“แม็กซ์!...คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะคะ...ฉันบอกให้คุณหยุด!”
ร่างเล็กแค่นเค้นเสียงเมื่อเขาถอนเรียวปากหนาออกไปและรู้สึกถึงความร้อนที่กลุ้มรุมแกนกายแผ่ซ่านลงไปจรดปลายเท้า
“แม็กซ์!...แม็กซ์!”
ยิ่งส่งเสียงเธอก็ยิ่งหอบเหนื่อยทั้งเรี่ยวแรงของเรือนร่างเปลือยเปล่าก็อ่อนลงในทุกวินาที ฮอฟมันน์ไม่สนใจเสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาวด้วยมึนเมาในกำหนัดและอำนาจครอบงำของน้ำเปลี่ยนนิสัย จมูกโด่งซุกไซ้ไปตามซอกคอและไหปลาร้าของร่างบอบบางก่อนบรรจบลงที่ปลายถันและครอบครองเม็ดสีชมพูแสนหวานด้วยเรียวปากร้อนอย่างกระหายหิว
หยาดน้ำหยดน้อยซึมอยู่ที่หางตาของบุษราคัมกับความดิบเถื่อนที่เธอจะจดจำไม่มีลืมเลือน ท้ายที่สุดคนตัวเล็กกว่าก็อ่อนระทดระทวยและจำต้องปล่อยตัวเองไปตามพายุปรารถนาที่ไหลบ่าออกมาจากร่างสูง
“บีน่า” ฮอฟมันน์ครางเสียงปร่าอยู่กับยอดมณีปลายบุษบาแสนสวย ในเสี้ยวสำนึกกลับแปลกประหลาดใจว่าใยเจ้าของเรือนร่างเย้ายวนจึงไม่รู้จ
