พาร์ทไทม์...พนักงานฝึกหัดlove

ว้าวุ่น

"คืออะไร คืออะไร..?"

ติวถามอย่างสงสัย

"ไม่มีอะไรครับพี่คุยกันแบบพี่น้องน่ะพี่พอดีผมกับพี่เขามีอุบัติเหตุนิดหน่อยเลยสนิทกันน่ะ"

ความซื่อๆใสๆของ นะนน ทำให้ธิชาชอบอยู่ใกล้ๆเขาและไว้ใจเขาย่างสนิทใจ งานที่มินิมาร์ทช่วงกะดึกทำให้ นะนนเจอะเจอกับคนประหลาดเยอะ

บ้างก็มาถ่ายคลิปเต้นในร้านบ้าง บ้างก็ จับ นะนนไปหอมแก้มบ้าง ส่วนใหญ่ล้วนแต่ เมาทั้งนั้น

"ไอ้น้อง..!เอาหล้าขวด เซ็นไว้ก่อนได้ปะ พี่ลืมเอาตังค์มา"

เจ้าเก่าเจ้าเดิมมาอีกแล้ว นะนน ส่ายหน้าเพราะรู้สถานการณ์ดี ว่าต้องเจองานหนักแน่ เตรียมตัวแจ้งตำรวจได้เลย

"ไม่ได้หรอกครับ ทางบริษัทไม่มีนโยบายให้เซ็นของน่ะครับ"

ติวตอบ

"ร้านตั้งใหญ่โตรวยก็รวยใจดำขี้เหนียว..ร้านค้า

ข้างบ้านข้ายังเซ็นได้เลย"

ผู้ชายวัยกลางคนคนเดิมพูดลิ้นรัวๆพันกันเพราะฤทธิ์เหล้า

"ลุงก็ไปเซ็นที่ร้านค้าสิครับ"

ติวบอกลุง

"ไปแล้ว มันปิด ถ้าไม่ให้ กูจะนอนมันกลางร้านนี่แหละ เอาสิ จะไล่ลูกค้าให้หมดเลย"

"ลุง..มาอีกแล้วไปๆจะไปดีมั้ย อยากนอนคุกอีกมั๊ย?"

ตำรวจซึ่งกำลังเดินตรวจตราแถวนี้ผ่านมาเห็นพอดี

จึงเข้ามาเคลียร์ ลุงเดินตามไปแต่โดยดีเพราะกลัวนอนคุก ธิชาเดินสวนเข้ามาพอดี ครั้งนี้ดูเธอเครียด

ไม่ยิ้มเหมือนทุกครั้ง ธิชา หยิบของที่ต้องการแล้วจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ ครั้งนี้มีกลิ่นแอลกอฮอล์ด้วย

นะนน รู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูกคิดว่าธิชายังลืมรักเก่าที่ทิ้งธิชาไป ไม่ได้ เธอไม่พูดไม่จาไม่ทักรีบเดินออกไป นะนนรู้สึกน้อยใจลึกๆ

"เขาไม่ได้เป็นอะไรกับเราสักหน่อย เป็นพี่ก็ไม่ใช่

เป็นญาติก็ไม่ใช่เราจะสนใจทำไม"

นะนนคิดในใจ

ผ่านไปหลายวัน นะนนไม่เจอธิชาอีกเลยตั้งแต่วันนั้นเธอหายไปเธอหายไปไหนนะ นะนนคิดแล้วคิดอีก อย่างว้าวุ่นใจชะเง้อจนคอยาวไม่มีไม่มา

แอบไปดูที่โรงแรมก็ไม่เห็น

"นะนน นะนน เฮ้ย!...มึงๆๆๆกูเพื่อนมึงมาแล้วเชี่ย

เรียกจนคอจะแตก หลับในรึไง คนอะไรยืนหลับก็ได้"

พายุมาเยี่ยมเพื่อน

"เออกูคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ"

"กูว่ามึงทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยไม่ไหวนะ"

พายุเป็นห่วง

นะนนกับพายุคุยกันสักพักนึงพายุก็กลับบ้านเพราะมันดึกมากแล้ว นะนนทำงาน อย่างเบื่อหน่ายไม่สดใสเหมือนก่อนเลยเหมือนอะไรขาดหายแต่เขาไม่รู้ว่าอะไร ผ่านไป2อาทิตย์

"ครืดดดด ..ด.."เสียงประตูอัตโนมัติเปิด

"ดีจ้าาาา"

นะนนมองตามเสียงที่คุ้นเคยหัวใจพองโตดีใจอย่างบอกไม่ถูก ธิชามาแล้วเธอหายไปไหนมีคำถามอยู่ในใจเต็มไปหมดแต่ไม่กล้าถาม ธิชา ถามนะนนว่า

"พรุ่งนี้หยุดมั๊ยวันหยุดนี่จำได้ไปดูหนังกัน"

"ไปครับไปๆพอดี รร.ปิดเทอมแล้ว"

นะนนรีบตอบอย่างไม่ลังเลยิ้มแก้มแทบแตกดีใจจนออกนอกหน้าอย่างเห็นได้ชัด

"หึหึหึ เด็กน้อย"

ธิชาหัวเราะขบขันกับอาการของ นะนน

"คำก็เด็ก2คำก็เด็ก ชิ"

นะนนบ่นในใจ

วันรุ่งขึ้น นะนนมารอธิชาหน้าคอนโด ธิชาเดินออกมา เด็กหนุ่มตาค้างอ้าปากหวอทีเดียว ธิชา สวยมาก

ไม่ว่าเธอจะแต่งตัวแบบไหนก็ดูดีไปหมด

เธอใส่กระโปรงยีนส์สั้นรองเท้าผ้าใบ เสื้อยืดเอวลอยนิดๆแต่งหน้านิดหน่อย

"นะนน นะนน นะนน..."

