พี่น้อง(ท้องชน)

ตอนที่7 ตี

หลังจากได้เรียนคัมภีร์อ่อยผู้มาจากกูรูซาน วันนี้ฉันก็ได้ตัดสินใจกลับห้องตัวเองหลังเลิกเรียน แต่กลับไม่กี่ชั่วโมงหรอก เดี๋ยวจะออกไปอีกนั่นแหละ คืนนี้มีนัดกับเพื่อนๆเพื่อเริ่มภารกิจสำคัญ

“ไปไหนมา” พอเปิดประตูเข้าห้องมา เสียงเข้มติดไม่พอใจของพี่เจ้าคุณก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงเดินตรงมาหาฉัน

“ไปไหนก็ได้ค่ะ โตแล้ว” ฉันตอบกลับไปโดยไม่มองหน้า ก็ยังไม่ง้อฉันเลย จะมาโกรธฉันกลับไม่ได้หรอกนะ แต่อย่างน้อยก็ดีที่ฉันกลับมาแล้วเห็นอยู่ห้องคนเดียว ถ้าเห็นยัยป้านั่นอยู่ด้วยฉันไม่ยอมพูดด้วยหรอก

“โตแล้วต้องมีเหตุผล ทำตัวแบบนี้เหมือนเด็กน้อยรู้ไหม” พี่เจ้าคุณดุฉันออกมา และนั่นยิ่งทำให้ฉันไม่พอใจ ไม่ง้อแล้วยังจะมาดุอีกนะ

“ต้องทำยังไงถึงจะเรียกว่าผู้ใหญ่คะ หรือมีนต้องลองมีแฟนเหมือนพี่คุณดู จะได้โตบ้าง” ฉันประชดออกไป และแน่นอนว่าสิ่งที่เรียนรู้มาจากซานมันไม่ได้บอกว่าต้องห้ามเถียง นั่นก็คือฉันก็ยังเป็นตัวของฉัน เป็นตัวของตัวเองเหมือนเดิม

“มีน! พี่บอกแล้วว่าห้ามมีแฟนก่อนเรียนจบ” พี่เจ้าคุณขึ้นเสียงใส่ แล้วบอกสิ่งที่เขาเคยบอกกับฉัน ว่าห้ามมีแฟนจนกว่าจะเรียนจบ และถ้ามีแฟนก็ต้องให้เขาเป็นคนสแกนให้เท่านั้น

“ทีพี่คุณยังมีได้ตั้งแต่ปีหนึ่งเลย แล้วทำไมมีนจะมีบ้างไม่ได้” ฉันเถียงกลับอย่างไม่ยอม

“ก็เราเป็นผู้หญิง ผู้ชายไว้ใจได้ที่ไหน ถ้าไปเจอคนไม่ดีจะทำยังไง” แล้วทีแฟนตัวเองก็มีแฟนตั้งแต่ปีหนึ่งไม่ใช่หรือไง ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย

“เจอคนไม่ดี ก็ถือเป็นประสบการณ์ไงคะ” ฉันพูดจบก็เดินหนีพี่เจ้าคุณเพื่อเข้าห้อง แต่เขาก็ยังตามมา

“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง นี่อย่าบอกพี่นะว่าเรามีคนที่กำลังคุยๆอยู่ตอนนี้ บอกพี่มาว่าใคร!” เสียงแข็งๆติดตะคอกตามมาถามอยู่ด้านหลังฉันติดๆ

“เรื่องของมีน” ฉันตอบกลับโดยไม่หันไปมองหน้าเขา และเลือกจะเดินเข้าห้อง แต่พี่เจ้าคุณก็ไม่ยอมให้ปิดประตู ก่อนเขาจะดันประตูแล้วเดินเข้ามา

“อย่าดื้อนะมีน พี่พูดอะไรให้ฟังบ้าง” พี่เจ้าคุณทำหน้าตาจริงจังออกมา

“ก็บอกว่าเรื่องของมีนไง พี่คุณไม่ต้องมายุ่ง!” ฉันตะคอกใส่เขาออกไป ทุกวันนี้เอะอะก็ขึ้นเสียงใส่ฉัน ทีเมื่อก่อนโอ๋ฉัน ไม่เคยพูดเสียงแข็งใส่ฉันด้วยซ้ำถ้าฉันไม่ดื้อมากๆจริงๆ เหอะ นี่หรอไม่เปลี่ยนไป

“มีน! ดื้อใช่ไหม สงสัยพี่ไม่เคยตีนานถึงได้ดื้อแบบนี้” พี่เจ้าคุณพูดออกมาอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับสอดสายตาไปรอบๆห้อง และนั่นทำให้ใจฉันกระตุกได้เลย นี่อย่าบอกว่าเขาจะตีฉันนะ

“พี่คุณ!” ฉันเรียกพี่คุณออกมาด้วยความตกใจหลังจากพี่เจ้าคุณเดินไปหยิบก้านลูกโป่งที่ฉันซื้อมาทำรายงานสิ่งประดิษฐ์บนโต๊ะมาสองก้านแล้วตรงมาหาฉัน

