ร่างสูงนอนอยู่บนเปลแขนกำยำยกขึ้นเพื่อเอาหัวหนุน ส่วนดวงตานั้นทิ้งไปยังหน้าต่างของห้องนอนของอีกคนที่ปิดสนิท สายฟ้าเอาแต่จ้องมองอยู่แบบนั้นเพราะไม่รู้น้ำมนต์เป็นอะไรตั้งแต่ช่วงเย็นที่เธอออกจากห้องเขาไป
ช่วงค่ำนั่งกินข้าวก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่สบตาเขาเหมือนอย่างเคย สายฟ้าถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเลือกเดินเข้าไปในห้องน้ำเมื่อเห็นว่าดึกมากแล้ว...
เสียงไก่ขันในยามเช้าบ่งบอกว่าข้างนอกสว่างแล้ว เปลือกตาสีเนื้อค่อย ๆ ลืมขึ้น จากนั้นก็พับผ้าห่มเก็บที่นอนหมอนมุ้งให้เรียบร้อยแล้วเดินไปยังหน้าต่างที่อยู่ข้างห้องเปิดออกทำให้มองเห็นต้นข้าวที่ออกรวงสีทองอร่าม ลำต้นโอนเอนพลิ้วไสวไปตามสายลมอ่อน ๆ ยิ่งมองยิ่งเพลินตา น้ำมนต์ยืนสูดอากาศบริสุทธิ์ที่หาในเมืองกรุงไม่ได้จนเต็มปอด จากนั้นก็ออกไปข้างนอกเพื่อล้างหน้าแปรงฟันให้เรียบร้อยจะได้ออกไปช่วยฟ้าใหม่ทำกับข้าวในครัว...
ขณะที่น้ำมนต์กำลังนั่งล้างผักเธอก็เอ่ยถา
