ภรรยาที่(ร้าย)รัก

ตอนที่ 5 ผู้หญิงของว่าที่สามี

“ไปรดน้ำสังข์ได้แล้วลูก” คุณสายพิณบอกลูกสาวและลูกเคยด้วยความเอ็นดู

“ค่ะแม่ โอ๊ะ!” ร่างบางในชุดไทยลุกขึ้นก่อนจะเซเมื่อรู้สึกว่าขาที่นั่งทับมานานชาจนขยับไม่ได้ ดีที่มีร่างสูงโอบประคองเอาไว้ไม่ให้ล้มลง

“เป็นอะไรมั้ย” เสียงทุ้มถามเจ้าสาวที่ห่างไม่มีเรื่องเถียงกันก่อนหน้านี้คงอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าเขาเป็นห่วงหล่อนเช่นกัน

“คงจะนั่งนานเกินไป ขอบคุณค่ะ” พลอยใสตอบทั้งที่ในใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ

“ดูน้องด้วยทัพค่อยๆ พาน้องเดินไป” คุณลดาสั่งลูกชาย

“ครับแม่” จอมทัพพยุงร่างบอบบางเอาไว้ไม่ยอมปล่อยไม่รู้ว่าทำไปเพราะตามคำสั่งแม่หรือว่าอยากทำตัวเป็นสุภาพบุรุษก็ไม่สามารถรู้ได้

“สวัสดีค่ะคุณแม่ ทัพยินดีด้วยนะคะที่ถูกจับจนเป็นฝั่งเป็นฝาสักที ยินดีด้วยนะคะคุณเจ้าสาว”

หญิงสาวในชุดสีแดงเพลิงเดินเข้ามาในงานพร้อมกับพูดเสียงดังจนคุณลดาถึงกับยกมือขึ้นทาบออกเริ่มมองออกแล้วว่าจะมีปัญหาตามมา

“กลับไปซะ” เสียงเข้มๆ ของจอมทัพสั่งผู้หญิงที่เขาเคยยุ่งด้วยอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก เขาเจ้าชู้ก็จริงแต่ใช่ว่าจะมาป่วนให้แม่เขาอับอายแบบนี้ เขาทนไม่ได้

“ไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไปซะจอมทัพ” คุณลดาสั่งลูกชายพร้อมกับมองผู้หญิงที่เข้ามาในงานด้วยสายตารังเกียจ

“เรียก รปภ มาลากผู้หญิงคนนี้ออกไป”

เสียงหวานแต่เฉียบขาดสั่งคนรักษาความปลอดภัยในโรงแรมมาลากผู้หญิงของว่าที่สามีออกไป ดูเถอะขนาดงานแต่งยังขนาดนี้เลยแล้วจะอยู่กันไปได้ยังไง แต่เป็นแบบนี้ก็ดีผู้ใหญ่จะได้เห็นความร้ายกาจและความไม่เอาไหนของจอมทัพเวลาหย่าจะได้ไม่ต้องอธิบายอะไรมากมายนัก

“กรี๊ดดดดด ทัพคะช่วยแจนด้วย กรี๊ด ปล่อยนะ” เสียงกรี๊ดทำเอาคนในงานเริ่มซุบซิบนินทากันไปทั่วงาน

“ไปทำพิธีให้เสร็จ” พลอยใสหันมาสั่งเจ้าบ่าวที่ได้แต่มองอึ้งๆ ไม่ขยับไปไหน ปกติว่าพลอยใสนั้นแอ๊บแบ๊วแต่นี่หนักเข้าไปอีกร้ายกาจที่สุด

“ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอสั่งด้วย” เขาเดินตามมากระซิบร่างสวยในชุดเจ้าสาวที่เดินเข้ามาในพิธีอีกครั้ง

“จะไม่ทำก็ได้นะคะแต่สินสอดทั้งหมดต้องตกเป็นของฉัน ส่วนคุณจะไปไหนก็ไป”

ใบหน้าสวยราวกับนางฟ้ายักคิ้วให้อย่างกวนๆ เพราะหล่อนเองนั้นไม่แต่งก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร

“ลากผู้หญิงคนนี้ออกไปแล้วอย่าให้เห็นว่าเข้ามาในโรงแรมในเครือเราอีก”

หญิงสาวสั่งครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินมานั่งลงบนที่รดน้ำสังข์ด้วยท่วงท่าสง่างามไม่มีแววตาแห่งความน้อยใจหรือเสียใจเลยสักนิด

“ใจเย็นๆ นะลูกเดี๋ยวแม่จะจัดการตาทัพให้เอง” คุณลดาโอบไหล่ลูกสะใภ้อย่างเอาใจ

“ขอบคุณค่ะ” พลอยใสยิ้มก่อนจะเชิดหน้าไม่สนใจสายตาคนในงานที่มองมา

และนี่แหละบรรยากาศงานแต่งของที่หญิงสาวเคยจินตนาการเอาไว้ตอนเด็กๆ พังยับจนไม่มีชิ้นดีเรียกได้ว่าไม่มีความทรงจำตรงส่วนไหนให้น่าจดจำเลยสักนิดเดียว