Mind Games 3 - ไทป์ที่อยากได้
645 Words
ตอนนี้ฉันเหมือนคนที่กลับตัวก็ไม่ได้ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง จะกลับก็ยังไม่บรรลุวัตถุประสงค์เรื่องหาสามี ครั้นจะเดินหน้าต่อแต่ว่าที่สามีก็เดินหนีหายไปทางไหนแล้วก็ไม่รู้
พอจะเดินกลับไปที่โต๊ะที่พวกเราเคยนั่ง ก็ดันเช็กบิลไปแล้วตั้งแต่ตอนที่ตกลงว่าจะต้องออกล่าเหยื่อ ส่วนสองสาวกอหญ้ากับสาลี่ ก็พากันเดินหน้าตามเกมหายกันหมด ฉันเลยต้องวนกลับมานั่งที่โต๊ะบาร์คนเดียว ก่อนจะสั่งเครื่องดื่มมาต่ออีกนิด
ติดต่อสองสาวเพื่อนซี้ก็ไม่ได้ ถ้าให้เดาพวกนางคงล่าเหยื่อสำเร็จกินตับ ตับ ตับ Up Up Up Up กันหมดแล้ว
แต่ฉันสิกลับนั่งเอ๋ออยู่ในดงที่มีผู้คนเต้นเร่าเคล้าเสียงเพลงในผับ แถมเสียงดนตรีในผับดังขึ้นมาอีกเป็นเพลงที่ฟังดูแล้วเจ็บปวด ทั้งที่เป็นจังหวะดนตรีรีมิกซ์ใหม่เป็นจังหวะแเด้นซ์แล้วก็ตาม
?มันตรอมมันตรม มันเจ็บระบบ ระทมฤทัย มันอ่อนระทวยไปทั้งใจ?
จ้า…แม่
โคตรระบมเลยจ้าแม่
กึก…เตกิล่า ถูกยกแบบรวดเดียวหมดชอต แล้วกำลังจะตามต่อด้วยชอตต่อไป แต่ทว่า….
"มาคนเดียวเหรอครับ”
เสียงทุ้มเอ่ยทัก ฉันใช้สายตามองปราดไปที่ชายหนุ่มผู้เยือนคนใหม่ ก่อนเรด้าในสมองจะประมวลผลทันที
หน้าตาปานกลางพอไปวัดไปวาได้
แต่ส่วนสูงน่าจะแค่ 175 แต่ว่าที่สามี (มโน) ของฉันคนนั้น เขาสูงน่าจะราว ๆ 190
กล้ามก็น่าจะไม่แน่นเท่า
แอสเซสเซอรี่การแต่งตัวก็น่าเบากว่า
ที่สำคัญความหล่อนี่แทบไม่ติด
หลังจากประมวลผลในสมองเสร็จฉันเลยฉีกยิ้มหวานไปให้ทันที
“มากับสามีค่ะ” พูดจบเรียวนิ้วก็ยกขึ้นมาทัดปอยผมที่ข้างหู ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากอีกหนึ่งกรุป
“เหรอครับ ว่าแต่แล้วสามีคุณเขาไปไหนละครับ ผมเห็นคุณนั่งอยู่คนเดียวนานแล้วนะ”
ในใจอะตอบคำว่า เสือก ออกไปแล้ว แต่กลัวว่าจะเป็นการเสียมารยาท ฉันเลยเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานพร้อมกับสะบัดผมไปด้านหลังเล็กน้อยแล้วพูดประโยคอื่นออกไปแทน
“เห็นว่าออกไปกระทืบคนที่มาจีบฉันเมื่อกี้นี้อะค่ะ ก่อนคุณมาถึงสิบนาที เดี๋ยวก็คงกลับมา”
“กระทืบ?”
“น่าจะนะคะ”
“อ่า...งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” คนตรงหน้าสีหน้าเจื่อนไปนิด ก่อนจะรีบลุกจากเก้าอี้บาร์ข้างฉันไปทันที
ป๊อดชะมัด
แค่นี้ก็ต้องรีบหนี
ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาบ้าย บายตามหลังเป็นพิธี
“ค่ะ บายนะคะ”
พอผู้ชายคนนั้นเดินลับสายตาไป ฉันก็พ่นลมหายใจออกมาอีกรอบ นับตั้งแต่รับคำท้าบ้า ๆ นั่น ฉันว่าฉันถอนหายใจได้เปลืองมาก
ก็เนี่ย ...ก็เพราะการตั้งไทป์มาตรฐานชายในฝันสูงแบบนี้ไง ฉันกับเพื่อนถึงได้โสดกันมาจนป่านนี้ ความจริงถ้าเป็นงานรีบมาก ฉันควรจะลาก ๆ ใครไปก็ได้เป็นสามี แต่มันไม่ได้ไง พอคิดว่าจะมีสามีทั้งที ก็ควรหาเอาให้มันดี ๆ หน่อย
หลังจากนั้น ก็มีชายหนุ่มหน้าตาดีอีกหลายคนเข้ามาทักทาย แต่แบบมันไม่ได้แล้วไง ฉันไม่สามารถมองใครหล่อได้อีก เพราะว่าที่สามี (มโน) ของฉันคนนั้นเขาหล่อมาก หล่อจนกลบความหล่อของคนอื่นไปหมดเลย
เฮ้อ...
เป็นตาซังหัวใจตัวเองชะมัด
- Writer
