"วิปริตเพคะ...มิน่าเอ็นดูเหมือนรูปกาย จากการปรนนิบัติ คาดว่าศัตรูมาสอดแนมแล้วเพคะ ข้าคาดว่าอารมณ์แปรปรวนร้ายกาจ แต่เสแสร้งสุภาพเพคะ เป็นจริตที่ภายนอก"
นางคณิการูปงาม ซดชาแล้วบรรยายออกไปด้วย ทำหน้าตาเหนื่อยๆนำเนื้อตัวที่มีร่องรอยฟกช้ำมาฝากท่านหมอเป่ย ท่านแม่ทัพหยิบกาน้ำชา มาเทซดลงไปข้างๆ
"ลำบากเจ้าแล้วหรงผิง หากวันใดเจ้าตายเพื่อชาติ ข้าจะทำสุสานให้เจ้าอยู่ในสกุลข้า"
หมอเป่ยกรอกตาขึ้นฟ้าไปทันใด จากการฟังคำสนทนาของคนไปทั้งคู่
"นั่นก็คล้ายไม่ใส่ใจชีวิต นี้ก็จะให้เตรียมสละชีวิต พวกท่านยังเห็นข้าเป็นหมอกันอยู่หรือไม่ "
กรอกตาอีกสามที แล้วถอนหายใจดังๆ เสียงซดชาดังเสียดหูขึ้นมา
"ชานี่รสเลิศนักเพคะท่านอ๋อง หากวันหน้าท่านนั้นไหว้วานข้าอีก ท่านนำชามาเป็นของกำนัลแก่ข้าด้วยมากๆนะเจ้าคะ ขนมฝีมือพระชายานี่ก็ด้วย ข้าว่ามันช่างเลิศรส เข้ากันดีกับชีวิตที่จืดชืดเฉกเช่นข้า ที่นานวันจะมีเรื่องตื่นตาตื่น