"ครับๆๆๆไปครับปะ" นะนนเลิกลั่ก

"จะไปไหน"

"ขึ้นรถเมล์ไง"

"ใครบอกจะไปรถเมล์"

"อ้าว..แล้วไปยังไง"

"รถพี่ไงจ๊ะน้องชายรอแป๊บนะพี่ไปเอารถก่อน"

ธิชาหายไปแป๊บเดียวก็ขับรถมาจอดอยู่หน้านะนน

รถสปอร์ตหรูสีขาว นะนนประหลาดใจมากเธอหายไป กลับมามีรถหรูป้ายแดง เธอไปทำอะไรมา

พนักงานโรงแรมเงินเดือนเท่าไรทำไมซื้อรถแพงได้

นะนนขึ้นรถพร้อมกับความสงสัยแต่ไม่กล้าถาม

"เธอคนแรกเลยนะนี่ที่นั่งรถพี่น่ะ"

"พี่รวยจัง"

"ของขวัญน่ะ"

ยิ่งทำให้ นะนนครุ่นคิดมากมายกับคำตอบที่ได้ฟัง

"ใครนะใครซื้อให้หรือพี่เขาคืนดีกับแฟนเขาแล้ว

โอยยยช่างเถอะไม่เกี่ยวกับเรานี่นา"

นะนนครุ่นคิด พอกินข้าวเสร็จทั้ง2จึงไปดูหนังทันที

เพราะ ธิชาได้จองตั๋วไว้แล้ว ธิชาลืมไปว่าในโรงหนังมันเย็นเธอลืมเอาเสื้อคลุมกันหนาวมา นะนน บังเอิญ

ไปโดนมือธิชามืเย็นเฉียบเลยเขาถอดเสือคลุมให้ธิชาทันทีพร้อมกับกระซิบข้างหูเบาๆว่า

"หนาวก็ไม่บอก"

นะนนจับมือธิดาไว้ให้ความอบอุ่น หลายครั้งธิชาแอบมองเด็กหนุ่ม ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่ว

ร่างกายทั่วหัวใจ บางครั้ง ฉากเลิฟซีน ทำให้ทั้งคู่

เขิลกันและกัน

"สนุกมั๊ยจ๊ะ ว่างๆพี่จะพามาใหม่นะ"

"ขอบคุณครับ พี่จ่ายทุกอย่างเลยผมเกรงใจ

ครั้งหน้าผมจ่ายบ้างนะ"

"ได้ไปได้สิ"

"ว่าแต่ตอนกินข้าวไม่เห็นพี่จ่ายตังเลย เห็นเซ็นอะไรยุกยิกๆที่เคาน์เตอร์เดินออกมาเฉยเลย "

"อ๋อ วันนี้วันเกิดน่ะ มีโปรโมชั่นสำหรับวันเกิดกินฟรีน่ะ"

"อ๊ะมีงี้ด้วย วันนี้วันเกิดพี่เหรอทำไมไม่บอกล่ะผมไม่มีของขวัญเลยเสียดายจัง พรุ่งนี้เอามาให้นะย้อนหลัง"

"ไม่เป็นไร เธอคือของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับพี่ขอบคุณที่คอยดูแลพี่นะ"

ธิชายิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน นะนนยิ้มพร้อมกับส่งสายตาให้กันและกันอย่างลึกซึ้ง นะนนไม่เคยมีความรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อนเลย เขาคิดว่า อาจจะเป็นเพราะเขาเป็นลูกชายคนเดียวไม่มีพี่น้องจึงรู้สึกดีกับธิชา ธิชาก็คิดแบบนี้เช่นกัน ต่างคนต่างไม่รู้ใจตัวเองเพราะอายุจึงทำให้ทั้งคู่ข่มความรู้สึกเอาไว้

ช่วงนี้ปิดเทอม3อาทิตย์ นะนนไม่ต้องตื่นเช้าเพื่อไปเรียนทำงานสบายๆไม่ง่วงเพราะได้นอนเต็มที่

ธิชาลืมคืนเสื้อให้นะนน เธอดมกลิ่นเสื้อก่อนซัก

"อืมมกลิ่นยังติดอยู่เลยกลิ่นโคโรญสำหรับผู้ชายยังติดอยู่เลย "

"นะนน นะนน.!.."

จีจี้นั่นเองช่วงนี้มาบ่อยมาทุกวันช่วงเย็นๆอาจเป็นเพราะว่าช่วงปิดเทอมจีจี้ไม่ได่เจอนะนนเลยคิดถึง

นะนนสนิทกับจีจี้แบบเพื่อนไม่เคยคิดเกินเลย น้ำพุต่างหากที่แอบชอบจี้จี้

"อะไร..ได้ยินแล้วเรียกเสียงดังเชียว"

"เรียกตั้งนานเหม่ออะไร...คิดถึงเราเหรอ

เดี๋ยวจะมาหาทุกวันนะ"

นะนนหยอกล้อกับจีจี้ตามประสาเพื่อน ธิชา จะมาซื้อของพอดีเห็น นะนน หยอกล้อกับจีจี้จึงลังเลจะเข้าไปดีรึไม่เข้าไปดีควารู้สึกมันบอกไม่ถูก ความไม่พอใจจึงเกิดขึ้นในใจธิชา ธิชาตัดสินใจเดินเข้าไป

นะนนเห็นธิชามาเขาดีใจออกนอกหน้าจีจี้รู้สึกไม่ชอบหน้าธิชาเลยเพราะนะนนให้ความใส่ใจมากกว่าตนนั่นเอง นะนนรีบไล่จีจี้กลับบ้านเพราะกลัวธิชาเข้าใจผิดยิ่งทำให้จีจี้เกลียดขี้หน้าธิชามากขึ้น

"แฟนเหรอ?."

