เกิดใหม่ไปทำภารกิจหยุมหัวป๊ะป๋ากลับบ้าน

สายลมนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะมัวแต่คิดเรื่องที่คุณตาบอก ยอมรับว่าตอนแรกเขาเสียใจแต่เพราะสติปัญญาในตอนนี้ไม่ใช่เด็กสามขวบถึงได้รู้สึกว่ามันมีบางอย่างไม่ถูกต้อง ถ้าพ่อของเขาจากไปแล้วจริง ๆ เหตุใดในบ้านถึงไม่มีรูปอยู่ในห้องพระ ทั้งที่รูปของคุณยาย กับคนที่น่าจะเป็นคุณลุงของเขายังมีเลย เวลาตีสามครึ่งเป็นช่วงเวลาที่พระพายต้องตื่นมาเตรียมของไปขายในตอนเช้าแล้ว เมื่อคนเป็นแม่เปิดไฟห้องนอนให้สว่างเจ้าตัวน้อยก็ตัดสินใจลุกขึ้นตาม ถึงจะง่วงนอนอยู่มากตามประสาร่างกายของเด็กเล็ก แต่เขาสนใจเรื่องของคุณพ่อมากกว่า อย่างไรก็ต้องรู้ให้ได้ว่าพ่อของเขาไปไหนกันแน่ “หม่าม้า” “หือ” พระพายที่กำลังจะเดินเข้าไปอาบน้ำหันกลับไปมองเตียงนอนหลังเล็กด้วยความแปลกใจ เจ้าเม่นน้อยนั่งจุมปุ๊กตาปรืออยู่บนเตียงทั้งที่ปกติไม่ตื่นเวลานี้ไม่ใช่หรืออย่างไร “หม่าม้าทำเสียงดังเหรอครับ” สายลมส่ายหน้าไปมา ก่อนจะลุกขึ้นปีนลงจากเตียงนอนเดินไปอ้อนขอออกไปขายของด้วย แม้ว่าตอนแรกพระพายจะปฏิเสธแต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ต่อลูกอ้อนของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน “ถ้ารู้สึกไม่สบายตัวตรงไหนต้องรีบบอกหม่าม้านะรู้ไหม” “ฉายยมยับทราบ” เด็กน้อยทำท่าตะเบ๊ะอย่างน่ารักเหมือนตัวละครในการ์ตูนที่คุณตาเปิดให้ดูเมื่อวาน เขาได้รับรู้ว่าบ้านของเรายากจนมาก แต่ผู้เป็นแม่ก็ยังพยายามทำทุกอย่างเพื่ออนาคตของเขา อะไรทำแล้วได้เงินก็ทำ เพราะเป็นเสาหลักคนเดียวของบ้าน คุณตาที่ร่างกายเจ็บป่วยตามวัยชราก็พยายามช่วยทุกอย่างเท่าที่สังขารจะไหว เขาเองก็อยากจะช่วยบ้าง ถึงจะอายุแค่สามขวบแต่เขาทำงานเป็นนะ มือเล็กช่วยแม่เช็ดทำความสะอาดใบตองอย่างตั้งใจจนพระพายนึกสงสัยว่าทำไมหายป่วยคราวนี้ลูกชายดูรู้ความขึ้นมาก พูดก็เก่ง ยิ้มก็เก่ง ดูฉลาดเหมือนพ่อของเจ้าตัวไม่มีผิด น่าเสียดายที่เขาไม่มีโอกาสได้เห็นความน่ารักของลูก “กองนี้ไก่ทอด อันนี้หมูทอดครับ” สายลมยิ้มแฉ่งโชว์ฟันซี่จิ๋วให้กับลูกค้าคนแรกของร้าน พระพายเหลือบตามองเล็กน้อยก็ได้แต่ยืนงงกับตัวเอง วันนี้เขาโดนลูกแย่งงานไปหมดเลย ทั้งหน้าที่ขาย หน้าที่เก็บเงิน ทอนเงิน แถมลูกค้าก็ดูจะชอบพ่อค้าคนใหม่เสียด้วย พระพายกลายเป็นพ่อค้าหัวเน่าที่ลูกค้าไม่ให้ความสนใจไปแล้ว “ไก่ยี่ฉิบ หมูยี่ฉิบห้า