ตอนที่ 7 สปายกับสโนว์

3038 Words

ตอนที่ 7 สปายกับสโนว์ หลังจากโดนคนขี้ยั่วแกล้งจนไปไม่เป็น เหตุการณ์ทั้งหมดจบลงที่เขาโดนคนขี้ยั่วใช้ปากจนเสร็จ แล้วคนขี้ยั่วก็กลับบ้านไป รูปที่วาดก็วาดไม่เสร็จ เรียกได้ว่าวันนั้นนอกจากไม่ได้งานยังเสียน้ำอีก แต่ก่อนกลับ คนน่ารักยังไม่วายหันมาบอกเขาว่าวันหลังจะมาให้กำลังใจตอนวาดรูปใหม่ คนปอดแหกที่กลัวจะแพ้ทางคนน่ารักซ้ำสองแบบเขาเลยรีบปั่นรูปให้เสร็จในคืนนั้นเพื่อป้องกันปัญหา เลยเป็นเหตุให้เขามาเรียนทั้งขอบตาดำแบบนี้ ตอนนี้เป็นวิชานวัตกรรมเพื่อการศึกษา อาจารย์กำลังให้ความรู้ แต่วันนี้คนที่ตั้งใจเรียนมาตลอดอย่างเปอร์แทบไม่ได้สนใจเนื้อหาที่อาจารย์สอนเลยด้วยซ้ำ เพราะสมองยังคงวนเวียนคิดถึงแต่เรื่องของอีกคนอยู่ พยายามจะสลัดภาพริมฝีปากแดงๆ เสียงหวานๆ และท่าทางออดอ้อนเมื่อวานให้ออกไปพ้นๆ สมอง แต่ก็ทำไม่ได้สักที ยิ่งพยายามไม่นึกถึง ยิ่งนึกถึง เจ้าของแอคโชว์เสียวกำลังทำให้เขาหลงจนแทบบ้า แต่ในความฟินที่ได้รับ มันก็มีบางอย่างที่ค้างคาในจิตใจ “นฤบดินทร์ นวัตกรรมเพื่อการศึกษามีกี่ประเภท แล้วก็ลองบอกมาซิว่ามีอะไรบ้าง” สิ้นเสียงประกาศิตจากอาจารย์ รองประธานเอกตัวเล็กที่เอาแต่หลับตั้งแต่ต้นคาบก็สะดุ้งตื่นแล้วยืนขึ้นใบหน้าเหลอหลา เปอร์หันไปมองเจ้าของชื่อ ตอนนี้เจ้าตัวกำลังส่งสายตาอ้อนวอนให้เพื่อนสนิทหน้าหล่อทั้งสองคนที่นั่งขนาบข้างช่วยตอบ แต่ทั้งสองเหมือนอยากจะแกล้งคนตัวเล็กนั่นเลยทำเป็นไม่เห็น เปอร์มองภาพนั้นสักพักก่อนจะหันกลับมาที่หน้ากระดานแล้วถอนหายใจ หนึ่งในเรื่องที่ติดค้างอยู่ในใจของเขาก็คือสโนว์เนี่ยแหละ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอสโนว์ เขาก็มีความคิดว่าเพื่อนร่วมเอกของเขามีใบหน้าและรูปร่างที่เหมือนน้องสปายค่อนข้างมาก แต่พอลองส่งภาพให้เพื่อนสนิทสมัยมัธยมที่เป็นคนแนะนำให้เขารู้จักน้องสปายช่วยดู เพื่อนเขาก็ฟันธงว่าไม่ใช่ อาจจะเพราะบุคลิก การแต่งตัว รวมถึงทรงผมที่สโนว์จะเซตผมขึ้น แต่น้องสปายจะเอาผมลงให้ดูน่ารักๆ ถ้าเขาติดตามน้องสปายน้อยกว่านี้ และช่างสังเกตดูสโนว์น้อยกว่านี้ก็คงคิดว่าไม่เหมือน แต่ด้วยความที่ติดตามมานานมากและสังเกตมามาก มันจึงทำให้เขาค่อนข้างรู้สึกว่าทั้งสองคนเหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้มีความคิดว่าทั้งสองคนคือคนเดียวกันอยู่ในหัว อาจจะเพราะรสนิยมที่สุดโต่งของน้องสปาย ที่ทำให้เขาไม่กล้าคิดว่าใครจะเป็นน้องทั้งนั้น จนมาถึงเมื่อคืน