"สงสัยอยากจะกินอย่างอื่นแทนข้าว..." มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากก่อนที่จะค่อยๆ ขึ้นบนเตียงนอนกว้างหมายจะคร่อมไปที่ร่างเล็กของเธอ
"มะ...ไม่นะ! ปะ ไปกินแล้ว ฉันไม่ดื้อแล้ว" ร่างเล็กตอบกลับพร้อมกับส่งสายตาเว้าวอนขอร้อง น้ำเสียงสั่นเครือที่เต็มไปด้วยความสั่นกลัวขณะที่สมองกำลังคิดถึงภาพการกระทำที่แสนดิบเถื่อนของเมื่อคืนที่ผ่านมา
"..." ไลอ้อนก็นิ่งขณะที่ลำตัวหนาก็คร่อมไปที่ร่างเล็กของเธอก่อนที่จะลากสายตามามองร่างกายของคนตัวเล็กที่นอนใต้ร่างด้วยความนึกแกล้ง
"อึก..." ร่างเล็กกลืนน้ำลายเหนียวลงคอกำผ้าห่มผืนหนาแน่น
"เตือนแล้วทำไมไม่ยอมฟัง..." ริมฝีปากหนาเอ่ยถามอย่างใจเย็นทำเสียงที่ชวนเอาคนฟังขนลุกซู่ไปตามกัน
"ฉะ ฉัน...ฉันยังไม่หิวจริงๆ" ร่างเล็กพยายามกัดฟันข่มความกลัวของตัวเองแล้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลง
"งั้นไม่ต้องกิน เดี๋ยวฉันกินเอง"
"งะ งั้นพี่ก็ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันแล้วพี่ก็ไปกินข้า
