ภายในห้องกว้างใหญ่ที่นานาคุ้นเคยแม่จับนานาขังไว้โดยที่ไม่ให้ติดต่อกับใครได้….นานาร้องไห้ทุบประตูห้องเสียงดังลั่น
“แม่ปล่อยนานา…นานาจะต้องไปโรงเรียนนะ”
“ไปโรงเรียนหรือจะไปหาผู้ชายแกมันเกินเยียวยานังเด็กใจแตกอยู่แบบนี้แหละไม่ต้องรงต้องเรียนมันแล้วท้องป่องกลับมาให้ชั้นขายหน้าเขา”
นานากับแม่ต่างคนต่างจะเอาชนะกัน ต่อเป็นห่วงนานาเขาขับรถวนเวียนอยู่แถวบ้านนานาหลายรอบแค่เธอเห็นเขาแค่นี้นานาก็มีความสุขแล้วต่อไม่สามารถติดต่อนานาได้ตั้งแต่วันนั้น นานาเหนื่อยกับการโวยวายแล้วเธอไม่รู้ว่าจะหนีออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร ติดต่อใครไม่ได้เลย หัวใจของหญิงสาวมันเรียกร้องอยากเจออยากเห็นหน้าเขาเสียเหลือเกิน ค่ำแล้ว นานาได้แต่นอนร้องไห้
“ก๊อกๆๆๆ….คุณนานาคะทานข้าวนะคะ”
เสียงแม่บ้านเปิดประตูเพื่อนำอาหารมาให้นานา
“ไม่กิน…เอาออกไป”
“คุณนานาคะ…กินให้มีแรงนะคะเมื่อมีแรงสมองก็จะคิดแก้ปัญหาได้”
คำที่แม่บ้านพูดมาท