ธิชาถาม

"ไม่ๆๆเพื่อนครับเพื่อนสนิท"

"เพื่อนสนิท...เดี๋ยวก็เป็นแฟนกันเห็นมา

เยอะแล้ว.."

"ผมเคยบอกพี่แล้วว่าผมไม่คิดเรื่องพวก

นี้"

คำตอบของนะนนทำให้ธิชาแอบเจ็บลึกๆในใจที่ทำดีคอยดูแลเอาใจใส่คงคิดว่าเป็นพี่คนหนึงธิชาเดินจากไปแล้ว นะนน งงกับท่าทีของธิชา ธิชาบึ้งตึงใส่เขา

"ทำไรผิดวะเนี่ยไม่พอใจเฉยเลย"

ธิชาหายไปอีกแล้วคราวนี้หายไปนานกว่าเคย 1เดือนแล้ว นะนนเดินกลับบ้านกระวนกระวายใจครุ่นคิดว่าเธออยู่ใหนทำอะไรอยู่กับใคร คืดถึงเขาบ้างไหม นะนนคืดว่าจะไม่ทนอีกแล้วจึงย้อนกลับไปดูที่คอนโดของธิชา ขณะนั้น เขาเห็นธิชากับชายรูปงามคนหนึ่งนั่งหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างสนิทสนม

มันจี๊ด..มันเจ็บแปล๊บๆที่หัวใจบอกไม่ถูก...เพราะอะไรมันคืออะไรความรู้สึกสับสนวุ่นวายความเจ็บปวดนี่คืออะไรคำถามผุดขึ้นมาในหัว ขณะที่เขากำลังมองดูอยู่ทั้ง2ก็เดินขึ้นคอนโดไป....เขารีบวิงออกมาจากตรงนั้นทันที

"คนโกหก..ไหนว่าไม่เคยพาผู้ชายขึ้น

ห้อง...ว่าแล้วเชียวที่แท้ก็จับผู้ชาย

รวยๆนี่เองไม่งั้นจะมีเงินเยอะมีรถได้

ไง..ทำไม่ไม่รักศักดิ์ศรีบ้างเลย?"

นะนนรู้สึกผิดหวังมากกินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายวันแล้ว ครุ่นคิดแต่ภาพที่เห็นวันนั้นธิชาก็ไม่มาที่มินิมาร์ทอีกเลย อยากเจออยากถามมีคำถามมากมายที่ นะนนสงสัยเขาแอบไปดูธิชาที่โรงแรมบ้าง

คอนโดบ้าง รถไม่อยู่ ธิชาไปไหนกันนะ

"นะนน นะนน.."

พายุกับเพื่อนๆอีกหลายคนตะโกนเรียก นะนนขณะที่ นะนนเลิกงานกำลังกลับบ้าน บ้านของเขาอยู่ห่างจากที่ทำงานแค่ 1ป้ายรถเมล์

"มึง..พวกกูขอไปกินเลี้ยงบ้านมึงได้มั๊ย

"แม่มึงว่ามั๊ย"

"ไม่หรอกวันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่ พวก

"พวกมึงจะกินอะไรกินเหล้าไม่ได้

"แม่กูรู้โดนด่าตายเลย"

"ไม่มี๊..มีแค่น้ำอัดลมกับน้ำผลไม้"

"เอองันก็ตามมา"

ถึงบ้านแล้วทุกคนพากันกินอย่างสนุกสนานมีทั้งอาหารเครื่องดื่มที่เตรียมมา

"นี่ของเด็ดกูขโมยของพ่อมา"

เพื่อนของ พละ เพื่อนของนะนนอีกคนหยิบขวดไวน์

ออกมาจากกระเป๋าเป้3ขวด

"เฮ้ย..ไม่ได้นะอันนี้เหล้านี่เรายัง

เด็กกันอยู่เลยนะ"

"เด็กเดิกที่ไหนวันนี้กูครบ18

บรรลุแล้วมีประสบการณ์การ

แล้ว มีแต่มึงน่ะแหละเด็ก เอาน่า

แค่น้ำผลไม้หมักเอง มันคือน้ำ

องุ่น"

เพื่อนๆพากันกินดื่มอย่างสนุกสนานเมื่อเริ่มเมาได้ที่ทุกคนจึงบังคับให้นะนนดื่มนะนนไม่ดื่ม

"จะกินดีๆหรืจะให้กรอกวันนี้วัน

เกิดกูนะเพื่อนวันเดียวเองแค่

แค่อยากลองเราไม่ได้ทำอะไร

ไม่ดีสักหน่อย"

