หนูจะร้ายให้พี่รัก

ตอนที่ 5 หนูไม่ชอบ

ความแสบสันของลูกพลับยังแสดงออกไม่หมดเพราะอยู่ต่อหน้าปกป้องเธอยังคงข่มใจตัวเองเอาไว้ไม่แสดงออกต่อหน้าผู้ชายที่เธอรัก แต่พอปกป้องและมะขามลุกไปเข้าห้องน้ำศึกบนโต๊ะก็เปิดขึ้น

"พี่ปิ่นยังไม่มีแฟนอีกเหรอคะถึงได้มาตามพี่ป้องอยู่แบบนี้"

"พี่ยังไม่คบใครจ๊ะ จะมองว่าพี่รอป้องกลับมาก็ได้นะ"

"ก็รู้นิคะว่าที่ป้องไม่สนใจพี่ เคยปฏิเสธมาแล้วด้วยลูกพลับจำได้ แบบนี้พี่ยังจะตามตื๊อไม่เลิกอีกเหรอคะ"

สองสาวต่างมองกันด้วยสายตาฟาดฟันไม่คิดมีใครยอมใคร ปิ่นมณีแน่ใจแล้วว่าเด็กนี่รักปกป้องมากกว่าพี่ชายข้างบ้านแน่ๆ ก็ว่าอยู่ทำไมชอบตามขัดแข้งขัดขาเธอตลอด

"ป้องยังไม่มีแฟน ไม่เปิดตัวว่าคบใครทำไมพี่จะตามจีบเขาไม่ได้คะน้องลูกพลับ"

"พี่อาจจะยังไม่รู้ว่าที่ต่างประเทศพี่ป้องเขามีคนคุยแล้ว"

"ใคร... ทำไมพี่ไม่รู้" ปิ่นมณีถามด้วยความแปลกใจกับข่าวใหม่

"ไม่ทราบค่ะไปดูเองในไอจีถ้าไม่อยากอกหักรอบสอง"

"พี่ไม่ได้น้องเองก็ไม่ได้เหมือนกันสิคะ"

ลูกพลับเม้มปากด้วยความโมโหไม่รู้จะพูดยังไงให้ปิ่นมณีถอดใจไปจากปกป้องเสียที

"งั้นเรามาดูกันไปยาวๆ ค่ะว่าใครจะเป็นคนสำคัญกับพี่ป้องมากกว่ากัน ไม่ใช่แค่พี่นะคะที่ลูกพลับจะเขี่ยทิ้งออกจากพี่ป้องไปไกลๆ ผู้หญิงคนอื่นก็ด้วย"

"งั้นพี่จะรอดูนะหนูน้อย"

ยิ่งพูดลูกพลับก็ยิ่งไม่พอใจเธออยากจะโวยวายขึ้นให้มันจบๆ ไปเลยไม่อยากพูดจาดีด้วยแล้วแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นปกป้องและมะขามกำลังเดินกลับมา

"คุยอะไรกันอยู่คะสองสาวดูเครียดๆ " ปกป้องเอ่ยถามขึ้น

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่ป้องคะเรากลับบ้านกันเลยได้ไหมเมื่อคืนหลังกลับจากบ้านพี่ลูกพลับกว่าจะหลับได้ก็เกือบเช้า ง่วงมากเลยค่ะตอนนี้"

หญิงสาวอาศัยความน่ารักไร้เดียงสาและความเอ็นดูที่ปกป้องมีให้ออดอ้อนเขาพร้อมกับซบหน้าที่แขนเขาแบบที่เคยทำแล้วได้ผลตลอด

"ครับ ขามมึงจะไปไหนต่อไหมถ้าไปกูจะพาน้องกลับบ้านก่อน"

"ว่าจะไปทำธุระหน่อย ยังไงก็ฝากด้วยแล้วกันน้องมึงนิ พี่ชายตัวจริงมาพี่บุญธรรมแบบกูก็ไร้ค่า"

ลูกพลับรู้ดีว่าพี่ชายกำลังพูดประชดประชันเธอเลยแลบลิ้นแล้วเบะปากใส่พี่ชายไปทีทำเอามะขามอยากจะหยิกแก้มป่องๆ นั้นเสียจริงด้วยความมันเขี้ยว

"ไหนป้องบอกจะแวะไปดูคลินิกไงคะ ไม่ไปแล้วเหรอ"

