บุษราคัมร้องออกมาอย่างลืมตัวเมื่อเจ้าของร่างกายกำยำที่มีกางเกงเดนิมแค่ตัวเดียวขยับมานอนข้าง ๆ โดยสอดแขนหนาให้ร่างเล็กที่ต้องอยู่นิ่ง ๆ หนุนกล้ามเป็นมัดนั้นต่างหมอน
“แม็กซ์...ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดที่คุณต้องเฝ้าฉันทั้งคืนนะคะ”
“แต่คุณก็ต้องนอนอยู่แบบนี้ ถ้าเกิดปวดแขนขึ้นมาคุณจะเรียกหาใคร”
“อย่ามาทำดีกับฉันเลยค่ะ แม็กซ์...ฉันคงไม่ตายง่าย ๆ “
“นี่ไม่ใช่การทำดี แต่มันเป็นหน้าที่ของ...” ฮอฟมันน์ชะงักคำพูดไปชั่วครู่ขณะแนบรอยปากหยักลงบนผิวแก้มที่ลมหายใจอุ่นซ่านของเขาเป่ารด
“ลืมไปแล้วหรือบีน่า ว่าคุณเป็นของผม”
“นี่ก็เป็นหน้าที่เหมือนกันค่ะ ...หน้าที่ที่ต้องมาเป็นเชลยให้คุณทรมานเพื่อแก้แค้นพี่สาวของฉัน”
ร่างบางเอียงหน้าหลบแต่จมูกโด่งบนใบหน้าคร้ามเข้มกลับตามไปเคลียเคล้าขณะที่แขนแข็งแกร่งอีกข้างเลื่อนมาพาดไว้บนลำตัวบอบบางของหญิงสาว
“คุณเป็นของผม บีน่า”
“ฉันไม่ใช่สมบัติของใคร...วันหนึ่งที่
