พิศวาสรักมังกรขาว(ภาคต่อทาสรักท่านแม่ทัพ )

ตอนที่ 9 ชื่อตอน ภูติความฝัน2

​"ข้าบอกเจ้าได้เพียงข้าไปช่วยผู้คนมากมาย ยามนี้ข้าอ่อนแรงนัก กลับมาได้แล้วจึงเร่งเดินทางมาพบเจ้าก่อน "

หลิ่งซือแย้มรอยยิ้มให้งดงามแล้วยกผ้าเช็ดหน้าปักลายส่งให้หลินจ้าวหลิว

"หากท่านมิรังเกียจ โปรดรับผ้าเช็ดหน้าของข้าได้หรือไม่เล่าเจ้าคะ "

ร่างหนาแย้มรอยยิ้มออกมาและรับผ้าเช็ดหน้าของนางมาสูดกลิ่นหอมแรงๆ อาไฉหันใบหน้าหนีอย่างเขินอายแทนทั้งคู่ เสแสร้งเป็นว่าตนนั้นมิเห็นสิ่งใดๆในยามนี้

"ข้าจะให้มารดาไปสู่ขอเจ้าแต่งเข้าจวนวารีของสกุลหลิน จงเร่งปักผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวรอข้าซะ อีกมินานข้าจะกลับมาที่เมืองหลวงอีกครา มานำขบวนเจ้าสาวกลับสู่จวนของข้าด้วยตนเอง "

ร่างหนาส่งเสียงดังกังวาลให้นางและผู้คนได้ยินอย่างเปิดเผย เสี่ยวเอ้อดวงตาลุกวาว ผู้คนได้ยินนามสกุลหลิน อ้าปากค้าง และแอบมองว่าที่เจ้าสาวอย่างรีบเร่ง ร่างงามสบสายตาของบุรุษแล้วพยักหน้าน้อยๆ นั่งนิ่งๆตรงหน้าบุรุษ เมื่อยามที่เสี่ยวเอ้อนำอาหารมาวางที่ตรงหน้า บุรุษจึงค่อยตักข้าวต้มร้อนๆลงในปากของตนช้าๆ และฟุบลงไปยามที่ข้าวต้มหมดไปหนึ่งชาม

"คุณชายหลิน !!! "

"เสี่ยวเอ้อเจ้ามาดูคุณชายให้ข้าที "

"ขอรับ..."

เสี่ยวเอ้อเร่งรีบเดินมาโดยพลัน ด้วยตื่นตกใจยิ่งนัก กลัวคุณชายท่านนี้เป็นอะไรในโรงเตี้ยมของตนเองแล้ว แต่เมื่อมองไปดีๆ จึงนึกขึ้นได้ว่า คุณชายสั่งข้าวต้มและหนวดเคราก็ยังมิได้โกนเช่นนี้ คงเร่งรีบเดินทางมาเป็นแน่ มีเสียงลมหายใจเบาๆสม่ำเสมอขึ้นมา

"คุณชายหลับขอรับคุณหนูสุ่ย "

"เอ๋....หลับหรือ"

"ขอรับคงต้องเปิดห้องซะแล้วขอรับ คุณชายหลับสนิทเลยทีเดียว "

"รบกวนเจ้าด้วยเสี่ยวเอ้อ"

ร่างบางรอคอยจนเสี่ยวเอ้อมาประคองคุณชายหลินไปแล้วจึงค่อยตามเข้าไปในห้องและให้อาไฉยืนรอคอยที่ด้านนอกเสียก่อน ร่างบางมองจนเสี่ยวเอ้อออกไปแล้วจึงนั่งลงข้างๆเตียงยกมือบางเสยผมให้บุรุษ นำผ้ามาเช็ดใบหน้ามอมแมมนั้นจนขาวผ่องขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

พักหนึ่งจึงเห็นบางสิ่งสีดำที่หางตา จึงหันมองไปพบคล้ายร่างดำทะมึน มองนางห่างๆที่ยอดไม้ ร่างบางตื่นตกใจกลัวผวากอดเข้าที่อกคุณชายหลินจนแนบแน่น

