยังมิมีผู้ใดหาญกล้าเปิดเผยเนื้อหนังเฉกเช่นเจ้า แล้วเจ้ามาอยู่บนหุบเขาได้อย่างไรกันเหลียนฮวา"

ร่างหนามองตาเหลียนฮวาอย่างจริงจัง คาดคั้นเอาคำตอบขึ้นมา นางช่างน่ามิอายนัก แล้วนางขึ้นมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน

"เฮ้อ อันนี้ก็ไม่รู้ จำได้แค่ว่า ครั้งสุดท้ายพายเรืออยู่ในทะเลแล้วมีคลื่น ถูกคลื่นซัดจนตกทะเล หลังจากนั้น ทำไมมาอยู่กับพี่ชายได้ น้องก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่ชายไปเจอเหลียนฮวาที่ไหนมา"

"ข้าพบเจ้าในน้ำพุร้อน เจ้ามีเพียงเอี้ยมแพศยาสีอัปมงคลนี่ติดกายอยู่ ยั่วยวนราวกับภูติผี ผิวขาวราวปีศาจ หรือเจ้าจะเป็นปีศาจแปลงกายมา“

"ฮ่ะ เจอในน้ำพุร้อน "

"ใช่ เจ้าสลบอยู่ในน้ำพุร้อน และข้าได้ให้ทหารไปตรวจดูแล้ว รอบหุบเขานี้มิมีมนุษย์และแม้แต่กระท่อมหรือปากถ้ำใดๆ มีเพียงน้ำพุร้อนนั้นและทหารยืนยันว่า มิมีสิ่งใดอยู่ที่นั่น ก่อนที่ข้าจะเข้าไป "

ร่างหนาขมวดคิ้วขึ้นมาหันมองเหลียนฮวาอย่างเป็นคำถาม จะว่านางแอบเข้ามาก็ต้องมีรอยเท้าย่ำเดินมีร่องรอยมากมายเพราะดินแฉะชื้น แต่หากว่ามีผู้นำนางมา รอยเท้าต้องย่อมมากกว่าหนึ่ง แต่ทหารไม่พบร่องรอยใดๆเลย มันน่าแปลกใจมาก และหากนางเป็นศัตรูจริงๆ นางก็ย่อมต้องใส่อาภรณ์ของหญิงสาวได้ไม่ยากนัก ในครานี้ท่านแม่ทัพหลี่จึงขมวดคิ้วมองนางยกเสื้อหมุนไปมา

สุดท้ายจึงแต่งกายให้นางเหมือนกับต้องปรนนิบัตินาง มือหนาผูกเอี้ยมให้นางเบาๆ ยกแขนนางสอดใส่ไปในเสื้อทีล่ะชั้น แล้วตามด้วยช่วยนางรัดสายผูกเอว ส่วนเส้นผมของนางที่สีแปลกตา ถูกมัดรวบขึ้นแบบลวกๆแล้วผูกด้วยผืนผ้าสีหวาน ร่างหนามองผลงานของตนเองด้วยความชื่นชมขึ้นมา

ริมฝีปากร้อนๆกดริมฝีปากแดง รุกล้ำริมฝีปากอมชมพูลงไปอย่างดุดัน ร่างน้อยตกใจขึ้นมา มือน้อยๆยันแผงหน้าอกแกร่งไว้เบาๆ ก่อนจะใช้เรียวลิ้นตวัดสอดประสานจนเรียกเสียงร้องครางฮือจากท่านแม่ทัพใหญ่ มือหนากกกอดนางมาแนบกาย แล้วเบียดชิดตวัดลิ้นระรัวแรงลงไป

"แฮ่ก อ่า อืม”

ร่างหนาถูไถร่างกายกับกายนุ่ม มือหนาล้วงไปบีบคลำร่างกายนุ่มนิ่มแรงๆ แล้วบดเบียดกายเข้าแนบชิดร่างนุ่มนิ่ม ก่อนจะค่อยๆผ่อนคลายความแข็งขึงลงไปและละออกไปจากปากบางช้าๆ ส่งสายตาหวานเชื่อม กกกอดกันมองตากัน ก่อนที่จะได้ยินเสียงพลทหารร้องเรียกขึ้นมาจากภายนอก

"ขออภัยขอรับท่านแม่ทัพ ขบวนเตรียมเดินทางแล้วขอรับ ผู้น้อยจะมาขอถอนกระโจม เก็บลงในรถม้าบรรทุกเสบียงขอรับ"

"ข้าจะออกไปแล้ว เจ้าเข้ามาจัดการเถิด"

