บทที่ 03 โหด

1008 Words

@คฤหาสน์ของฟรานซิส [Pikkang Talk] “แม่ให้คนไปเก็บของที่คอนโดพริกแกงมาให้แล้วนะคะ อย่าลืมที่แม่บอกนะพี่เขาแพ้ลูกอ้อน และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพริกต้องสู้นะลูก” คุณแม่สามีบอกฉันด้วยรอยยิ้มและใบหน้าที่เป็นห่วง ทำไมต้องบอกให้ฉันสู้ล่ะ ตั้งแต่ฉันถึงประเทศไทยคุณแม่ย้ำมาตลอดว่าห้ามหย่านะ ต้องสู้นะ เขาโหดร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ!? แต่ก็น่าจะโหดอยู่หรอกนะดูจากสายตาที่มองฉันเมื่อตอนอยู่สำนักเขตหน่อยสิ ดีนะตอนมาบ้านเขาไม่ได้นั่งรถคันเดียวกันไม่งั้นฉันคงได้ปะทะสายตากับเขาอีกแน่ๆ ก็รู้ว่าเป็นมาเฟียแต่จำเป็นต้องโหดขนาดนี้ไหม “ค่ะ ว่าแต่เขาชื่ออะไรคะ” ฟังไม่ผิดค่ะ ฉันไม่รู้จักชื่อนายหน้าโหดนั่นเลย ชื่อตอนจดทะเบียนฉันก็ดันลืมอ่าน มัวแต่โดนสายตาของคุณแม่สามีจ้องเหมือนกำลังบังคับฉันเซ็น สายตาโหดทั้งลูกทั้งแม่เลย รอดไหมเนี่ยพริกแกง “พี่ฟรานซิสค่ะ” คุณแม่บอกฉันด้วยรอยยิ้ม ฟรานซิสงั้นเหรอชื่อก็พราะนะ “ค่ะ” ฉันจึงยิ้มตอบกลับไป “ฟรานซิสดูแลน้องด้วยแม่ต้องกลับแล้ว ป๊าอยู่คนเดียว” ไม่นานฟรานซิสคนหน้าโหดก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบไม่แสดงอารมณ์หรือความคิดอะไรผ่านทางสีหน้าเลย ถ้าฉันถามคุณแม่ว่าตอนออกจากท้องนายฟรานซิสลืมเอารอยยิ้มมาเหรอ คุณแม่จะเอาปืนยิงฉันไหมนะ “….” ฟรานซิสมองหน้าฉันด้วยหางตาก่อนจะเดินผ่านหน้าฉันไปทันที ไม่มีคำทักทายหรืออะไรเลย ฉันว่าฉันเริ่มเห็นอนาคตตัวเองลางๆ แล้วแหละ “เฮ้อ พี่เขาเป็นอย่างนี้แหละลูก งั้นแม่กลับก่อนนะพริกมีอะไรโทรหาแม่นะถ้าพี่เขาทำอะไรหนูจับปืนยิงได้เลยแม่อนุญาต” นี่โหดทั้งแม่ทั้งลูกเลยไหมเนี่ย? แต่คุณแม่อนุญาตแบบนี้แล้วฉันก็สบายใจ “ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ” ฉันยกมือไหว้ท่านก่อนที่ท่านจะยิ้มให้แล้วเดินออกไปโดยมีลูกน้องเดินตามเป็นสิบๆ “นายหญิงจะไปดูห้องเลยไหมครับ ผมจะพาไป” จังหวะที่ฉันหันหน้ากลับมาเพื่อที่จะเดินเข้าบ้านก็มีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งเดินมาทางฉัน นี่ฉันว่าฟรานซิสหล่อแล้วนะ คนนี้ก็หล่อเหมือนฟรานซิสเลย ลูกน้องเขาเหรอ ลูกน้องมาเฟียนี่คัดกันยังไงอะ คัดที่ฝีมือหรือหน้าตา? “นายหญิง?” ฉันเลิกคิ้วถามคนตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง “ครับ คุณเป็นภรรยานายใหญ่” ชายตรงหน้าตอบฉันด้วยท่าทางเคราพ เอาจริงก็ไม่ชินนะมีคนมาพูดครับๆ ก้มหัวให้แบบนี้ “เรียกพริกแกงก็ได้ค่ะ ว่าแต่คุณชื่ออะไรคะ?” “ไมเคิลครับ แต่ผมเกรงว่าจะเรียกนายหญิงแบบนั้นไม่ได้เพราะ…” “แต่กูไม่อนุญาตให้เรียกนายหญิง” ไมเคิลยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงของฟรานซิสดังขึ้นจากทางด้านหลังของไมเคิลจนไมเคิลรีบหันไปมอง “เรียกพริกแกงเถอะค่ะ” ฉันรีบเป็นฝ่ายพูดออกไปเมื่อเห็นว่าหน้าตาของฟรานซิสไม่พอใจเอามากๆ ที่ไมเคิลเรียกฉันว่านายหญิง “รู้ตัวก็ดี” ฟรานซิสพูดขึ้นก่อนจะหันหลังแล้วเดินไปแต่ฉันดันพูดขึ้นซะก่อนทำให้เขาหยุดชะงักฝีเท้า “ฉันรู้ดีค่ะ” “รีบๆ ชมเชยใบสมรสก่อนที่มันจะไม่มีให้ชม” ฟรานซิสหันหน้ามาพูดกับฉันด้วยใบหน้านิ่งเรียบ “ไม่มีวัน เพราะฉันจะไม่มีวันหย่า” ฉันเดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าของฟรานซิสพร้อมมองหน้าเขานิ่งๆ “อยู่กับฉันยังไม่ถึงวันติดใจแล้ว?” “อย่ามั่นหน้าไปสิคะ” ฉันถึงกับยกยิ้มออกมาบางๆ ให้กับคำพูดของฟรานซิส คิดได้ยังไงเนี่ยเขาเอาสมองซีกซ้ายหรือซีกขวาคิดกันนะ ที่ฉันไม่หย่าก็เพราะฉันไม่มีทางยอมแพ้เขาง่ายๆ แน่ ก็ฉันเคยบอกแล้วทั้งชีวิตขอจดทะเบียนสมรสครั้งเดียวพอ “ไม่เคยมีใครกล้าว่าฉันแบบนี้” ฟรานซิสพูดจบก็ดึงอะไรบางอย่างที่อยู่ที่ด้านหลังกางเกงออกมา และฉันก็ต้องตกใจเมื่อสิ่งที่มันกำลังจ่ออยู่ที่กลางหน้าผากของฉันคือ ปืน! นี่เขาเล่นปืนกันเลยเหรอ!? “....” ฉันได้เพียงแค่เงียบ ยืนนิ่งๆ ไม่ขยับตัว ไม่สิ แทบจะไม่หายใจเลยล่ะ “นายครับนั่น...” “หุบปาก!” ยังไม่ทันที่ไมเคิลจะพูดจบฟรานซิสก็หันไปตวาดใส่ไมเคิลจนเขาต้องเงียบลง แล้วฉันควรทำยังไงต่อไปเนี่ยถ้าเกิดปืนมันลั่นขึ้นมา ตายแน่ๆ เสียชื่อหมดตายเพราะปืนของสามี “ถ้าไม่อยากตายก็อย่าทำให้ฉันไม่พอใจ” ปลายกระบอกปืนมันวาวเลื่อนมาจรดอยู่ที่กลางหน้าผากของฉันก่อนที่ฉันจะสะดุ้งเล็กน้อยจากนั้นเขาก็เก็บมันลงแล้วเดินออกไป โหด พูดได้คำเดียวว่าโหด! นี่น่ะเหรอคนที่คุณแม่บอกว่า นิสัยดี ตั้งแต่ฉันเจอเขาฉันยังไม่เห็นความนิสัยดีของเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ถ้านายนั่นต้องการแบบนี้ได้ ฉันจัดให้! “ไมเคิล” ทันทีที่ฟรานซิสเดินหายเข้าไปในห้องแห่งหนึ่งฉันก็เรียกชื่อไมเคิลขึ้นเสียงดังฟังชัด “ครับ” “ห้องซ้อมปืนอยู่ไหน” “คุณพริกแกงจะไปทำไมครับ” ไมเคิลถามฉันด้วยใบหน้าสงสัย คงไม่คิดล่ะสิว่าผู้หญิงน่ารักตัวเล็กๆ แบบฉันจะถามหาอะไรแบบนี้ “ซ้อมยิงปืน เอาไว้ยิงหัวนายฟรานซิส!” ฉันพูดออกมาเสียงดังฟังชัดจนไมเคิลมองหน้าฉันเหมือนไม่เชื่อว่าฉันจะทำอะไรแบบนี้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more