พละคะยั้นคะยอจน นะนน ยอมดื่ม จนได้ แรกๆก็รู้สึกไม่อร่อยฝาดๆลิ้นแต่พอดื่มไปดื่มมาเพลินจนลืมว่าดื่มไปเท่าไร เพื่อนๆเมาหลับไปหมดแล้ว ความเมาเพิ่มความกล้า นะนนตัดสินใจไปดูที่คอนโดฯอีกครั้งให้เห็นกับตาไปเลยว่าธิชาอยู่กับใคร

"พี่ครับ พี่ธิชาอยู่มั๊ยครับ"

"อยู่จร้า พึ่งมาเมื่อตะกี้นี่เอง

เห็นว่าช่วงนี้งานเยอะกลับดึก

ทุกวัน"

"ชิ..กลับดึกรึไปกับผู้ชาย"

นะนนคิด

"กรี๊งๆๆๆ...สวัสดีค่ะ ค่ะ ค่ะให้ขึ้นมา

ได้เลยค่ะ"

นิติโทรถามธิชาก่อนว่าอนุญาตให้ขึ้นมั้ยธิชาไว้ใจนะนนอยู่แล้วจึงยอมให้ขึ้น ธิชาคิดว่านะนน อาจมีธุระด่วน

"ติ๊งต่อง..ติ๊งต่อง...แกร๊ก..

เข้ามาสิมีธุระอะไรกับพี่เหรอจ๊ะ

เธอกินเหล้ามานี่กินทำไมยังเด็ก

อยู่เลย"

ธิชาเปิดประตูกลิ่นสบู่หอมจางๆเธอคงพึ่งอาบน้ำเสร็จผมเธอยังไม่ทันแห้งเลยเธอสวมใส่ชุดนอนขาสั้นเสื้อกล้ามเซ็กซี่จน นะนนเกินจะห้ามใจไว้ได้

แต่เขาก็ข่มใจไว้

"ผมโตแล้วไม่เด็กแล้ว...พี่หายไป

ไหนมา..ทำอะไร..กับใคร..ที่ไหน

ผมเห็นนะพี่พาผู้ชายหล่อๆคนนั้น

ขึ้นห้องด้วย...ผมสงสัยมานานและ

ว่าพี่เป็นพนักงานต้อนรับในโรงแรม

ทำไมรวยจังขับรถหรู อยู่คอนโด

หรูที่แท้ก็มีคนเลี้ยง พี่แม่ง..ไม่รัก

ศักดิ์ศรีตัวเองเลย"

นะนนตัดพ้อต่อว่ายืดยาวด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

เจ็บใจเสียใจผิดหวัง

"พูดจบยังจบแล้วก็ไปซะแล้วไมา

ต้องมาให้เห็นหน้าอีกพี่ก็เป็นแบบนี้

ไม่พอใจก็ไม่ต้องคุยกันเจอกัน"

ธิชาโกรธจนหน้าแดงตาแดงเหมือนจะร้องไห้น้้ำตาเอ่อล้นเบ้าตา เธอพยายามข่มไว้ไม่ให้เขาเห็น แค่คำพูดของเด็กผู้ชายคนเดียวทำให้เธอเสียใจถึงเพียงนี้เชียวหรือ เธอคิดว่าก็ดีแล้วไม่เจอกันก็ดีแล้วที่ผ่านมาเธอก็พยายามหนีความรู้สึกตัวเองอยู่ เธอจะชอบเด็กผู้ชายที่อายุน้อยกว่าเธอถึง10ปีได้ไง เธอพยายามหลบหน้าเขามาเป็นเดือนแล้ววันนี้ให้มันจบซะ

"ไม่ผมไม่ไปวันนี้ต้องคุยให้รู้เรื่อง"

นะนนดึงแขนธิชาเข้ามาแล้วกอดเธอไว้ธิชาดิ้นสุดกำลัง เพราะสถานการณ์ไม่น่าจะสู้ดีเสียเปรียบ

ด้วยรูปร่างและกำลัง เขาเป็นนักกีฬาของ โรงเรียน

แข็งแรง ธิชาดิ้นหลุดจนได้วิ่งไปเกือบถึงประตูไม่ทันเปิดประตูเขาคว้าเธอไว้ทัน นะนนผลักธิชาเข้าชิดกำแพงใช้มือใหญ่เพียงข้างเดียวรวบข้อมือเล็กๆ2ข้างใช้แขนใหญ่กำยำอีกข้างรั้งเอวเธอเข้ามาประชิดตัวเพื่อล๊อกตัวเธอไม่ให้ดิ้นหลุดไปได้อีก

"ปล่อยนะ ปล่อยเถอะปล่อยพี่

เธอเป็นอะไร ปกติเธอไม่ใช่คน

แบบนี้นี่นาเมาแล้วกลับบ้านนะ"

"ผมไม่ไปมีแต่ไล่แต่ไล่ใช่ซี๊..ผม

ผมมันเด็กนี่..พี่จะได้รู้วันนี้แหละ

ว่าผมโตแล้ว"

พูดจบนะนนก็ใช้ริมฝีปากประกบไปที่ริมฝีปากของหญิงสาวทันทีเขาไม่เคยทำสิ่งนี้กับใครเลยความรู้สึกตื่นเต้นมันแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจตอนนี้ไม่มีอะไรจะหยุดเขาได้แล้วเขาดันร่างธิชาไปที่เตียงธิชาดิ้นสุดฤทธิ์ ยิ่งดิ้น ยิ่งเสียเปรียบ ตอนนี้ทั้งคู่อยู่บนเตียงแล้ว เขาจูบเธออย่างไม่เบื่อเนิ่นนานธิชาเริ่มอ่อนแรงลงแล้วด้วยความเหนื่อยหรือว่าความรู้สึกที่มันเริ่มควบคุมไม่ได้แล้วก็ไม่รู้ได้ หัวใจทั้งคู่เต้น ตึกตัก..ตึกตัก..ตึกตัก แข่งกัน ก่อนที่อะไรจะควบคุมไม่ได้ธิชา

ใช้กำลังสุดกำลังผลักเขาออกมาได้

"เพี๊ยะ..!"

