คริสอารมณ์เสียที่ทำอะไรพริกแกงไม่ได้ เขาเข้าสนามมาเตะฟุตบอลระบายอารมณ์ก่อนนั่งพักขอบสนาม บรรดาลูกน้องต้องคอยเสิร์ฟน้ำเสิร์ฟผ้าเย็นอย่างเอาใจ
"เอาร่มมากางเร็วสิคริสเริ่มร้อนแล้ว"
ริสารีบสั่งลูกน้องคริส เขามองดูนักฟุตบอลลงสนามอีกครั้งยิ่งดูการซ้อมก็ยิ่งหงุดหงิด เขายอมรับการคุมทีมและการวางแผนของตะวันนั้นดีเยี่ยม ตั้งแต่ตะวันเข้าทีมมาพวกเขายังไม่เคยแพ้ใครมาก่อน
"กองหลังน้ำในหูไม่เท่ากันหรือไงวิ่งอย่างกับคนป่วย!" คริสตะโกนด่ากองหลัง
"เอาไงดีวะ ฉันกับไอ้ปาร์คจะไม่ไหวแล้วนะฉันว่านัดนี้ถ้าเป็นอย่างนี้แพ้แน่ แกไปขอโทษไอ้ตะวันเถอะไหนๆ ก็เพื่อนกันจะโกรธกันทำไมวะ" คริสปฎิเสธเสียงแข็งคนอย่างเขาหรือจะไปง้อคน ตะวันต่างหากละที่ต้องง้อเขาก่อนเรื่องนี้เขาไม่ผิด
"นี่แม่งถ้าแข่งของมหาลัยแล้วเขาให้ใช้คนนอกได้กูเรียกพวกไอ้เสือมาช่วยแล้ว ลำบากพวกกูชิบหาย" วายุบ่นเช็ดเหงื่อไปพลาง เขาอยากจะต่อว่าคริสมากกว่าน
