ภรรยาที่(ร้าย)รัก

ตอนที่ 2 ว่าที่สามีปากหมา

พลอยใสสาวสวยที่รักความอิสระยิ่งกว่าชีวิตกำลังนั่งยิ้มให้กับคุณป้าลดาที่กำลังจะกลายมาเป็นแม่สามีในอนาคตอย่างทำอะไรไม่ถูกเพราะคำว่าหน้าที่ลูกคำเดียวทำให้หล่อนนั้นไม่อยากจะทะเลาะกับผู้เป็นแม่นัก การแต่งงานแบบจำใจเพื่อให้พ่อแม่สบายจึงเกิดขึ้นแม้จะมช้เวลาถกเถียงกันมานานพอควรกว่าจะหล่อนจะยอมลงได้

“หนูพลอยน่ารักมากเลยนะ ป้าเคยเห็นหนูไลฟ์สดแนะนำสาวๆ ที่เข้ามาถามเรื่องต่างๆ เก่งมากๆ เลยลูก”

ท่านมองเด็กสาวที่เห็นมาตั้งแต่เล็กๆ อย่างนึกเอ็นดูกับความน่ารักโดยที่ท่านไม่เคยนึกรังเกียจงานที่พลอยใสทำเลยสักนิด ท่านมองว่าเก่งเสียอีกที่หาเงินมาเลี้ยงดูตนเองได้โดยไม่ต้องง้อใคร

“พลอยก็พูดไปเรื่อยค่ะคุณป้า ไม่รู้ว่าคุณป้าไปแอบฟังมาด้วยนะคะเนี้ย” หญิงสาวยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำชมจากผู้ใหญ่

“เพจไร้สาระแบบนั้นแม่ไปดูทำไมครับ”

ผู้ชายคนเดียวในโต๊ะโพรงขึ้นมาทันทีอย่าหมั่นไส้ท่าทางยิ้มหวานประจบแม่เขาจนออกนอกหน้านั้น เหอะ เพจปัญญาอ่อนแบบนั้นเหรอเรียกว่างานโคตรสิ้นคิดเลย พ่อแม่ส่งไปเรียนก็สูงมาทำงานพวกนี้ รับถ่ายแบบ สร้างเพจเหรอ ดูยังไงก็ไม่ได้เหมาะสมกับเขาสักนิดเพราะชอบผู้หญิงทำงานไม่ใช่ไลฟ์สดไปวันๆ มีดีก็แค่สวยและรวยมาก

“ตาทัพ!!! พูดอะไรของแกเนี้ย เพจน้องพลอยใสมีคนติดตามตั้งเยอะแยะคอยให้สติผู้หญิงหลายๆ คน แกอย่ามาปากเสียแบบนี้นะ” ท่านดุลูกชายที่ตั้งแต่มาก็เอาแต่พูดจาก่อกวนไม่ยอมหยุดหย่อน แต่ที่อดไม่ได้ก็คือมาพูดจาไม่เข้าหูแบบนี้

“ก็มันจริงมั้ยละครับ ธุรกิจมากมายไม่ทำทิ้งภาระให้พ่อแม่แต่ตัวเองมานั่งไลฟ์สดไปวันๆ ดูยังไงก็ไร้สาระ” จอมทัพยังคงพูดต่ออย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกเช่นไร สิ่งเดียวที่เขาต้องการก็คือให้ผู้หญิงคนนี้เสียใจจนยกเลิกงานแต่งไปก็เท่านั้น

“แหม ธุรกิจก็ส่วนธุรกิจสิคะจะรวมกับงานอดิเรกไม่ได้หรอกนะคะ คุณทัพเองมีงานอดิเรกเป็นการมั่วผู้หญิงพลอยยังไม่เอามาพูดเลยนะคะ”

หญิงสาวตอบโต้อย่างไม่นึกเกรงกลัวใดๆ เมื่อถูกดูถูกอาชีพก่อนทำไมต้องยอมให้ด้วย

“นี่! ยัยปีศาจกล้าดียังไงมาว่าฉันห๊ะ! แม่ดูเอาเถอะครับว่าผู้หญิงแบบนี้นะเหรอจะให้ผมแต่งงานด้วย” จอมทัพโกรธจนเลือดขึ้นหน้าที่ถูกยอกย้อน

“แล้วแกไปว่าน้องก่อนทำไมห๊ะ กลับบ้านไปเตรียมตัวแต่งงานเลยนะแม่ขอสั่งครั้งสุดท้าย” ท่านออกโรงปกป้องว่าที่ลูกสะใภ้ก่อนจะกระซิบบอกลูกชายเสียงดุ

“ผมกลับอยู่แล้วคิดว่าอยากจะมานักเหรอ” ร่างสูงพูดลอยๆ เฉียดหลังพลอยใสที่กำมือแน่นเพื่อข่มอารมณ์เอาไว้ นี่ถ้าแม่ไม่ป่วยเป็นโรคหัวหล่อนจะไม่มีทางยอมแต่งงานกับผู้ชายปากหมาคนนี้เลย

“หนูพลอยทานข้าวต่อนะลูกอย่าไปสนใจตาทัพเลยคงจะทำงานหนักไปช่วงนี้ อย่าไปสนใจเลย”

“ค่ะคุณป้าพลอยไม่สนใจเขาหรอก” พลอยใสยิ้มให้ท่านสบายใจพร้อมกับสนใจอาหารตรงหน้าต่อ

“ดีจ๊ะ มาทานข้าวกันดีกว่าลูก” คุณลดาพยายามใช้มือลูบไหล่หญิงสาวอย่างเห็นใจและนึกสงสารที่ถูกพูดจาทำร้ายจิตใจ พร้อมกับคาดโทษลูกชายเอาไว้หลายกระทง คอยดูกลับบ้านจะบิดให้หูขาดเลยทีี่มาพูดจาปากหมาแบบนี้