ธิชาตบหน้า นะนนฉาดใหญ่

"ทีกับผู้ชายคนอื่นพี่ยังทำกับเขา

ได้ รังเกียจที่ผมเด็กรึไง"

ธิชาโกรธจนกลั้นน้ำตาไม่ได้ทั้งเสียใจผิดหวังเจ็บปวดกับคำพูดของเขา

"ชั้นจะเป็นยังไงก็เรื่องของชั้นเธอ

ไม่เกี่ยว เธอยังเด็กเกินไป.. ไป

เรียนให้มันจบซะก่อน ก่อนจะคิด

เรื่องแบบนี้ ออกไป อย่ามาให้เห็น

หน้าอีก.ถ้าไม่รีบออกไปชั้นจะ

เรียก รปภ แล้วนะ "

พูดพลางก็รีบกดสายโทรศัพท์

"ผมขอโทษครับ..ผมจะไปแล้ว

ก่อนจะไปผมอยากบอกพี่ว่า

ผม..รักพี่ฮะ..รักมาก ความเจ็บ

ปวดเป็นแบบนี้นี่เอง"

นะนนพูดพร้อมกับเดินไปกอดธิชา ธิชา ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้ยินคำนี้จากปากเขา นะนน มองหน้าธิดาเหมือนกับจะเก็บภาพวันนี้ไว้ในความทรงจำ

พวงแก้มอวบอิ่มแก้มเนียนแดงระเรื่อ เขา ก้ม จูบแก้มเนียนแผ่วเบา ธิชา ไม่ขัดขืนอะไร ก่อนที่จะอดใจไม่ไหวอีกเขารีบเปิดประตูออกไปทันที ธิชา

ครุ่นคิด ทั้งคืนกับสิ่งที่เกิดขึ้น หัวใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมา เธอรู้ใจตัวเองแล้วแต่มันคงไม่ดี นะนนยังเด็กเกินไป อายุห่างกันมากไป ธิชาคิดว่าถ้าเธอไม่ไปเจอเขาอีก หรือไม่ให้เขามาเจอเธออีก

เดี๋ยว นะนนก็ลืมไปเอง

"ฮัลโหลเพื่อนสาว ยังอยากได้

ได้คอนโดของชั้นอยู่มั๊ย"

นะนน ไปทำงานอย่างรู้สึกผิดและกังวลใจมากกลัวว่าธิชาจะโกรธเขา กลัวว่าจะไม่ได้เจอเธออีกเขาทำอะไรลงไป เด็กหนุ่มร้อนรนรอเวลาเลิกงาน...เขาจะไปขอโทษไปอ้อนวอนให้เธออภัยให้ เขาคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่ได้เห็นหน้าเธออีก ขอแค่กลับมาเป็นเหมือนเดิมเธอจะคิดกับเขาแค่น้องชายเขาก็ยอม เขาจะทำทุกอย่างที่จะทำได้ให้เธอพอใจ

และแล้วก็ถึงเวลาเลิกงาน นะนนรีบวิ่งไปหาธิชาที่คอนโดทันทีแต่นิติบุคคลไม่อนุญาตพร้อมกับบอกว่า

"น้องจ๊ะธิชาไม่อยู่แล้วเขาไปแล้วเก็บของย้ายของตั้งแต่เช้าแล้วพึ่งไปมะกี้นี้เอง"

"ไปไหนครับพี่เขาได้บอกมั๊ยครับว่าจะไปไหน...ผมจะไปหาพี่เขาที่ไหนได้ ผมอยากเจอ อยากขอโทษ

ได้โปรดพี่บอกผมเถอะนะ..ผมโทรไปเขาก็ไม่รับ เขาคงโกรธผมมาก ช่วยผมหน่อยนะพี่ผมรักเขาน่ะครับ ผมรักพี่เขามาก นิติบุคคล เห็นท่าทีร้อนรนของเขาก็อดสงสารไม่ได้แต่เธอไม่รู้จริงๆว่าธิชาอยู่ที่ไหน แต่มีคนหนึ่งน่าจะช่วยนะนนได้เธอจึงบอกกับ นะนนว่า

"ลองมารอเจอเพื่อนของธิชาสิ..เขาซื้อคอนโดฯต่อจากธิชาน่ะ เป็นผู้ชาย 2คน เดี๋ยวพี่เอารูปให้ดู"

นิติสาวพูดพร้อมกับเปิดรูปในโทรศัพท์มือถือให้นะนนดู เธอแอบถ่ายไว้เพราะเห็นว่าเขาหล่อหุ่นดีมาก

ทันทีที่เห็น นะนนก็จำได้เขาคือคนที่ธิชาพาขึ้นคอนโดน่ะเอง

"แฟนพี่ธิชาใช่มั๊ย"

