เมื่อรถจอดที่หน้าห้องสายฟ้าก็เอาขาตั้งลง เดินถอดหมวกกันน็อกวางไว้ตรงระเบียงหน้าห้องแล้วเดินกลับไปหาน้ำมนต์ที่กำลังลงจากรถยื่นหมวกกันน็อกของพลอยให้เขา มือหนาเอื้อมไปรับแล้วยืนมองคนตัวเล็กด้านหน้าด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ
“ขอบคุณค่ะ” น้ำมนต์พูดด้วยน้ำเสียงติดขัดเมื่อสายฟ้ามองเธอไม่หยุด ก่อนจะทนกับสายตาคู่นั้นไม่ไหวเตรียมจะเดินไปเรือนใหญ่ แต่ขณะที่ร่างเล็กกำลังจะเดินไปก็ถูกมือหนาจับแขนเอาไว้ก่อนเธอจึงหันกลับไปมองเขาอีกครั้ง
“เอาสายไหมออกยังไงทำไมยังติดหน้าอยู่?”
“ยังติดอยู่เหรอ ตรงไหนอะหนูมองไม่เห็น” คนตัวเล็กกำลังจะยกมือขึ้นเพื่อเช็ดสายไหมออกตามที่เขาบอก ทว่าก็ถูกอีกคนจับมือไว้ก่อน จากนั้นเขาก็ขยับเข้ามาใกล้เธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลฟังรื่นหูกว่าครั้งไหน ๆ
“หลับตาสิเดี๋ยวพี่เอาออกให้”
“ค...ค่ะ” แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องให้เธอหลับตาด้วย แต่น้ำมนต์ก็ยอมทำตามที่สายฟ้าบอกอย่างง่ายดายถึงจะเขินอ