“ทุกวันนี้ชักจะดื้อและเอาแต่ใจตัวเองมาเกินไปแล้วนะ ไม่พอใจก็ล๊อกห้อง เรียกก็ไม่ขาน ปิดเครื่องหนี แถมไม่กลับห้องอีก เพราะพี่ตามใจเกินไปแล้วใช่ไหม” พี่เจ้าคุณเดินเข้ามาจับแขนฉันไว้ข้างหนึ่งไม่ให้ฉันหนีเขาแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดุๆ

“มีนโตแล้วนะ ถ้าพี่เจ้าคุณตีมีน มีนจะโกรธพี่จริงๆด้วย!” ตั้งแต่จำความได้ ฉันเคยโดนพี่เจ้าคุณตีสองครั้งได้ ครั้งแรกฉันเตะแมวโดยไม่มีเหตุผลตอนสามขวบกว่าๆ(เพราฉันไม่ชอบแมวมาก) ส่วนครั้งที่สองฉันให้ผู้ชายหอมแก้ม ตอนอายุห้าหกขวบนี่แหละ พี่เจ้าคุณไม่พอใจก็เลยดีฉัน แล้วหลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยตีฉันเลย ไม่ว่าฉันจะดื้อ จะเถียงยังไง แต่ตอนนี้...

“โกรธไปเลย! เพราะตอนนี้ยังไงก็โกรธพี่อยู่แล้ว” พี่เจ้าคุณพูดเสียงแข็งออกมา และ...

ฟึบ! ฟึบ! ฟึบ! เสียงก้านลูกโป่งที่ฟาดลงมาที่ก้นของฉันอย่างแรงสามครั้งติดๆกัน

“พี่เจ้าคุณ ฮึก อย่ามาตีมีนนะ!” ฉันได้แต่หมุนตัวหนีแต่ก็ไม่พ้นเพราะเขาจับแขนฉันไว้แล้วหมุนตาม ซึ่งมันเจ็บมาก เพราะกระโปรงฉันมันรัดรูปพอดี ทำให้การสัมผัสของก้านมันกระแทกเข้าก้นอย่างพอดิบพอดี

“ทำไมพี่จะตีไม่ได้ ก็เราทั้งดื้อและเอาแต่ใจจนไม่มีเหตุผลแล้ว” พี่เจ้าคุณยังคงไม่ยอมเหมือนเดิม

ฟึบ! ฟึบ! ฟึบ! เสียงฟาดที่ยังคงแรงเสมอต้นเสมอปลายไม่หยุด

“ฮึก มีนโกรธพี่คุณ!” ฉันตะคอกใส่พี่เจ้าคุณออกไปพร้อมเสียงสะอื้น มันเจ็บมากเลยนะ ถึงจะเห็นเป็นก้านเล็กๆ แต่บอกเลยว่ามันเจ็บมาก ดีที่เขาไม่ตีที่ขาฉัน ไม่งั้นมันคงแสบน่าดู

“ไม่ต้องมาโกรธ ถ้าเราไม่ดื้อก็คงไม่โดนตีแบบนี้” พี่เจ้าคุณพูดเสียงดุเหมือนเดิม ก่อนจะปล่อยฉันแล้วเดินหนีฉันออกจากห้องไป

“ฮึก พี่คุณไม่รักมีนแล้วใช่ไหม ฮึก มีนโกรธพี่” ฉันพูดกับตัวเองและร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บและเสียใจกับสิ่งที่พี่เจ้าคุณทำ

เจ้าคุณ

ผมเดินออกจากห้องมีนมาที่ห้องตัวเองด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งเป็นห่วง ทั้งสงสาร ทั้งโกรธไปหมด ตั้งแต่เล็กจนโตผมแทบไม่คิดจะตีเธอเลย จำได้ว่าตีไปแค่สองสามครั้งได้ และไม่คิดจะตีอีกเลย แต่สุดท้ายผมก็ต้องกลับมาตีเธออีกครั้งหลังจากช่วงนี้เธอดื้อเกินไป ไม่ฟังไม่อะไร แล้วยังจะหนีไปที่อื่นอีก มันเลยทำให้ผมต้องตีเพื่อให้เธอจำ

“ถ้ามีนไม่ดื้อพี่ก็ไม่ต้องตีมีนแบบนี้” ผมพูดพร้อมกับมองก้านลูกโป่งที่ติดมือมา ผมไม่ได้อยากตีเธอ ไม่อยากทำให้เธอต้องเจ็บตัวเลย คิดว่าผมไม่เสียใจหรอที่ต้องตีเธอแบบนี้ ผมต้องทำใจแข็งแค่ไหนตอนเห็นน้ำตาเธอ แต่ถ้าผมอ่อนให้เธอก็ไม่จำ แล้วยังจะดื้อแบบนี้ต่ออีกไง