"ไม่ใช่หรอกคนนี้น่ะเขาเป็นเพื่อนสาวของธิชาเขาทำธุรกิจด้วยกันนี่เธอไม่รู้เหรอธิชานี่รวยระดับไฮโซเลยนะโรงแรมที่อยู่ข้างหลังมินิมาร์ทน่ะของธิชาหละหุ้นกับเพื่อนอีกหลายคนรวมทั้งเพื่อนสาวคนนี้ด้วย เพื่อนเขาคนนี้จะย้ายเข้าอีก2วันแล้วมารอนะ"

"ถ้าเขามาตอนไหนพี่ชวยโทรบอกผมทีรบกวนด้วยนะครับ"

"ได้ๆ"

นะนนเขียนเบอร์ให้นิติไปอย่างมีความหวัง นะนนคิดว่าธิชาคงเกลียดเขาไปแล้วคงไม่อยากเจอเขาอีกแล้วแต่ถึงแม้ธิชาจะเกลียดเขา เขาก็อยากเจอเธออีกสักครั้ง ครั้งสุดท้าย นะนนรออย่างใจจดใจจ่อว่าเมื่อไรจะครบ2วันสักที 2วันทำไมนานเหมือน2ปีเขาคิดเช่นนั้น

"วันนี้ครบวันที่2แล้วทำไมไม่โทมาสักทีรึว่าเขาไม่มาเฮ้อต้องรออีกกี่วันนะนี่เฮ้อ..!"

"โอยยถอนอยู่นั่นถอนเข้าไปถอนหายใจน่ะวันนี้เห็นถอนหายใจทั้งวันเป็นไรเนี่ยอาการแบบนี้มีความรักชัวร์"

"ปล่าวครับผมทำผิดกับคนคนนึงผมอยากขอโทษแต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว ผมรู้สึกผิดน่ะ"

"อย่าคิดมากหากมีบุญมีวาสนาต่อกันคงได้เจอกันแหละ" ติวปลอบ

นะนนฟังติวพูดก็ใจชื้นขึ้นนิดนึงภาวนาให้เจออีกสักครั้ง ทำงานไปรอเวลาไปจนเลิกงานเที่ยงคืนแล้วแต่ยังไม่มีใครโทรมา เขาอดรนทนไม่ไหวแล้วต้องไปรอที่หน้าคอนโด ว่าแล้วไป

"พี่ครับ เขามายัง มายัง"

"ยังเลยจ่ะ กลับไปรอที่บ้านเถอะดึกขนาดนี้เขาคงไม่มาแล้วล่ะ ถ้ามาพี่จะโทรบอกนะมันดึกแล้วพรุ่งนี้ต้องไปเรียนนี่นา"

"ผมขอรออยู่ตรงล๊อบบี้ได้มั้ยครับแค่แป๊บเดียวนะครับนะๆๆ"

"เออๆก็ได้"

นะนนนั่งรอนอนรอรอแล้วรอเล่าจนเผลอหลับไปเมื่อไรไม่รู้มารู้ตัวอีกทีก็เมื่อตอนมีคนมาเรียก

"น้องน้อง..น้องน้อง"

นะนนลืมตาสลึมสลือขึ้นมาเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจพลางพูดว่า

"พี่ครับ พี่ช่วยผมด้วยนะครับ ผมอยากเจอพี่ธิชาผมขอที่อยู่เขาได้มั้ยครับนะครับ..นะครับ"

"พี่ให้ก็ได้แต่น้องจะไปหาเขาได้รึเปล่าเนี่ยสิธิชาไม่อยู่เมืองไทยแล้วพอดีธุรกิจร้านอาหารที่อเมริกามีปัญหาธิชาเลยต้องไปประจำอยู่ที่นั่นน่ะแต่พี่จะบอกให้นะว่าน้องเออ...เออ..ชื่ออะไรนะ ?"

"นะนนครับชื่อนะนน"

"อืมม..พี่ชื่อแบงค์นะเดี๋ยวพี่จะบอกให้ว่าน้องมาหา..น่าเสียดายจริงยัยธิชานี่มีของดีอยู่ตรงนี้ก็ไม่บอกทิ้งของดีๆแบบนี้ได้ไงอื๊มมมน่ารักน่าหยิกจริงๆ น้องต้องเข้าใจนะธิชามันพึ่งอกหักมาคงจะเปิดใจรับใครใหม่คงยากหน่อย นางทำงานเยอะจนผู้ชายหนีน่ะหนีไปเอาชะนีตัวใหม่..เสียดายที่พี่มีผัวแล้วไม่งั้นนะอื้มมมน่ารัก..อ๋อ พี่จำได้และเธอที่เคยมาชะเง้อชะแง้ตอนนั้นอย่าคิดนะว่าเข้าใจผิดว่าชั้นกับธิชา...ว๊าย...ฟ้าผ่าตาย ถึงพี่จะมีงูแต่ไม่ได้ใช้กับชะนีนะจ๊ะ เอาล่ะดึกมากแล้วเด็กน้อยต้องรีบนอนแต่พี่ขอเบอร์หน่อย

ถ้านางบินมาวันไหนพี่จะบอก"

"ขอบคุณครับพี่รบกวนด้วยครับ ผมลาล่ะครับสวัสดีครับ"

นะนนเดินคอตกไปอย่างน่าสงสารเขาคิดในใจว่าสักวันหนึ่งต้องได้เจอ นะนนไปในที่ที่เคยไปกับธิชาบางครังก็ไปทักคนผิดคิดว่าใช่เธอ