แบงก์ห้าย้อย…หม่าม้าาาาา” เด็กน้อยแสร้งหันไปขอความช่วยเหลือจากแม่เมื่อเจอโจทย์ยากเข้าให้แล้ว ทั้งที่ความจริงเขาคิดได้ไม่มีปัญหา แต่ลืมไปว่าตนเองเป็นเด็กที่เจ็บป่วยออด ๆ แอด ๆ มานาน เดี๋ยวจะถูกสงสัยไปเสียก่อน “ทอนสี่ร้อยห้าสิบห้าครับ” “อ้อ โอเค” สายลมหยิบเงินขึ้นมานับก่อนจะส่งให้กับลูกค้าด้วยรอยยิ้ม แถมยังได้ทิปมาตั้งยี่สิบเล่นเอาเด็กน้อยหัวใจพองโตไปถึงดาวอังคารเลย จะว่าไปวันนี้เขาได้ทิปมาตั้งเกือบสามร้อยแล้วนี่นา ถ้าได้แบบนี้ทุกวันเขาก็เป็นเศรษฐีวัยเด็กได้เลยแฮะ “มันเขี้ยวจัง ได้ทิปเยอะกว่ากำไรหม่าม้าอีก” แก้มกลมกลึงถูกหยิกเล่นก่อนเด็กน้อยจะหัวเราะชอบใจยกใหญ่ ก่อนจะกำเอาเงินมาชูขึ้นอวดผู้เป็นตาอีกคน น่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก เวลาเกือบเจ็ดโมงเช้า ของที่เตรียมมาขายก็ใกล้หมดเต็มที สายลมจึงขอแบ่งเงินมาจำนวนหนึ่งจากทิปที่ได้ ส่วนที่เหลือก็ให้พระพายเก็บไว้แล้วอ้อนขอให้คุณตาพาไปซื้อขนม เขาก็อยากช่วยหม่าม้าประหยัดอยู่หรอกนะแต่มันอยากกินนี่นา แน่นอนว่าพระพายไม่ได้ตำหนิอะไร เงินที่สายลมหามาได้เองเขาก็ไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งอยู่แล้ว “เอาอันนี้คับ” มือน้อยชี้บอกคุณยายเจ้าของร้านครั้นได้ขนมที่ต้องการก็กอดเอาไว้อย่างหวงแหน เขาจะเก็บไปกินที่บ้านให้คุณตากับหม่าม้ากินด้วย ก่อนที่ดวงตากลมใสจะเหลือบไปเห็นป้ายโฆษณาเครื่องดื่มชูกำลังยี่ห้อหนึ่งที่มีใบหน้าของใครบางคนแสนคุ้นเคยเด่นหราอยู่บนนั้นด้วย ในจังหวะที่ตาวัตรไม่ทันสังเกตเห็นสายลมก็เดินไปหยุดอยู่หน้าตู้แช่เครื่องดื่มแล้ว เด็กน้อยวัยสามขวบเอียงคอมองใบหน้าพรีเซนเตอร์บนป้ายโฆษณาด้วยความสงสัย ทำไมหน้าคนคนนี้เหมือนกับปะป๋าไม่มีผิด เครื่องดื่มยี่ห้อนี้ก็มีชื่อเสียงมากด้วย นั่นหมายความว่าอีกฝ่ายต้องมีค่าตัวแพงหูฉีกเป็นแน่ พ่อของเขาเป็นดาราดังแต่เลิกรากับแม่ หรือว่าพ่อของเขาในชาตินี้เป็นคนอื่น คนคนนี้แค่บังเอิญหน้าเหมือน ตกลงว่ามันเป็นแบบไหนกัน? “สายลมทำอะไรลูก” เห็นว่าหลานรักมองอะไรอยู่ตาวัตรก็ชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะอุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นมาแล้วพาออกจากร้าน แต่สายลมก็ยังมองใบหน้าของผู้ชายคนนั้นไม่วางตา ราวกับมีสายสัมพันธ์บางอย่างเชื่อมต่อกันและสายลมมั่นใจจากท่าทีของตาวัตร ผู้ชายคนนั้นนั่นแหละคือพ่อของเขาอย่างแน่นอน “คุณอาคนนั้นหย่อมากเยยคับ” ริมฝีปากเล็กตีเนียนพูดจ้อระหว่างทางกลับไปช่วยมารดาเก็บร้านเตรียมพักผ่อนเพื่อที่จะเอาแรงมาขายของในตอนเย็นอีกรอบ แน่นอนว่าผู้อาวุโสพาเปลี่ยนเรื่องในทันทีราวกับไม่อยากให้เม่นน้อยรู้อะไร แต่สายลมไม่ยอมแพ้หรอก ต้องรู้ความลับที่พวกผู้ใหญ่ปกปิดเอาไว้ให้ได้ “หม่าม้าฮะ ปะป๋าไปไหนเหยอ” ไม่ว่าระหว่างคนสองคนจะมีปัญหาอะไรกัน แต่อย่างน้อยเขาที่เป็นลูกก็ควรมีสิทธิ์ที่จะรู้บ้าง เขาแค่อยากรู้ความจริง ถ้าเหตุผลที่ทำให้ทั้งสองไม่ได้อยู่ด้วยกันมันมากพอ สายลมมั่นใจว่าตนเองจะตัดใจเรื่องพ่อได้ ถึงแม้ความทรงจำดี ๆ จากชาติก่อนมันจะทำให้เขาอยากเจออีกฝ่ายมาก ๆ ก็ตาม พระพายผินมองใบหน้าของบิดาเล็กน้อยอย่างลำบากใจ คิดไว้อยู่แล้วว่าวันหนึ่งจะต้องเจอคำถามแบบนี้แต่เหตุใดลูกถึงได้สงสัยเร็วนัก เขาไม่ได้อยากโกหกแต่ไม่รู้จะบอกลูกยังไง บางทีอาจเป็นตัวพระพายเองที่ผิด ผิดที่เป็นได้เพียงแม่ค้าขายไก่ทอดจนไม่มีหน้าจะพาลูกไปเจอพ่อแท้ ๆ ของเขา จนถึงตอนเย็นสายลมก็ยังไม่ได้รับคำตอบของคำถาม เขาไม่อยากให้มารดาเครียดหรือรู้สึกกดดันจึงแสร้งทำเป็นลืม เอาไว้ถามคุณตาน่าจะได้คำตอบง่ายกว่า บางทีอาจเพราะเห็นเขายังเด็กพวกผู้ใหญ่จึงไม่อยากให้มีอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจก็ได้ ตอนนี้มารดาออกไปขายของแล้วสายลมจึงเดินเข้ามาในห้องนอนจัดการเริ่มรื้อหาของ ในลิ้นชักไม่มีอะไร ในตู้เสื้อผ้าก็ไม่มี จึงได้แต่มานั่งพองลมในแก้มอยู่บนเตียงแบบนี้ “มันต้องมีบ้างสิ” สายลมพองลมในแก้มอย่างขัดใจก่อนจะเหลือบไปเห็นกล่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ วางอยู่ใต้หมอนใบใหญ่ เมื่อเปิดออกก็พบกับรูปภาพมากมายของพ่อกับแม่ ทั้งภาพวัยมัธยม และภาพที่สวมชุดมหาวิทยาลัย ทุกภาพล้วนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม บรรยากาศอบอวลไปด้วยความอบอุ่นทั้งนั้น ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะรักกันมากแล้วมีเหตุผลอะไรให้ต้องแยกจากกัน สายลมเก็บทุกอย่างวางไว้ที่เดิมแต่หยิบรูปออกมาเพียงใบเดียว เขาจะต้องเค้นความจริงจากปากคนเป็นตาให้ได้ ฝั่งชายชราที่เริ่มรู้สึกร้อน ๆ หนาวแปลก ๆ หันมองซ้ายมองขวาไม่เจอใครก็คิดว่าตนเองเป็นบ้าไปเองกระทั่งเหลือบไปเห็นเด็กน้อยถืออะไรบางอย่างเดินเตาะแตะออกมาจากห้อง ทั้งที่เมื่อครู่บอกเขาว่าจะไปนอนแท้ ๆ สายลมไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า