ในความมืดมิด สาวใช้คนหนึ่งของจวนลักลอบส่งนกพิราบสื่อสารออกไปที่นอกจวน สาวใช้ผู้นั้นเดินผ่านป่าไผ่แล้วลัดเลาะไปจนสุดสะพานไผ่ที่กำลังก่อสร้างอยู่
ในความมืด คน คนหนึ่งค่อยๆเดินอย่างเงียบกริบ คนผู้นั้นยิ้มพรายขึ้นมาในความมืด แล้วปล่อยนกพิราบไปบนฟ้า เงยหน้ามองนกพิราบไปพักหนึ่ง สองเท้าก็ก้าวไปข้างหน้า หวังดูชมว่านกพิราบนั้นจะบินออกไปอย่างถูกต้องทิศทางแล้วหรือไม่
"แอ๊ด...แอ๊ด..แอ๊ด"
เสียงสะพานไม้ดังขึ้นมาในความวังเวง ร่างบางมองดูยอดไผ่เสียดสีกันไปมาตามเสียงสายลม เสียงไม้ไผ่ดังขึ้นมาอีกครั้ง
"แอ่ด...แอ่ด...แอ่ด..."
ร่างในความมืดกัดปากขึ้นมาเล็กน้อย นางอาศัยในจวนนี้มายาวนานมิเคยมิอันตรายใดๆ นางเคยมาที่หลังหุบเขานี้บ่อยๆจนเคยชิน มิมีผู้ใดสืบรู้ เพราะนางมักจะอ้างว่าออกมาชมจันทร์หรือว่าคิดถึงบ้าน แต่จู่ๆนางก็รู้สึกมิใคร่ชอบสวนไผ่ ที่พระชายาสมองกลวงปลูกเพิ่มขึ้นมาในทันที มันช่างวิเวกวังเวงนัก
"ก