"หรือว่าพี่จะไม่กลับมาแล้วผมจะไม่ได้เจอพี่อีกแล้วใช่ไหม ผมคิดถึงพี่"

นะนนคิดอยู่ในใจว้าวุ้นใจ ทำไมมันเหงาขนาดนี้ธิชาเธออยู่ที่ไหนนะ

จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปีตอนนี้ นะนนลาออกจากมินิมาร์ทแล้วเขาไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ใหม่ก็ที่โรงแรมหลังมินิมาร์ทนั่นแหละหวังว่าจะได้เจอ

เขาจบมัธยมแล้วกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยเขาเลือกเรียน สาขาวิชาการบริหารการโรงแรม นะนนคิดว่าจุดมุงหมายในชีวิตของเขาคือตามหารักแรกของเขาให้เจอเพื่อนๆชั้นมัธยมต่างแยกย้ายไปเรียนต่างวิชาต่างสาขา ได้เจอกันน้อยลง นะนนได้ทำงานเป็นพนักงานบาร์เทนเดอร์ ผสมเหล้า ทุกวัน กลิ่นเหล้าติดตัวทุกวัน แต่เขาไม่เคยดื่มเลย พี่ที่โรงแรมเล่าว่าธิชาก็เคยมาเรียนผสมเหล้าที่นี่ นะนนจึงคิดได้ว่านี่คือสาเหตุที่ทำให้เขาได้กลิ่นเหล้าจากตัวเธอบ่อยๆน่ะเอง หลายอย่างที่เขาเข้าใจผิดเธอทำให้เขาได้ทำร้ายจิตใจเธอ นะนนรู้สึกเสียใจมาก เขาไม่คิดจะอาจเอื้อมหรอก เพราะเธอกับเขาเหมือนอยู่คนละโลก เธอทั้งสวยทั้งรวย แต่เขา จน เป็นแค่ผู้ชายจนๆคนนึง แต่ที่เขาตามหาเธอเพราะ อยากให้เธออภัยให้เขาแค่นั้นเอง

"เมื่อไรจะกลับจ๊ะ..ชะนี..มีคนรออยู่เดี๋ยวจะส่งคลิปให้ดู"

แบงค์โทรศัพท์หาเพื่อนสาวที่ตอนนี้ไม่ยอมกลับมาซักที

แบงค์ส่งคลิปของ นะนนที่กำลังผสมเหล้าให้กับลูกค้าสาวๆอยู่ที่บาร์

"ฮอต..มากเลยนะเธอเด็กคนนี้สาวๆนี่ติดตรึมเลยลูกค้าที่บาร์เยอะเพราะเค้าเลย...ชั้นชวนเขามาทำงานที่นี่เองน่ะแหละอยากดูความพยายามของเขาน่ะว่าจะรอได้สักกี่น้ำ

แต่เขารออยู่นะ...เขายังไม่มีแฟนนะเธอ...คงเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้ใครบางคนที่รอคอย.."

ธิชาดูคลิปแล้วยิ้ม

"โตขึ้นมากเลยนะเรา..."

นะนนได้สมัครเข่าร่วมแข่งผสมเหล้าเพื่อชิงทุนไปเรียนเป็นโปรบาร์เทนเดอร์และบาริสต้าที่สหรัฐอเมริกาผู้ให้การสนับสนุนคือแบงค์ นะนนรอวันเดินทางอย่างใจจดใจจ่อ

"ชะนี พรุ่งนี้มาหาชั้นที่บ้านหน่อยนะคิดถึง บ้านที่อเมกา น่ะ "

นะนนเดินทางมาถึงที่พักที่แบงค์จัดไว้ให้ พลางคิดว่าถ้ามีบุญขอให้ช่วยหาธิชาเจอด้วยเพราะเขาจะอยู่ที่นี่แค่อาทิตย์เดียว แบงค์ให้ที่อยู่ธิชาให้เขาไว้แล้ว นั่งเครื่องมาหลายชั่วโมงนะนนรู้สึกเพลียจึงไปอาบน้ำคิดว่าอาบน้ำเสร็จจะนอนเลย

ธิชาเปิดประตูเข้าไปเห็นเพื่อนข้างหลังสวมแค่ผ้าเช็ดตัวตัวเดียวจึงเข้าไปกอดจากข้างหลัง

"คิดถึงจังเลย ทำไมแกได้มางานไม่ยุ่งเหรอ?"

นะนนตกใจมากอยู่ๆมีคนเข้ามากอดข้างหลัง..แต่เขาจำเสียงเธอได้หัวใจของนะนนพองโตทั้งตื่นเต้นดีใจนะนนรู้ทันทีนี่คงเป็นแผนของแบงค์แน่ๆ...เขาคิดว่ากลับไปจะไปตอบแทนบุญคุณที่ทำให้ฝันของเขาเป็นจริงทั้งเรื่องงานและเรื่องธิชา

"ผมก็คิดถึงพี่มากเลย...พี่คงเกลียดผมมากผมขอโทษผมจะไม่ทำร้ายพี่อีก"

นะนนพูดพร้อมกับหันมา ธิชาตกใจมากไม่คิดไม่ฝันว่าเพื่อนตัวร้ายจะวางแผนนี้ ธิชาผงะรีบถอยหลัง

"นี่เธอวางแผนกับเพื่อนชั้นใช่มั้ย"

