สวนยางพารากว้างไกลสุดลูกหูลูกตาสองข้างทางช่างสร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับหวันยิหวาได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
กล้าตะวันมองรอยยิ้มที่ไร้การปั้นแต่งของหวันยิหวาด้วยความประหลาดใจไม่น้อย เพราะมันแตกต่างจากท่าทางของฟ้ารดาตอนที่เขาพามาสวนยางพาราเหลือเกิน
หวันยิหวาแสดงออกมาทั้งสีหน้าและแววตาว่าตื่นเต้นดีใจเสมอในทุกๆ ครั้งที่มาที่นี่ ตรงกันข้ามกับฟ้ารดาที่พยายามขอให้เขาพากลับกรุงเทพฯ เร็วๆ เสียทุกครั้ง
ชายหนุ่มเผลออมยิ้มออกมา ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่หวันยิหวาเลื่อนสายตามองเห็นเข้าพอดี
หล่อนฉีกยิ้มกว้างให้กับเขา และก็ชวนพูดคุยถึงเรื่องสวนยางพารา
“ต้นยางโตขึ้นกว่าเมื่อหลายเดือนก่อนที่หวันเห็นเยอะเลยนะคะพี่ตะวัน”
“ก็แน่ล่ะ ฉันให้คนงานใส่ปุ๋ยดูแลอย่างดีนี่”
เขาตอบห้วนๆ แต่ยังไม่สามารถขจัดรอยยิ้มบนใบหน้าของหวันยิหวาออกไปได้
“หวันมาเที่ยวนี้ หวันจะเข้าสวนช่วยคนงานของพี่ตะวันดูแลต้นยางนะคะ”
“เด็กสาว
