“นี่นาย ช่วยตามหาชื่อชั้นให้หน่อยสินะชั้นก็อยากมีชื่อบ้าง “
“บอกว่าไม่ให้ตามมาผมไม่อยากให้ใครมองว่าเพี้ยนเหมือนคุณที่พูดคุยอยู่คนเดียวแล้วไม่ต้องแว๊บมาแว๊บไปผมตกใจไม่ชิน”
“ถ้านายหาชื่อให้ชั้น ชั้นจะไม่ตามนายอีกแล้วจะไม่วุ่นวายอีกแลยนะๆๆๆ”
นายผีเพี้ยนทำหน้าทำตาอ้อนวอนดวงตาเปล่งประกายวิบวับจนหัวใจของภพธรรมเต้นรัวผิดปกติอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พลันในหัวก็นึกถึงความฝันทุกครั้งไปที่ได้เห็นหน้านายผีเพี้ยนตนนี้
“ก็ได้แต่คุณอย่าปรกฏตัวมาให้ผมเห็นอีกตอนที่ผมเรียน ผมไม่มีสมาธิ”
ภพธรรมรับปากไปอย่างนั้นไม่ได้จริงจังอะไร เพื่อตัดความลำคาญ และเมื่อถึงเวลาที่ภพธรรมกลับมาบ้าน
“นายจะเริ่มตามสืบเรื่องของชั้นเลยใช่ไหม?...ถ้านายช่วยชั้นนะชั้นจะให้เงินนายเยอะๆเลยแม่ของนายจะได้ไม่ลำบากไงบ้านชั้นรวยมาก...”
“คุณจำตัวเองไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?แล้วจะมาบอกว่ารวยได้อย่างไร นอกจากจะเป็นผีเพี้ยนแล้วยังเป็นผีขี้ปดอีกห
