บทที่- 18- ความง้อเมียของคิมหันต์
ในห้องทำงาน
“ปล่อยนะครับ” ดลธวัชพูดเสียงเข้ม จ้องหน้าคนลากเขาเข้ามาเขม็ง
“ก็มึงโกรธกู กูก็ต้องง้อดิ” พูดแล้วดันคนร่างโปร่งชิดกับโต๊ะทำงานราคาแพง แล้วดันอีกนิด หนุ่มนักศึกษาก็ต้องเขยิบขึ้นไปนั่งด้านบน
“ผมโกรธแล้วคุณเป็นอะไร แล้วอย่ามาลากผมมาแบบนี้ คนอื่นเขาจะคิดยังไง”
“คิดไงก็ช่างหัวคนอื่นดิ มึงงอนกู แล้วกูต้องปล่อยให้มึงงอนอยู่แบบนั้นเหรอ”
“แล้วทำไมจะต้องง้อ คุณทำไรผิด”
“กูไม่ได้ทำอะไร”
“เฮอะ ในเมื่อไม่ได้ทำก็อย่าร้อนตัว ผมจะงอนจะโกรธอะไรมันก็เรื่องของผม มันไม่ใช่เรื่องอะไรของคุณ แล้วอย่ามายุ่งนะครับ ผมมานี่เพื่อจะบอกว่า ผมจะย้ายกลับเข้าบ้าน แล้วจะหาเงินมาคืนคุณ และจะคืนให้หมดทุกบาททุกสตางค์ด้วย” ความหึงที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน แต่ตอนนี้มันพลุ่งพล่านจนหัวใจของดลธวัชร้อนรุ่ม