ร่างหนาโอบกอดร่างบาง แล้วยกนางอุ้มเดินออกออกไป มีพลทหารถือหมวกและกระบี่ติดตามมา เมื่อออกไปที่ภายนอกกระโจม ร่างน้อยตื่นตะลึงกับกองทหารจำนวนมากมายมหาศาล ม้าในกองทัพนั้นมีขนาดตัวใหญ่มหึมา ใหญ่กว่าที่เคยเห็นมาก่อนนี้หลายเท่านัก

ร่างบางตื่นตกใจ เรียกรอยยิ้มจากท่านแม่ทัพได้มากมายนัก ร่างหนาเหยียบขึ้นไปบนหลังพลทหารเพื่อขึ้นม้าและก้มลงตวัดแขนดึงเหลียนฮวาขึ้นม้านั่งด้านหน้า ร่างน้อยนั่งเกร็งเล็กน้อย ก่อนจะถูกดึงซบลงไปที่แผงอกกว้าง

"พิงอกข้าแล้วพักผ่อนเถิด ต่อจากนี้เราต้องควบม้าไปเช่นนี้ถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน ข้าจะเปลี่ยนม้าและหยุดพักเพียงน้อยนิด เจ้าก็หลับตาลงไปเสียเถอะ "

ใบหน้าหล่อเหลากระซิบลงมาที่ข้างหู หันไปตะโกนออกคำสั่งขึ้นมา

"เคลื่อนพลกลับเมืองหลวง"

"เฮ.....!!!!"

เสียงทหารโห่ร้องจนแผ่นดินสะเทือน เสียงม้าร้องดังสนั่นหวั่นไหว และม้าตัวแรกก็เริ่มออกวิ่ง มือน้อยๆคว้าเอาร่างท่านแม่ทัพเอาไว้แทบไม่ทัน

"นั่งดีๆนะ ข้าจะเร่งฝีเท้าม้าให้เร็วขึ้น หากเจ้าตกลงไปคงจะพิการไปตลอดชีวิตแน่ๆ "

ร่างน้อยหลับตาปี๋ แล้วก็เกาะลงไปเหมือนลูกลิง โดยนางนั่งที่ด้านหน้ามีท่านแม่ทัพคล่อมด้านหลังนางอีกครั้ง ร่างบางเกร็งตัวเล็กน้อย แต่เนื่องด้วยสายลมที่พัดแรงและฝีเท้าม้าที่วิ่งเร็วจนไม่อาจมองเห็นสิ่งใดได้ทัน ร่างน้อยจึงเข้าสู่ภาวะนิทรารมย์ลงไปในทันที เรียกรอยยิ้มขึ้นมาแก่ทั้งกองพล ด้วยนึกว่านางจะเดายากมากกว่านี้ หรืออาจจะดื้อดึงเสียบ้าง แต่นางดูไร้พิษสง เปรียบได้กับสาวน้อยในห้องหอที่ปกตินัก

"ฮี้....!!!!"

เสียงม้าร้องไปตลอดทาง ร่างหนาโอบกระชับร่างบางลงไปในอ้อมแขน กระชับเสื้อขนจิ้งจอกให้นางแน่นๆ แล้วตรงดิ่งไปที่เมืองหลวง หมายให้ถึงจวนก่อนเข้าเฝ้าในวังหลวงดั่งเช่นเคย ควบม้าคู่ใจวิ่งจนหายลับไปจากกองพล

"อ้าว เฮ้ย ท่านแม่ทัพไปนู่นแล้ว "

"พวกเจ้าก็เร่งติดตามไปเถอะ มีสาวงามในอ้อมแขนเช่นนี้อันตรายนัก หากมีเหตุอันใดจะได้ช่วยกันระงับทันท่วงที"

รองแม่ทัพสั่งนายกองให้ติดตามท่านแม่ทัพใหญ่ไปให้ทัน

"ขอรับ "

ใช้เวลาเพียงเจ็ดวัน ขบวนของท่านแม่ทัพหลี่ลู่เจ๋อ ก็มาถึงจวนแม่ทัพในเมืองหลวง และแน่นอน ท่านแม่ทัพก็นำร่างบางอุ้มเข้าไปกกกอดในเรือนนอนอย่างรวดเร็ว บรรดาสาวใช้ที่เคยปรนนิบัติต่างมีใบหน้าที่งอง้ำ เมื่อเห็นเหลียนฮวาอยู่ในอ้อมแขนของท่านแม่ทัพ

ร่างบางถูกอุ้มมาวางลงในตั่งยาวตัวหนึ่ง และมองดูท่านแม่ทัพถอดเกราะแขวนในหุ่นผ้าอย่างสนใจ เมื่อถอดเกราะอ่อนออกไปแล้ว ร่างหนาก็พาเหลียนฮวาเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ที่มีน้ำพุร้อนไหลผ่านอยู่ที่ในใจกลางห้อง