กล้าตะวันมองอาหารค่ำที่วางเรียงรายกันอยู่บนโต๊ะอาหารด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองหน้าหวันยิหวาที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะอาหาร
“ทำไมทำอาหารหลายอย่างนักล่ะ”
“หวันอยากให้พี่ตะวันได้กินของอร่อยๆ นี่คะ ก็เลยทำหลายๆ อย่าง พี่ตะวันเลือกกินได้เลยค่ะ รับรองอร่อยทุกจาน”
“ถ้าฉันกินหมดนี่ ท้องฉันคงแตกตายพอดี”
“แหม ก็กินอย่างละนิดละหน่อยก็ได้นี่คะ มาเดี๋ยวหวันตักของโปรดให้นะคะ”
แล้วหวันยิหวาก็กุลีกุจอตักอาหารที่เขาชอบใส่จานให้
“ลองชิมดูสิคะ หวันตั้งใจทำมากเลยนะ”
กล้าตะวันมองใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มหวานของหวันยิหวาสลับกับอาหารในจาน
“แน่ใจนะว่าฉันกินแล้วจะไม่ตายน่ะ”
“ไม่ตายหรอกค่ะ เพราะถ้าพี่ตะวันตาย หวันก็ต้องเป็นหม่ายน่ะสิคะ”
กล้าตะวันไม่อยากโต้แย้งกับเด็กสาวอีก เขาตักอาหารใส่ปาก และก็ค่อยๆ เคี้ยว โดยมีสายตาลุ้นระทึกของหวันยิหวามองตลอดเวลา
“จะมองหน้าฉันทำไมนักหนา ไปกินข้าวสิหวันยิหว