ความใกล้ชิดยิ่งทำให้เขานึกถึงเพื่อนตัวเล็กนี่ ถึงทรงผมและความแซ่บจะแตกต่าง แต่ความขี้เล่น ปากแดงๆ น้ำเสียง และกลิ่นกายหอมๆ นั่นช่างเหมือนกับราวกับเป็นคนคนเดียวกัน เปอร์หันไปมองคนที่นั่งอยู่เกือบหลังสุดของห้องอีกครั้ง ตอนนี้คนที่เพิ่งรอดพ้นจากอาจารย์กำลังนั่งตาแป๋วมองมาที่เขา พอเขาจับได้ว่าสโนว์แอบมองอยู่ ร่างเล็กก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจหรือหลบสายตา ซ้ำยังสบตากับเขาแล้วยิ้มอีก ยิ้มนั่น เหมือนน้องสปายชะมัด วันมะรืนที่จะถึงเป็นวันที่พวกเขาจะต้องเรียนวิชาเรียนรวม และอาจารย์จะขอดูความคืบหน้าโปรเจกต์ นั่นเป็นเหตุที่เปอร์ต้องมานั่งอยู่กับเพื่อนๆ ของสโนว์ในห้องแบบนี้ การทำงานวันนี้ก็เป็นไปอย่างราบรื่นเช่นทุกวัน เขาเองก็เริ่มที่จะพูดคุยกับเพื่อนๆ มากขึ้น จนทำให้พอสหนึ่งในเพื่อนของสโนว์ยังเอ่ยชมว่าจริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้ใช่คนหยิ่งอะไรนี่หว่า ระหว่างที่ทำงานไป พวกเขาก็กินนั่นกินนี่กันไปด้วย โดยเฉพาะสโนว์ ที่มาพร้อมของหวานเยอะแยะมากมาย และด้วยความไม่ระวังของเจ้าตัว บวกกับเพื่อนรักทั้งสองที่ชอบแกล้ง ทำให้เสื้อนักเรียนของเพื่อนตัวเล็กเลอะจนได้ “ไอ้พวกนิสัยไม่ดี” เพื่อนตัวเล็กบ่น “พูดมากว่ะ ไปล้างไป๊ สกปรก” “เออ” คนตัวเล็กเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้าห้องน้ำไป ส่วนนะกับพอสก็มองตามขำๆ และแท็กมือกันที่สามารถแกล้งสโนว์ได้ จนคนที่แอบมองอยู่อย่างเขาเผลอยิ้มออกมา “เปอร์ เปิดน้ำไม่ได้อะ” เสียงคนตัวเล็กดังขึ้นมาจากห้องน้ำ พอสทำท่าจะลุกไปดู แต่เจ้าของห้องอย่างเขาห้ามไว้และอาสาไปดูเอง เปอร์เดินตามเพื่อนตัวเล็กเข้ามาในห้องน้ำ เขาเดินมาที่อ่างน้ำหมายจะช่วยเปิดน้ำให้ แต่สโนว์ก็ไม่ยอมขยับหนี เขายืนรออยู่สักพักเจ้าตัวก็ไม่ยอมถอย “ช่วยเปิดน้ำหน่อย” สโนว์ย้ำ เปอร์จึงไม่มีทางเลือก ร่างสูงขยับเข้ามาเปิดน้ำโดยที่ยังมีร่างเล็กของสโนว์ยืนอยู่ ทำให้เขาต้องยืนซ้อนหลังของอีกคน “ก็ปกตินะ” หลังจากลองหมุนก๊อกดู ก็พบว่าเปิดน้ำได้ปกติ “อ้าวเหรอ งั้นไหนๆ ก็เข้ามาแล้ว ช่วยล้างหน่อยดิ” เพื่อนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทีปกติ แต่ที่ไม่ปกติมันคือการที่สโนว์จับมือเขามาวางบริเวณแถวๆ ที่มันเลอะเค้กช็อกโกแลต ซึ่งมันก็คือแถวยอดอกของสโนว์เอง “อืม” แต่ถึงอย่างนั้นเปอร์ก็ไม่ได้ปฏิเสธ มือหนาจัดการเช็ดคราบช็อกโกแลตที่เลอะ กำลังจะล้างออกแต่สโนว์จับมือเขาไว้ก่อน กำลังจะถามว่าทำไม