ร่างอรชรของมาร์กาเร็ตถูกอันโตนิโอโยนลงกับโซฟาในห้องนั่งเล่นที่มีอาณาเขตติดกับสวนสวยๆ อย่างไม่ปรานี และนั่นก็ทำให้เจ้าของร่างต้องครางออกมาด้วยความเจ็บปนจุก พร้อมๆ กับสติสตังที่เริ่มกลับคืนมาสู่สมองอีกครั้ง
“พี่ชาย...”
หญิงสาวค่อยๆ พยุงกายลุกขึ้นนั่ง และเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้าก็อดยิ้มกว้างด้วยความยินดีไม่ได้ แม้ว่าผู้ชายตรงหน้าจะกำลังทำหน้าตาบูดบึ้งแค่ไหนก็ตาม
“เป็นอีตัวหรือไง ถึงได้กินเหล้าเคล้าผู้ชายแบบนี้”
วาจาไร้เมตตาที่สาดซัดเข้ามาใส่หน้า ทำให้หัวใจของ มาร์กาเร็ตเต็มไปด้วยบาดแผล รอยยิ้มจากดวงหน้างามจางหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงแค่คราบน้ำตาแห่งความขมขื่นทุกข์ทรมานเพียงเท่านั้น ความน้อยใจแล่นเข้าใส่หัวใจเต็มแรง
“ทำไมพี่ชายพูดกับเค้าแบบนี้ล่ะ”
“ฉันพูดความจริง เธอทำเหมือนผู้หญิงอย่างว่าในซ่องไม่มีผิด ทำไม... คันนักหรือไงถึงได้ทำตัวแบบนี้ หรือว่าอยากลองล่ะ”
ดวงตากลมโตเบิก
