Hasan Bey herkes odadan çıktıktan sonra kızıyla baş başa kalmış, Hüzün’ü küçük bir bebekmiş gibi kollarının arasına almıştı. Ameliyat yüzünden acıyan yaralarını unutmuştu bile. Yatakta kızına yer açmış, yılların acısını çıkarmak adına bir saniye bile ayırmamıştı kolları arasından. Uzun saçlarını okşuyor, evlat kokusunu oğlundan sonra yeniden ciğerlerine çekiyordu.
Hüzün belki de hayatında ilk defa aile sıcaklığını kalbinin en derininde hissetmişti. İçinde sakinleşen fırtınanın huzuruna çoktan kapılmış, babasının güvenli kollarına bırakmıştı yıllardır hırpalanan bedenini. Gülüşleri ilk kez bu kadar içten, gözlerindeki ışıltı ilk kez bu kadar parlaktı. Sindiği baba kucağı unutturmuştu acılarını. Mutluluk dedikleri katıksız duyguyu bütün hücresiyle yaşıyordu. Babasının karşısına çıkmadan önc