ธิชาทำท่าโกรธ

"ไม่ๆๆๆๆไม่ครับผมก็พึ่งรู้นี่แหละพี่แบงค์เขาส่งผมมาแข่งบาริสต้ากับบาร์เทนเดอร์ครับผมไม่รู้เขาหาที่พัก1อาทิตย์ให้ผม พี่อย่าโกรธผมอีกเลยนะผมคิดถึงพี่จะแย่..ผมรู้ตัวดีว่าพี่ไม่คิดอะไรกับเด็กจนๆอย่างผมหรอกเพียงแต่ผมอยากเจอพี่แค่สักครั้งอยากบอกว่าขอโทษแค่คำเดียวเอง"

"พี่ไม่ได้รังเกียจที่เธอจนแต่อายุเราห่างกันมากเกินไปมันไม่ง่ายเลยที่พี่จะหักห้ามใจไม่ให้รักเธอได้...พี่ก็..เจ็บไม่น้อยกว่าเธอเราห่างกัน10ปีถ้าพี่อายุ40พี่ก็แก่แล้วแต่เธออายุพึ่ง30ปีแล้วถ้าเธอมีคนอื่นพี่แค่กลัวเจ็บก็เท่านั้น"

นะนนฟังธิชาพูดจบเขาเข้าไปสวมกอดเธอทันที มัันเกินกว่าที่เขาคาดหวังไว้มากเขาคิดมาตลอดว่าธิชารังเกียจเขาโกรธเขาไม่เคยมีใจให้เขาเลย เขาไม่กล้าแล้วไม่กล้าฉวยโอกาศจากเธอถึงแม้ว่าในใจมันคิดไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว เขาปล่อยธิชาออกจากอ้อมกอดแล้ว

"ธิชาผมรักคุณ รักคุณคนเดียว รักมาตลอด ตอนนี้คุณจะรักผมได้มั้ย อายุเป็นแค่ตัวเลขที่คุณกำหนดมันให้เป็นกำแพงกั้นตัวผมไว้แค่นั้นเอง ส่วนผมไม่ว่าคุณจะแก่สักเท่าไรผมก็รักคุณรักมากขึ้นทุกวันทุกวัน วันนี้ถ้าคุณให้โอกาศให้ผมได้พิสูจน์ว่าผมจะดูแลคุณให้ดีที่สุด แต่ถ้าคุณไม่ต้องการผมเมื่อคุณเดินออกจากห้องนี้ไปแล้วผมจะไม่เจอคุณอีกจะไม่วุ่นวายกับคุณเลย"

น้ำตาลูกผู้ชายไหลพรากจนลืมอาย นะนน หันหลังให้ธิชาพรางเดินไปเปิดประตูแต่ยังไม่ทันได้เปิดธิชาก็วิ่งไปสวมกอดเขา นะนนหันมาสบตากับธิชา ธิชาแขย่งปลายเท้าให้สูงขึ้นพร้อกับจูบไปที่แก้มของเขาแล้วพูดว่า

"ก้มลงมาหน่อยสิ..ที่รัก.."

นะนนก้มลงมาตามคำสั่งธิชาบรรจงจูบเขาอย่างดูดดื่มและโหยหา นะนนหัวใจพองโตใจเต้นไม่เป็นจังหวะเวลานี้ไม่มีอะไรห้ามความต้องการของทั้ง2ได้แล้ว นะนนจะไม่ทนอีกแล้วเขาอุ้มธิชาขึ้นไปบนเตียงทั้งคู่บรรเลงเพลงรักจนฉ่ำใจ..จนถึงเช้า

"ที่รักครับ..ที่รัก..ตื่นเถอะ ผมทำอาหารมาให้แล้ว"

ธิชาเหนื่อยจากการทำงานแล้วยังต้องมารับสึกหนักจากเหตุการณ์เมื่อคืนอีกใครจะตื่นไหว..นะนนตื่นมาเห็นธิชาหลับอยู่จึงไปเตรียมอาหารไว้รอ

"คุณรู้มั้ยว่าผมเห็นผิวขาวๆเนียนๆของคุณแล้วผมจะอดใจไม่ไหวนะถ้าคุณไม่รีบลุกมาอาบน้ำแต่งตัวผมคงต้องจัดอีกรอบ"

นะนนพูดพรางดึงผ้าห่มออก

"ว๊าย..ชั้นโป้อยู่นะ" ธิชาโวยวาย

"แหมๆเมื่อคืนผมเห็นหมดแล้วแล้วจะดูทุกวันด้วย...ไม่น่าจะแค่ดูอย่างเดียว..หึหึหึ"

ธิชาดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ทันที นะนนเหลือบไปเห็นรอยแดงๆบนที่นอนจึงตกใจถามว่าเลือดอะไรน่ะ

ธิชาอายหน้าแดง

"ไม่รู้..ไม่รู้ก็ไม่ต้องรู้...เชอะ"

"ผมรู้..ผมไม่ได้เด็กขนาดจะไม่รู้ว่ามัันคือครั้งแรกของคุณ และมันก็ครั้งแรกของผมด้วย"

"ครั้งแรกไม่สำคัญแล้วตอนนี้ ครั้งนี้สำคัญกว่าผมทนไม่ไหวแล้วขออาบน้ำกับคุณอีกสักรอบนึงแล้วกันปะอาบน้ำกัน"

นะนนพูดพร้อมกับดึงผ้าห่มที่ห่อตัวธิชาออกแล้วอุ้มเธอเข้าห้องน้ำไปเหตุการต่อไปก็อย่างที่คิดแหละ....

จบตอน มินิมาร์ท... sell love