ชายหนุ่มชะงักมือสั่นเทาดวงตาเรียวคมเบิกกว้างกรามขบแน่น แววตาแข็งกร้าวน้ำเริ่มเอ่อคลอรอบขอบตา ร่างกายเหมือนถูกสาปยืนนิ่งเกร็ง
“โทรมาทำไม!”เขาตะโกนลั่นจนคนยืนอยู่ด้วยสะดุ้ง แก้วกัลยามองคุณชายด้วยความตระหนกเขาเป็นอะไรไป
“ธัญ... แม่คิดถึงลูกมาก แม่ไม่ได้ทำนะธัญเชื่อแม่เถอะ”ปลายสายบอกเสียงเครือ
“ผมเชื่อในสิ่งที่ผมเห็น เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาแก้ตัวอะไรอีกแล้ว ที่โทรมาหานี่เพราะเงินหมดล่ะสิ แต่ผมขอบอกเลยว่าไม่มีให้สักแดง!”ธัญจกรบอกเสียงรอดไรฟัง สีหน้าเต็มไปด้วยความแค้นเคือง
“ทำไมลูกพูดแบบนี้ล่ะธัญ แม่แค่คิดถึงลูกมาก แม่อยากให้เราอยู่พร้อมหน้ากันเหมือนเมื่อก่อน ลูกไม่สงสารแม่บ้างเหรอ”คนเป็นแม่ตัดพ้อ พลางสะอื้น
“คนที่ผมควรสงสารคือพ่อ ส่วนคุณเป็นแค่คนคลอดผมมาเท่านั้น เพราะจิตสำนึกแห่งความเป็นแม่มันไม่มีเลย ไปซะ อย่าโทรมา อย่ามาทำให้พ่อต้องเจ็บปวดอีก อย่าบังคับให้ผมต้องบาปไปกว่านี้เลย!”
โครม!
เข