บุรุษยกมือมาลูบผมของนางเบาๆ นางจึงหันมองไปอีกครั้ง มิคาดบนร่างของบุรุษมีเงาดำๆล้อมรอบจำนวนมาก ร่างบางตกใจกรีดร้องอย่างมีมีเสียง เร่งเขย่าร่างบุรุษแรงๆจนลืมตาตื่นขึ้นมา

"ท่านหลินๆ โปรดรีบตื่นเถิด ท่านหลินเจ้าคะ"

"อืม ข้าง่วง ข้าขอหลับมินานนักคนงาม "

"ท่านหลินตื่นเถิด ข้ากลัวพวกมันนัก ฮือๆ "

ร่างหนาปรือตามองนางและมองไปรอบกายช้าๆ เมื่อพบบางสิ่งรอบๆกายจึงตวาดเสียงดังออกไปในทันที

"ออกไป...!!!! "

ในพริบตาเงาสีดำจึงหายไปออกไปจากรอบกาย ร่างหนากระซิบเบาๆที่ข้างหูของนาง

"ข้าไล่มันไปแล้วคนงาม ข้าง่วงขอหลับมินาน เจ้ากลับจวนไปเถิด ข้าง่วงนอนจนจะทานทนมิไหวแล้ว"

ร่างบางมองไปรอบกายเห็นเงาดำอยู่ห่างไกลออกไป จึงรีบเร่งออกมาโดยมิร่ำลาบุรุษของตนอีกเลย

"อาไฉเร่งกลับจวนเร็วๆเข้า "

ร่างบางฉุดสาวใช้เร่งลงบันไดโรงเตี้ยมมาขึ้นรถม้าเร็วรี่ มิหันมองเงาดำเหล่านั้นอีก ใบหน้างดงามเหงื่อผุดพราย นางคล้ายสั่นน้อยๆจนอาไฉตกใจถาม

"เกิดอันใดขึ้นเจ้าคะคุณหนู "

"บุรุษผู้นั้นมีเงาดำอยู่รายรอบกาย น่ากลัวนักอาไฉ "

อาไฉทำตาตื่นแต่ก็คล้ายนึกบางสิ่งออกขึ้นมา

"หากบุรุษผู้นั้นคือสกุลหลิน คงเป็นผู้ติดตามสกุลหลินกระมังเจ้าคะคุณหนู สกุลหลินมีสิ่งลี้ลับมากมายเจ้าค่ะ บางครามันคงเป็นผู้คุ้มภัยนายของมันเจ้าค่ะ"

"อา...น่ากลัวเช่นนั้น...เลย"

"เจ้าค่ะคุณหนู และข้าว่ามันคงติดตามมาปกป้องคุณหนูด้วยเจ้าค่ะ ฮือ"

ร่างงามหันควับเห็นเงาดำๆล้อมรอบรถม้าจำนวนมากช่างน่ากลัวยิ่งนัก นางกอดอาไฉแน่นตัวสั่นงันงกขึ้นมา

"อาไฉข้ากลัวฮือ”

"ข้าก็กลัวเจ้าค่ะคุณหนู ฮือ”

จวบจนที่รถม้าแล่นถึงสกุลสุ่ย ร่างบางเร่งเดินเข้าห้องตนอย่างรีบเร่งแล้วหันมองไปอีกครา เมื่อมิพบเงาดำตามมาอีก จึงถอนหายใจช้าๆแล้วไล่อาไฉกลับไปที่เรือนตนมิเกรงกลัวอีก นางทำตัวเช่นยามปกติอาบน้ำสางผมและเข้านอน จวบจนนางเป่าเทียนดับลงและหลับตาลงไปแล้วนั้นเงาดำๆมากมายมานั่งล้อมวง รอบตัวนางอย่างมหาศาล มันมองจ้องนางอยู่ตลอดทั้งคืน และมีตนหนึ่งขึ้นทับลงไปบนอกของนาง จดจ้องใบหน้าของนางในระยะประชิด แล้วส่งควันสีขาวลงสู่ปากของนางในยามหลับ ในความฝันร่างบางเดินไปตามทางชื้นแฉะอีกครา ทางที่นางคล้ายเคยคุ้น หนทางหนาวเหน็บจนร้าวติดกระดูก นางเดินวกไปวนมาในความฝัน จวบจนพบเด็กสาวคนเดิมที่ต้นไม้ นางจึงขยับไปทักทาย

