หลังจากเสร็จสิ้นงานเลี้ยงอันยาวนานแล้ว ราชินีมู่ตานร่ำลาราชวงศ์ของตนอย่างยาวนาน จนไป่หลงปรายดวงตามาหาหลายต่อหลายครั้ง เมื่อการร่ำลามาจนถึงจุดสิ้นสุด มู่ตานจึงขยับมาหาสวามีของตน ไป่หลงกอดนางและพานางทะยานขึ้นฟ้าจนถึงบนปุยเมฆ ไป่หลงจุมพิตนางบนนั้นจนนางปะท้วงขึ้นมา
"อื้อท่านพี่ไป่หลง เดี๋ยวหม่อมฉันตกลงไปนะเพคะ "
"มิมีทางเป็นเช่นนั้นได้หรอกราชินีของข้า เจ้าจงวางใจเถอะ"
"อีกมินานเราจะกลับไปยังจวนริมฝั่งน้ำที่ต้าเหยียน ที่นั่นคือที่แรกที่ข้าพบเจอเจ้ามู่ตาน "
".....เอ๋.....!!!"
"เจ้าดำน้ำมาจากต้าหลี่ คงมิอาจไปถึงต้นน้ำในเมืองมังกรที่อยู่สูงกว่าได้ คราแรกข้านึกว่ามังกรวารีชักนำเจ้ามา แต่นั่นคงมิใช่ นั่นน่าสงสัยนักสำหรับข้า"
มู่ตานใบหน้าแดงซ่านนางค่อยๆคายความลับออกมาน้อยๆ
"สกุลของพระมารดาของหม่อมฉันสืบเชื้อสายมาจากพวกพรายน้ำเพคะ หม่อมฉันจึงอยู่ใต้น้ำได้ยาวนานกว่ามนุษย์"
"เป็นเช่นนั้นเอง"
ร