“เห้อ!” ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ

ผมตัดสินใจนั่งสงบสติอารมณ์ของตัวเองสักพักก่อนจะออกไปทำกับข้าวไว้สำหรับมื้อเย็นจนเสร็จ ซึ่งปกติผมกับมีนก็สลับกันทำนั่นแหละ แต่วันนี้ยังไงเด็กดื้อของผมก็ไม่ออกมาทำแน่นอน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผมเดินไปเคาะห้องของมีนหลังจากทำกับข้าวเสร็จเพื่อมาเรียกเธอไปกินข้าว จะได้กินยาทาแผลที่ผมตีไปด้วย แต่เคาะเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมเปิดและไม่ตอบผมสักคำ

“มีน อย่าดื้อกับพี่นะ ไม่งั้นพี่ตีเราอีกนะ” ไม่ได้ขู่นะ แต่ถ้าดื้อมากๆก็ต้องตีอีกนั่นแหละ เด็กดื้อจะให้ทำยังไง เพราะผมใช้ไม้อ่อนกับเธอมาตลอดไงเธอถึงได้ใจ แต่ถ้ายังเป็นแบบนี้ ต่อไปคงต้องใช้ไม้แข็งกับเธอแล้วแหละ

“พี่ให้เวลาครึ่งชั่วโมง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมากินข้าว ไม่งั้นพี่พังประตูเข้าไปจริงๆ” ผมทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินกลับห้องตัวเองไปอาบน้ำ เพราะทำกับข้าวเมื่อกี้มันเหม็นติดหัวแล้ว ส่วนเรื่องประตูถ้าผมอยากพังเข้าไปจริงๆไม่ยากเกินความสามารถหรอก แต่ไม่อยากให้อารมณ์ทำลายข้าวของ(ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ) เลยเลือกไม่ทำ และไม่อยากให้มีนโกรธไปกว่าเดิมอีก

มีน

หลังจากเสียงของพี่เจ้าคุณเงียบลง ฉันก็รีบหยิบกระเป๋า ก่อนจะแง้มประตูออกเบาๆ จนแน่ใจว่าไม่เห็นพี่เจ้าคุณนั่งอยู่ที่โซฟา ฉันเลยรีบออกจากห้องตัวเองก่อนจะปิดประตูเบาๆไม่ให้คนอีกห้องได้ยิน แล้ววิ่งออกจากห้องทันที

ใช่ฉันหนีออกจากห้อง ตั้งแต่ที่พี่เจ้าคุณตีฉันเสร็จฉันก็นั่งร้องไห้จนน้ำตาไม่ไหล ฉันเลือกเดินไปล๊อกประตูและเก็บเสื้อผ้าตัวเองเข้ากระเป๋าทันที ไม่นานพี่เจ้าคุณก็มาเคาะเรียกฉันอีก และให้เวลาฉันอาบน้ำแต่งตัว และฉันคิดว่าพี่เจ้าคุณต้องกลับเข้าไปอาบน้ำแน่ๆ เพราะเขาไม่ชอบให้หัวเขาเหม็นเท่าไหร่ และฉันจึงใช้โอกาสนี้หนีออกจากห้อง

แต่ไม่ต้องตกใจว่าฉันจะหนีไปเลยหรอกนะ ฉันแค่หนีไปคืนสองคนแค่นั้น และที่สำคัญ วันนี้ฉันจะไปปลดปล่อยตามนัดที่นัดกับเพื่อนไว้นั่นเอง

“เป็นอะไรมึง” พอซานเปิดประตูให้ฉันก็ถามออกมา คงจะเห็นกระเป๋าในมือฉันนั่นแหละ

“กูจะมานอนกับมึงคืนสองคืน” ฉันบอกมันออกไปก่อนจะเดินเข้าห้อง

“อะไร อย่าบอกว่าทะเลาะกับพี่คุณอีกแล้ว” ซานถามอย่างรู้ทัน

“ไม่ใช่แค่ทะเลาะ แต่เขาตีกูด้วย” ฉันหันไปบอกมันด้วยความน้อยใจ เสียใจ ในเมื่อบอกคนทำไม่ได้ ก็แสดงออกผ่านคนอื่นแล้วกัน

“สาระ! ทะเลาะกันแรงหรอวะ ถึงกับตีเลย” ซานถามออกมา ก็คงไม่มีใครเชื่อหรอกว่าพี่เจ้าคุณจะตีฉัน ก็เขานะโอ๋ฉันกว่าใครๆเลยด้วยซ้ำ

“เออ! วันนี้กูจะเอาคืนพี่คุณ” ฉันพูดอย่างมาดมั่นและแน่วแน่ วันนี้ฉันจะทำให้เขาหัวร้อนและกระอักเลือดเลย!

“จัดไปค่ะ น้องมาถูกทางแล้ว” ซานพูดขึ้นอย่างชอบใจ แต่ไม่ใช่อะไรหรอก มันคงจะสนุกกับการได้เลือกชุดให้ฉันไงล่ะ แต่บอกแล้วว่าวันนี้พี่เจ้าคุณต้องกระอัก!