“สวัสดีครับ นี่บ้านดาบอาคมนะครับ”
บุษราคัมแทบจะร้องไห้ทันทีที่ได้ยินเสียงตอบกลับมาจากอีกฟากโลก
“คุณพ่อ...นี่บุษนะคะ”
“บุษ!...บุษจริง ๆ หรือ? ลูกอยู่ที่ไหน เจอพี่อิงมั้ย? แล้วทำไมลูกถึงได้อยู่เลยเวลาที่บอกพ่อ”
น้ำเสียงตื้นตันในคำถามที่ยิงกลับมานั้นทำให้หญิงสาวกลั้นน้ำตาไม่อยู่ บุษราคัมกุมโทรศัพท์ไว้แน่นก่อนบังคับเสียงให้มั่นคงเป็นปกติแต่พยายามพูดให้เบาราวกระซิบกลับไป
“พ่อคะ บุษยังไม่เจอพี่อิงเลยค่ะ”
“อ้าว!...อะไรกัน ก็อิงเป็นคนส่งตั๋วเครื่องบินมาให้ลูกไม่ใช่หรือ”
“ค่ะ...พี่อิงเป็นคนส่งตั๋วเครื่องบินมาเอง แต่คุณพ่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ตอนนี้เขามีงานด่วนและหนูก็ต้องรอให้พี่อิงเสร็จธุระก่อน”
“อืม...อืม...” เสียงนั้นดังราวเข้าใจก่อนพูดต่อ “แล้วเขาจะเสร็จธุระของเขาเมื่อไหร่กันล่ะนี่ บุษจะได้กลับมาหาพ่อเสียที พ่อคิดถึงรู้มั้ย”
“คุณพ่อขา...คุณพ่อสบายดีนะคะ บุษก็คิดถึงคุณพ่อเหมือนกัน”
“พ่อ