แต่เขาก็ได้คำตอบ เมื่อลิ้นแดงแตะลงบนนิ้วของเขา สัมผัสที่ปลายนิ้วทำเขารู้สึกหวิวๆ ช่วงท้องแปลกๆ ยามที่ลิ้นแดงๆ นั่นค่อยๆ ละเลียดชิมช็อกโกแลตที่ปลายนิ้ว ถึงจะมองคนตรงหน้าเป็นเพื่อนกัน แต่การกระทำแบบนี้มันก็ทำให้เขารู้สึกเสียวแปลกๆ “กูเสียดายอะ” คนตัวเล็กว่ายิ้มๆ ก่อนจะล้างเสื้อที่เลอะด้วยท่าทีปกติ ยิ่งเป็นแบบนั้นเปอร์ก็ยิ่งสับสน การมาดูดนิ้วเพื่อนด้วยใบหน้าที่ยั่วยวนขนาดนั้นมันไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับเขาแน่ๆ แต่ไอ้ท่าทางที่ปกติ ไม่ได้มีคำพูดหรืออะไรที่แสดงว่ากำลังยั่วก็ทำให้เขาไม่กล้าคิดไปเอง บางทีสโนว์อาจจะเป็นแบบนี้เป็นปกติ แต่คนที่ไม่ปกติอาจจะเป็นเขาเองที่คิดมากและจ้องจะจับผิดอีกฝ่าย “สโนว์ ถามไรหน่อยดิ” พอเริ่มสงสัยมากขึ้นก็เก็บความสงสัยของตัวเองไว้ไม่ไหว “ว่า?” “มีพี่น้อง หรือฝาแฝดไรงี้ปะ” นี่คือความสงสัยแรกในใจของเขา ยอมรับว่าไม่กล้า ไม่กล้าแม้แต่จะสงสัยว่าสโนว์คือน้องสปาย เลยเลือกจะสงสัยในประเด็นนี้แทน “ไม่มีนะ” แต่แล้วคำตอบของร่างเล็กก็ทำให้เขาต้องปัดตกข้อสันนิษฐานที่สร้างขึ้นมาเพื่อให้ตัวเองสบายใจ เปอร์มองใบหน้าของสโนว์ผ่านกระจก สมองกำลังประมวลอะไรหลายๆ อย่าง พยายามบอกตัวเองว่าแค่คนหน้าคล้าย แต่กลิ่นกายหอมๆ ของเจ้าตัวก็เหมือนย้ำบอกว่าทั้งสองอาจจะเป็นคนคนเดียวกัน “ทำไมอะ ไปเจอใครที่เหมือนกูมาเหรอ” “เปล่า” “อื้ม ดีแล้ว คนแบบกูอะ มีคนเดียวในโลกแหละ” ร่างเล็กยิ้มให้เขาผ่านกระจกแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่จิตใจที่ปั่นป่วนกับสมองที่ตีกันมั่วไปหมด สุดท้ายพวกเขาก็ทำงานกันจนเสร็จ แต่ก็เกิดปัญหาขึ้นเมื่อสโนว์ดันหยิบสมุดจดของเขาผิดไป ซึ่งเพื่อนตัวเล็กก็แชร์โลเคชั่นของหอให้เขาไปเอาสมุดแล้วเรียบร้อย แต่ด้วยความที่เขาเองก็ไม่ได้รีบเท่าไร บวกกับวันนี้มีรูปที่อยากวาด เลยกะจะไม่อ่านหนังสือ เลยตัดสินใจว่าค่อยเอาสมุดในชั้นเรียนก็ได้ รูปที่เปอร์เลือกจะวาดวันนี้ไม่ได้มีแบบอย่างเช่นทุกรูป เพราะแบบมันอยู่ในหัวของเขา รูปที่เขาจะวาดคือรูปของชายหนุ่มร่างเล็กที่เขาหลงใหล กำลังดูดปลายยอดของลูกชายเขา ใบหน้าน่ารักขึ้นสีแดง ดวงตามีน้ำตาคลอเพราะของเขาเข้าไปลึกเกิน ภาพของน้องสปายในวันนั้น ตื้อดึง แต่เขาก็เริ่มวาดมันได้ไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ ทำให้ต้องรีบคว้าขึ้นมาดู แล้วก็เป็นไปตามคาด คนน่ารักของเขามาไลฟ์อีกแล้ว อย่าบอกว่าน้องสปายจะโชว์เสียวอีกแล้วนะ “สวัสดียามเย็นนะครับทุกคน ทำอะไรกันอยู่เอ่ย” น้ำเสียงสดใสดังมาก่อนที่ร่างเล็กๆ จะวิ่งเข้ามาในกล้อง วันนี้น้องสปายของเขาอยู่ในชุดที่มีผ้ากันเปื้อนผูกอยู่ จะเรียกว่าชุดคงไม่ใช่ซะทีเดียว เพราะนอกจากผ้ากันเปื้อนสีชมพูน่ารัก ก็เหมือนน้องจะไม่ใส่อะไรเลย ช่างสรรหาชุดมาให้เชยชมไม่เว้นวันจริงๆ นะน้องสปาย “ทุกคนกินข้าวกันหรือยังครับ คงจะกินกันแล้วใช่ม้า เย็นขนาดนี้ น่าอิจฉาทุกคนจัง สปายยังไม่ได้กินอะไรเลย” ร่างเล็กที่นั่งอยู่กับพื้น มือเล็กๆ เท้าแขนกับโต๊ะกระจกหน้าโซฟา ท่าทางออดอ้อนอย่างเป็นธรรมชาติแม้เจ้าตัวจะกำลังอยู่คนเดียว “ที่สปายยังไม่ได้กินข้าวเพราะว่าช่วงนี้สปายลดหุ่นครับ สปายรู้สึกว่าตัวเองอ้วนขึ้น แล้วเมื่อเย็นเผลอกินเค้กไป นึกขึ้นได้ว่าอ้วนแน่ๆ ทุกคนช่วยดูหน่อยว่าสปายอ้วนไหม” คนในจอลุกขึ้นหันหลังโชว์แผ่นหลังขาวเรียบเนียน เอวคอดกิ่ว มาจนถึงบั้นท้ายอวบอิ่มที่เขามีโอกาสได้จับแล้ว แล้วมันก็นุ่มมาก นุ่มยิ่งกว่าที่จินตนาการไว้ อ้วน? ตรงไหนคือคำว่าอ้วน นี่คือหนึ่งสิ่งที่เขาไม่ค่อยเข้าใจน้องสปายเท่าไร เจ้าตัวชอบบ่นว่าอ้วน กลัวอ้วนตลอดเวลา ทั้งๆ ที่ตัวก็เล็กแสนเล็ก เอวก็บางแสนบาง ไม่มีส่วนไหนที่เข้าใกล้คำว่าอ้วนเลยสักนิด จะยกเว้นก็แต่ก้นที่มันใหญ่ล้นมือนั่นแหละ แต่ถ้าอ้วนที่ก้นก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่ ใครเขาก็อยากมีก้น อยากก้นเด้งๆ คนตัวเล็กนี่เกิดมาหุ่นเซ็กซี่กระชากใจชายขนาดนี้ยังต้องกังวลอีกเหรอ “อ้วนใช่ไหมล่ะ วันนี้สปายก็เลยทำสลัดกินแทนข้าว นี่ ซื้อผักมาแล้ว เดี๋ยวปายจะมากินพร้อมกับทุกคนนะครับ” ร่างเล็กว่าอย่างอารมณ์ดีพร้อมหยิบผักที่ตัวเองซื้อมาตั้งไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็เริ่มหยิบผักต่างๆ ใส่จาน จนมาถึงแคร์รอต “มีใครเห็นแคร์รอตแล้วคิดอะไรหื่นๆ แบบสปายปะ ฮ่าๆๆ สงสัยพักนี้ไลฟ์บ่อยแน่เลยอะ สปายเห็นแคร์รอตแล้วคิดดีไม่ได้เลย” น้องสปายว่าเสียงสดใสก่อนจะเริ่มหั่นแคร์รอต เห็นแบบนั้นเขาก็รู้สึกโล่งใจที่คนตัวเล็กไม่ลุกขึ้นมายัดแคร์รอตเข้ารูตอนนี้ ถ้าเป็นแบบนั้นคงจะไม่ได้กินกันพอดีแล้วแหละสลัดเนี่ย “เรียบร้อย ทีนี้สปายจะบีบน้ำแล้วนะ” มือเล็กๆ เริ่มบีบน้ำสลัดใส่จนพอใจ ก่อนที่นิ้วเรียวจะป้ายเอาน้ำสลัดสีขาวขุ่นขึ้นมาชิม และชิมเฉยๆ ก็คงไม่ใช่น้องสปาย คนตัวเล็กส่งลิ้นแดงๆ ออกมาเลียนิ้วช้าๆ จนน้ำสีขาวมันติดลิ้น แต่ก็ยังไม่วายแลบลิ้นโชว์แล้วก้มลงดูดนิ้วอีกครั้งจนเกิดเสียงดัง ดวงตาหวานปรือฉ่ำ ทำหน้าตาเสียวซ่านเหมือนกำลังเล่นเสียวอยู่ทั้งๆ ที่ความจริงแค่กำลังชิมน้ำสลัด “อื้ม อร่อย” เปอร์มองภาพนั้นด้วยใบหน้าเครียดๆ ใครใช้ให้คนตัวเล็กนี่ขี้ยั่วได้ขนาดนั้นนะ แล้วนั่นน่ะ คนเราชิมน้ำสลัดต้องชิมให้มันสยิวจนลำบากเป้าชาวบ้านแบบนี้เลยรึไง “งั้น สปายเริ่มกินเลยนะครับ ตอนกินสปายจะไม่พูดแล้วน้า ห้ามหนีนะ อยู่กินข้าวเป็นเพื่อนสปายกันเลย” พูดจนร่างเล็กก็เริ่มกินสลัดของตัวเอง เปอร์เองก็ทำอย่างที่คนตัวเล็กบอกจริงๆ นั่งดูสปายกินสลัดจนหมด ไม่หนีไปไหน ไม่มีเสียงพูดจากคนตัวเล็กด้วยซ้ำ แต่เขากลับมองได้ไม่มีเบื่อ คนในจอไม่ว่าจะขยับไปทางไหนก็น่ามอง ไม่ขยับยังน่ามอง มองยังไงก็เพลิน คงต้องยอมรับว่าหลง หลงแบบไม่มีทางโงหัวขึ้น เปอร์นั่งดูไลฟ์ของคนตัวเล็กไปจนจบ เรื่องราวในไลฟ์ไปจนลงที่น้องสปายของเขาล้างจาน แล้วทำน้ำกระเด็นใส่ผ้ากันเปื้อนจนเปียก แล้วเจ้าตัวก็ขอตัวไปอาบน้ำเลย เรียกได้ว่าจบแบบชวนให้คิดอะไรต่อ มีอะไรให้ตื่นเต้นสุดๆ ตื้อดึง หลังจากดูไลฟ์จบ เสียงแจ้งเตือนในไลน์กลุ่มก็ดังขึ้น เปอร์กดเข้าไปดูพบว่ามันคือไลน์ที่ตั้งไว้สำหรับทำงานของเขากับกลุ่มของสโนว์ พอส : กินไรกันยังวะ กูเพิ่งตื่น หาไรกินกัน นะ : ดูเวลา กูจะแดกรอบสองอยู่ละ พอส : เหมือนรีบ ไอ้โนกับเปอร์ล่ะ เปอร์ : กินแล้ว สโนว์ : เพิ่งกินสลัดเสร็จเมื่อกี๊ นะ : สลัด? ลดความอ้วนอีกแล้วเหรอวะ สโนว์ : เออ ช่วงนี้รู้สึกอ้วน พอส : นอกจากก้น ทั้งตัวมึงก็ไม่มีเหี้ยอะไรใกล้คำว่าอ้วนเลย เปอร์อ่านข้อความของทั้งสามคนที่คุยกันแล้วสะกิดใจแปลกๆ กับคำที่บอกว่าเพิ่งกินสลัดเพราะลดความอ้วนของสโนว์ ไหนจะคำพูดของพอสที่บอกว่าทั้งตัวไม่มีอะไรอ้วนเลยนอกจากก้น สองคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของสโนว์ อาจจะเคยเห็นบ้างก็ไม่แปลก แต่ที่แปลกคือมันทำให้เขานึกถึงใครบางคน คิดได้ดังนั้น เปอร์ก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อนตัวเล็กทันที “สโนว์” ‘ไงเปอร์ มีไรปะ’ “ถ้าไปเอาสมุดที่หอตอนนี้ได้ไหม” ‘ได้ดิ มาแล้วบอกนะ เดี๋ยวเอาลงไปให้’ “อื้ม” ทันทีที่กดวางสาย เปอร์ก็รีบมุ่งหน้าไปที่หอของสโนว์ตามที่เจ้าตัวแชร์โลเคชั่นมาให้ ไปถึงเขาก็ไม่รอให้สโนว์มาเปิดด้วยซ้ำ ชายหนุ่มรีบแทรกตัวเข้าไปกับคนที่แตะคีย์การ์ดทันที ต้นขาแกร่งเดินไปตามเลขห้องที่น้องสปายเคยบอกไว้เล่นๆ ว่าเป็นเลขห้องของตัวเอง ในตอนนั้นเจ้าตัวแค่แกล้งพูด แต่ไม่ยอมบอกหอ บอกจังหวะอะไรทั้งนั้น คนอื่นอาจจะไม่ได้ใส่ใจ แต่เขาจำได้ว่ามันคือเลขอะไร 908 เปอร์เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องดังกล่าว ตอนนี้หัวใจเขามันเต้นรัว ตื่นเต้นกับข้อสันนิษฐานของตนเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าข้างในกำลังต้องการอะไรอยู่ อยากให้เป็นเหมือนที่คิด หรือไม่อยากให้เป็นเหมือนที่คิดกันแน่ เปอร์มองหน้าห้องนั้นสักพัก ก่อนจะเดินไปหลบที่มุมบันได แล้วโทรหาเพื่อนตัวเล็กอีกครั้ง ‘โหลเปอร์ มาถึงแล้วเหรอ แป๊บนะ กำลังลงไป’ ทันทีที่รับ สโนว์ก็รัวใส่เขาก่อนจะวางสายไป รออยู่สักพักห้องนั้นก็เปิดออก พร้อมกับร่างของเพื่อนตัวเล็กที่วิ่งออกมาพร้อมสมุดของเขา เจ้าตัวดูรีบร้อนและรีบลงลิฟต์ไป เปอร์มองภาพนั้นอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าเขาจะเดาห้องของสโนว์ถูก และเดาถูกเพราะเลขห้องที่น้องสปายเคยพูดเป็นปีแล้ว ไวเท่าความคิด เปอร์เดินดุ่มๆ ไปที่ห้องแล้วลองหมุนลูกบิด เขาคิดว่าสโนว์คงจะล็อกห้อง แต่เปล่าเลย เจ้าตัวคงรีบและคิดว่าลงไปแป๊บเดียวเลยไม่ได้ล็อกห้อง ทำให้เขาเข้าไปในห้องของอีกคนได้ ทันทีที่ก้าวเข้ามา หัวของเขาก็ตื้อเหมือนโดนทุบอย่างแรง ทั้งๆ ที่เข้ามาในห้องนี้ครั้งแรก แต่ทุกส่วนในห้องนี้มันช่างคุ้นตา แน่ละ มันคือที่ที่เขาเห็นมาตลอดสองปีตั้งแต่น้องสปายบอกว่าย้ายเข้าอยู่หอใหม่ ทั้งหมดนี่ คือแบ็กกราวนด์ของน้องสปาย แอคเคาท์สิบแปดบวกที่เขาหลงจนหัวปักหัวปำ Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr ไม่ทันได้เดินดูอะไรนานกว่านั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น “ว่า” ‘เปอร์ อยู่ไหนวะ ลงมาแล้วไม่เห็นเจอ’ “ออกมาชื่อชานมร้านข้างๆ วางไว้แถวม้านั่งหน้าหอก็ได้ ไม่หายหรอก” ‘เอางั้นเหรอ’ “อื้ม ขอบใจมาก” เปอร์กดวาง ก่อนจะรีบยกมือถือขึ้นมาถ่ายรอบๆ ไว้แล้วรีบออกจากห้องไปแอบอยู่ที่บันไดเหมือนเดิม รอจนคนตัวเล็กเข้าห้องถึงได้กลับหอไปด้วยสมองที่ว่างเปล่า ในที่สุดเขาก็บังเอิญได้มารู้ความจริงจนได้ สปายกับสโนว์ เป็นคนเดียวกันจริงๆ สินะ --------------------------------------------------------------------------- ในที่สุด มาดูกันต่อค่ะ ว่าคุณพี่เปอร์เค้าจะทำยังไง อย่างที่บอกไปตั้งแต่ตอนแรกว่าเนื้อหาเรื่องนี้ไม่ยาวมากนะคะ เพราะงั้นน่าจะไม่เกินยี่สิบตอนจบนะคะ (คร่าวๆ นะ แต่งจริงอาจจะเกินนิดหน่อยเพราะเราเวิ่น) ติดตามข่าวสารการอัพได้ที่ @Aun_writer เหมือนเดิมนะคะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more