เขาเอารูปภาพหนึ่งใบไปวางไว้บนมือหยาบกร้านของคุณตาวัตร ทั้งยังแสร้งทำหน้าตาน่าสงสาร ขอแค่พวกผู้ใหญ่บอกความจริงกับเขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นสายลมสัญญาว่าจะทำตัวเป็นเด็กดี มีเหตุผล ไม่แอบหนีออกจากบ้านเพราะงอนแม่กับตาอย่างแน่นอน “คนนี้คือพ่อของฉายยมใช่ไหมคับ” ตาวัตรอึกอักไปชั่วขณะ มองนิ้วเล็ก ๆ จิ้มอยู่บนรูปภาพด้วยความสะท้อนใจ เขาก็อยากให้หลานมีพ่อ ในเมื่ออีกฝ่ายยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่อยากให้แยกจากกันแบบนี้เลย ทว่าในที่สุดก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วตัดสินใจพยักหน้ายอมรับ ชายชราค่อย ๆ เล่าเรื่องราวบางส่วนให้หลานตัวน้อยฟัง ไม่รู้ว่าสายลมจะเข้าใจไหม แต่เขาก็พยายามเรียบเรียงคำพูดให้เข้าใจง่ายที่สุด เรื่องราวมันเริ่มจากเด็กทุนยากจนสองคนที่สนิทชิดเชื้อกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น กระทั่งเข้ามหาวิทยาลัยก็ตัดสินใจคบหากัน ไต้ฝุ่นเป็นคนฉลาดหัวดีมาแต่ไหนแต่ไรส่วนพระพายแค่พอถูไถขึ้นปีสองก็รักษาทุนเอาไว้ไม่ได้แล้ว พอดีกับที่ตอนนั้นมีแมวมองมาทาบทามตัวไต้ฝุ่นไปเป็นนักแสดงในสังกัด อีกฝ่ายจึงคิดว่าจะดรอปเรียนไปทำงานก่อนเพื่อให้คนรักได้เรียนต่อ ตอนนั้นพระพายได้ยินก็ไม่สบายใจ ไหนจะผู้จัดการของไต้ฝุ่นก็มาหาพวกเขาสองพ่อลูกที่บ้าน บอกว่าอนาคตของไต้ฝุ่นจะไปได้ไม่ไกลเพราะมีคนรักตั้งแต่อายุยังน้อย มิหนำซ้ำอีกฝ่ายยังดูออกว่าพระพายท้องทั้งที่ยังไม่ได้บอกใครด้วยซ้ำแม้กระทั่งคนรัก เขาจำได้ขึ้นใจว่าลูกชายร้องไห้ปานจะขาดใจมากแค่ไหน ไม่อยากให้ลูกชายฟังคำพูดของคนอื่นมากเกินไป ทว่าสุดท้ายพระพายก็ตัดสินใจเดินออกมาจากความสัมพันธ์ด้วยเหตุผลที่ยกมาอ้างว่ามีคนอื่น อยู่กับคนยากจนอย่างไต้ฝุ่นไปก็ไม่มีอนาคต “หม่าม้าต้องเสียใจมากแน่ ๆ” ริมฝีปากเล็กเบะลง ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ปัญหาที่เกิดขึ้นมันไม่ได้มาจากการหมดรัก เขารู้ว่ามารดาเก็บรูปพวกนี้เอาไว้คงแอบเอาออกมาดูบ่อย ๆ การที่ไม่ยอมมีคนรักใหม่ก็ทำให้รู้แล้วว่าไม่สามารถลืมคนเป็นพ่อของเขาได้ ปัญหาที่แท้จริงอยู่ที่การไม่ยอมคุยกันต่างหาก สายลมไม่เชื่อหรอกว่าถ้าพ่อรู้ว่าแม่โกหกจะไม่กลับมา กลับมาปลอบใจเขากับแม่ กลับมาดูแลพวกเขาอีกครั้งหนึ่ง ครั้นตัดสินใจแน่วแน่เด็กน้อยก็เงยหน้าขึ้นสบตาคนอายุมากกว่าอย่างตั้งใจ “คุณตาคับ ฉายยมอยากไปหาปะป๋า!”