ร่างบางเรียนรู้การดีดพิณสี่ฤดู น่าอัศจรรย์นักที่พิณมนตราสามารถบังคับพฤกษาได้ดั่งใจนึก ในชั้นสูงสามารถใช้พฤกษดั่งแขนขาของตนเองได้
โลกนี้ช่างแปลกประหลาดมาก เหมือนในฝันรอเพียงตื่น ไม่นานเธอคงจะได้กลับไป แต่ยิ่งอยู่ในฝันนี้มานาน สิ่งที่เหลียนฮวายึดติดก็มีเพียงสวามีที่รักนักหนา
ร่างบางดีดพิณแว่วหวาน คร่ำครวญหาอดีตในวันเก่า ต้นไม้พลันผลัดใบ ปลิดปลิวใบไม้สีกันไปมาคล้ายเสียงร้องหวีดหวิวขึ้นมา
"พระชายาเจ้าคะ ต้นไม้คร่ำครวญแล้วเจ้าค่ะ พิณมนตราสื่อถึงจิตวิญญาณ หากใช้มนตราสี่ฤดู จิตใจนั้นสำคัญยิ่ง หยุดคิดสิ่งใดๆแล้วตั้งใจกว่านี้เถิดเพคะ กาลเวลาผันเปลี่ยน เวลาไม่คอยท่า จิตใจต้องมั่นคงนะเพคะ "
"ขออภัยพี่หญิงทั้งหลาย เหลียนฮวาคิดถึงบางสิ่งที่ผ่านมา "
"เพคะ มิต้องกล่าวสิ่งใด หัวใจท่านบอกสิ่งต่างๆแล้วเพคะ หยุดดีดพิณมนตราแล้วเรียนวิชาค่ายกลผูกแพรดีหรือไม่เพคะ "
"ค่ายกลผูกแพร"
"เพคะวิชานี้คือวิชาบัง