ปิ่นมณียังไม่ยอมแพ้เธอต้องหาโอกาสแยกยัยเด็กคนนี้ออกจากปกป้องให้ได้จะได้แก้แค้นที่เด็กแก่แดดคนนี้เคยขัดขวางเธอสมัยก่อนจนถึงตอนนี้

"ค่อยไปวันหลังก็ได้ ไปเถอะครับพี่พากลับบ้าน"

ปกป้องพูดจบก็ลุกขึ้นเดินจูงมือสาวน้อยที่ทำเหมือนตัวเองไม่ได้นอนมาเป็นปีออกไปด้วยความเป็นห่วง ไม่มีท่าทีว่าสนใจในตัวปิ่นมณีเลยสักนิด

"คุณก็รู้ว่าไอ้ป้องมันไม่สนใจใครถ้าลูกพลับอยู่ด้วย คุณก็ยังจะตามตื๊อมันไม่เลิก"

"เรื่องของฉัน ที่ฉันไม่สมหวังส่วนหนึ่งเป็นเพราะน้องสาวนายที่คอยมาขัดตลอด แถมตัวนายเองด้วยที่ทำให้ป้องเขาไม่รับรักฉัน"

ปิ่นมณีพูดด้วยความไม่พอใจมองชายตรงหน้าที่เธอไม่ชอบมองทีไรก็หงุดหงิดใจแถมชอบกวนประสาทเธอตลอดอีก

"ฉันก็เลิกตาม เลิกรักเธอแล้วไงไม่ดีใจเหรอ ถ้าวันนี้รู้ว่าเธอมาฉันคงไม่มาให้เห็นหน้าขัดหูขัดตาเธอแบบนี้ อีกอย่างฉันอยากจะเตือนเธอด้วยความหวังดีนะปิ่นมณีถ้ายังอยากเป็นเพื่อนไอ้ป้องอยู่อย่าพูดเรื่องลูกพลับอีกมันไม่ยอมแน่และครั้งต่อไปฉันก็ไม่ยอมให้เธอมาว่าน้องสาวฉันอีกเข้าใจนะ"

"จะให้ดีก็เอาน้องนายไปไกลๆ ฉันด้วยรู้ไหมน้องนายแสบแค่ไหน เมื่อกี้มาบอกให้ฉันเลิกตามปกป้องอีกไร้มารยาทที่สุด ฉันจะเดินหน้าต่อไม่สนใจเรื่องที่นายพูดหรอก"

"จะอะไรก็ได้ จะด่าฉันยังไงไม่ว่าแต่น้องฉันไม่ผิด ย้ำเธออีกครั้งถ้าเธอกล้าทำอะไรน้องฉันๆ ไม่เอาเธอไว้แน่ปิ่นมณี จะฟังไม่ฟังเรื่องของเธอถือว่าได้เตือนแล้ว ฉันเลี้ยงเองมื้อนี้ขอตัวนะ"

พูดจบชายหนุ่มก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปจ่ายเงินทันทีก่อนจะเดินออกจากร้านไปไม่สนใจกลับมามองปิ่นมณีเลยด้วยซ้ำ

"นายเป็นแบบนี้ไงฉันถึงไม่รักนาย เอาแต่เข้าข้างน้องสาวที่ร้ายกาจของนายตลอด มองมาจากดาวอังคารยังรู้ว่าเด็กนี่ตอแหลแค่ไหน"

ปิ่นมณีพึมพำกับตัวเองพร้อมกับมองตามแผ่นหลังกว้างของผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเขาเคยบอกรักเธอ แต่เธอเองที่ยังรักและหวังว่าปกป้องจะหันมาชอบเธอสักวันจนต้องทำร้ายใจเขาทำให้เรามายืนในจุดที่แม้แต่มองหน้ากันก็แทบไม่ได้

"ทำไมพี่ปิ่นยังตามตื๊อพี่อยู่ ลูกพลับไม่ชอบเธอเลย"

"ไม่เอาสิครับไม่น่ารักเลย พี่กับปิ่นเราเป็นเพื่อนกันมานานแล้วนะ"

"ไม่รู้ละลูกพลับไม่ชอบให้เธอเข้าใกล้พี่ป้อง ลูกพลับไม่ชอบผู้หญิงคนไหนเลยที่เข้าใกล้พี่"

หญิงสาวบอกพร้อมกับกอดอกทำแก้มป่องๆ เหมือนอมลมเข้าไปเต็มแก้มทำให้ปกป้องอดหัวเราะในความน่ารักของเธอไม่ได้ ไม่รู้ว่าคนอื่นจะมองว่าเขาไม่ปกติไหมแต่เขาปกติและเป็นแบบนี้มานานแล้วไม่เคยโกรธหรือโมโหเธอได้จริงจังสักที

"งั้นพี่ก็มีแฟนไม่ได้สิ แบบนี้ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแต่งงานเลยน้องสาวหึงขนาดนี้"

"พี่มีหนูอยู่แล้วยังจะคิดเรื่องแต่งงานอีกเหรอคะ"

หญิงสาวถามด้วยความไม่พอใจยิ่งเขาหัวเราะด้วยความเอ็นดูพร้อมกับเอื้อมมือมาลูบหัวเธอก็ยิ่งไม่ชอบ มันดูเหมือนพี่ชายเอ็นดูน้องสาวไม่ใช่ผู้ชายคนหนึ่งที่มองผู้หญิงสวยมากอยู่ตรงหน้า

"หนูจะเป็นแฟนให้พี่เหรอคะ" พอเห็นว่ารถติดไฟแดงปกป้องก็หันมามองหญิงสาวหน้าตาน่ารักที่กำลังงอนเขาจนแก้มป่องเต็มตา

"ไม่ใช่แค่แฟนนะคะลูกพลับจะเป็นเมียพี่ให้ได้ด้วย คอยดูถ้ามีผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้พี่ลูกพลับจะอาละวาดให้ดู"

"หูยย น่ากลัวจังถ้าพี่ได้เป็นแฟนนี่คงไม่กล้าออกไปไหน"

"แน่นอนสิคะ หนูจะร้ายกับทุกคนที่คิดจะมาแย่งพี่ไปจากหนู"

"ฮ่าๆ ครับๆ "

ปกป้องยอมแพ้ไม่อยากแกล้งเธอต่อเขาลูบผมเธอเบาๆ ด้วยความเอ็นดูก่อนจะตั้งใจขับรถเมื่อเห็นว่าไฟเขียวแล้ว ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นที่มาตามตอแยและหึงหวงเขาแบบนี้เขาคงรำคาญและรีบออกห่างแต่นี่น้องน้อยของเขาต่อให้เธอร้ายกว่านี้เขาก็มองว่ายังน่ารัก

มะขามหรือพศินคุณหมอหนุ่มที่เป็นที่หมายปองของสาวๆ ทั่วทั้งโรงพยาบาลไม่ต่างกับกับเพื่อนรัก เขาเดินหัวเสียเข้ามาในห้องคอนโดที่ซื้อเอาไว้เวลาออกเวรดึกและที่ที่เอาไว้เก็บความลับบางอย่างด้วยความหงุดหงิดใจ

"คุณหมอกลับมาแล้วเหรอคะ"

"มีตาไม่เห็นหรือไง " คนที่กำลังหงุดหงิดอยู่หันไปใส่อารมณ์กับสาวน้อยที่เป็นความลับของเขาในห้องนี้ด้วยความไม่พอใจ

ครองขวัญก้มหน้าลงมองมือตัวเองด้วยความรู้สึกเสียใจไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรหายไปหลายวันพอกลับมาก็อารมณ์เสียมาเลย เธอยังไม่ได้ทำผิดเลยด้วยซ้ำ

"มายืนทำตัวน่าสงสารอะไรตรงนี้ ไปไหนก็ไปฉันเบื่อหน้าเธอ"

"งั้นขวัญขอไปดูน้องที่โรงบาลนะคะ"

เขาไม่ตอบทำให้ครองขวัญรู้ว่าเขาไม่อยากคุยกับเธอแต่ในเมื่อได้บอกให้รับทราบแล้วหญิงสาวก็ค่อยๆ เดินออกจากห้องด้วยเสียงที่เบาที่สุดกลัวว่าจะไปทำให้เขาหงุดหงิดใจอีก

พอได้ยินเสียงประตูที่พยายามทำให้เบาที่สุดของเธอเขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิดตัวเองที่ระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้ชอบทำให้เธอเสียใจอยู่ตลอดไม่รู้ทำไม