"สาวน้อยเจ้ามิกลับบ้านเจ้าอีกหรือ ที่นี่น่ากลัวนัก เหตุใดจึงชอบอยู่ผู้เดียวในป่านี้เล่า"

สาวน้อยมองหน้านางเหนื่อยหน่าย แล้วตอบกลับไปเบาๆ

"ข้ามาคอยช่วยนำทางแก่ท่าน มิเช่นนั้นท่านคงหาทางไปที่ใดมิเจอ เมื่ออยู่ในป่านี้เป็นแน่แท้ "

เด็กน้อยจูงนางไปเรื่อยๆจนพบจวนที่นางคุ้นเคย นางพบบุรุษของนางอีกครา บุรุษนอนเปลือยกายอยู่บนฟองน้ำนุ่มนิ่ม

"ท่านหลินเหตุใดจึงมิสวมเสื้อผ้าเล่า ท่านชอบเป็นเช่นนี้ตลอดเลยหรือ”

ร่างหนาตื่นตกใจขึ้นมาที่ได้ยินเสียงนางอีกครั้ง

"เจ้าเข้ามาที่นี่ได้อย่างไรกันหลิ่งซือ เจ้ามิควรมาที่นี่ได้"

"ข้ามิรู้เจ้าค่ะ ข้าจดจำได้ว่าข้าเข้านอน แล้วก็มาอยู่ในป่าแห่งนี้แล้ว ข้าพบเด็กน้อยผู้นี้นำทางข้ามาที่นี่ "

ร่างหนามิไต่ถามนางอีกแต่ดึงนางไปกอดรัดในอกแน่นๆในที่สุด

"ข้าคิดถึงเจ้ามากหลิ่งซือ "

"ข้าจำได้ว่าท่านยังหลับอยู่เมื่อข้าจากมานี่นาและท่านยังมิได้โกนหนวดเคราเสียเลย เหตุใดยามนี้จึงมีใบหน้าเกลี้ยงเกรานักเล่าเจ้าคะ”

ร่างหนาหัวเราะหึหึแล้วโอบกอดนาง สะบัดมือไปหนึ่งคราประตูก็ปิดลง ริมฝีปากแดงๆที่เชิญชวนนางเลื่อนขยับเข้ามาใกล้ๆนางจุมพิตนางเบาๆ ร่างบางจึงโอบกายตอบกลับบุรุษไปด้วยความคิดถึง จุมพิตตอบกลับกันไปมาเบาๆ

"ข้าง่วงนอนจังเลยหลิ่งซือ"

ร่างบางหัวเราะแล้วนอนกอดบุรุษเบาๆ

"ท่านพูดเหมือนเดิมเลย ข้าก็ถึงเวลานอนแล้ว ข้าคิดถึงท่านยิ่งนัก จุ๊บ”

จ้าวหลิวกอดนางไว้ในอ้อมแขน หลิ่งซือกอดรัดบุรุษบนฟองน้ำนุ่มนิ่ม รู้สึกว่าช่างแสนสบายฟองน้ำนี้นุ่มและเย็นสบายต่อผิวของนางนัก เช่นนี้เองบุรุษผู้นี้จึงชื่นชอบนักหนา หลิ่งซือหลับไปในอ้อมแขนนุ่มทันที

"คุณหนูเจ้าคะ เช้าแล้วเจ้าค่ะ "

อาไฉส่งเสียงปลุกนายของตนที่ยังนอนเคลิ้มฝันมิยอมตื่น แสงแดดสาดส่องอุ่นสบาย หลิ่งซือสะดุ้งตื่นตกใจมองหาบุรุษของนางแต่มิพบจึงถอนหายใจออกมาเบาๆในคราหนึ่ง

"เฮ้อ....ข้าฝันถึงแต่บุรุษผู้นั้น.. "