หยุดหัวใจที่ยัยจอมแสบ

ตอนที่ 10

หลังทานอาหารเช้าเสร็จพริกแกงกับฮิวโก้ก็ได้ไปเข้าร่วมกิจกรรมที่ทางมหาวิทยาลัยจัดขึ้น ซึ่งเป็นการแสดงต่างๆ ตรงลานกิจกรรม ไฮไลท์ของงานคือกลุ่มของคริสที่เป็นดาวเด่นของงานในวันนี้ เรียกเสียงกรี๊ดได้ดี คริสคอยกำกับเวทีให้ทุกคนที่จะขึ้นแสดงผลงานอยู่ข้างเวทีหน้าบอกบุญไม่รับเมื่อเห็นฮิวโก้คอยบริการพริกแกงไม่ห่างตลอดกิจกรรมช่วงเช้า

"เหลือแค่เลือกชมรมอยู่คนเดียวได้นะ ฉันต้องไปแล้ว"

ฮิวโก้หลบอยู่ห้องน้ำกำลังหาวิธีออกจากมหาลัยเพราะแฟนคลับที่ไม่ถูกกันสองกลุ่มแย่งกันถ่ายรูปจนทะเลาะ พริกแกงพยักหน้าเข้าใจปล่อยให้ฮิวโก้ช่วยเหลือตัวเองส่วนเธอก็เดินมั่วๆ ดูบูธกิจกรรมที่จะต้องเข้าให้ครบตามจำนวนที่มหาลัยกำหนดไว้ ฮิวโก้นั้นอยู่ชมรมดนตรีซึ่งได้รับกรณีพิเศษไม่ต้องเข้ากิจกรรมก็ได้เนื่องจากเป็นบุคคลที่สร้างชื่อเสียงให้มหาลัย

นักศึกษาส่วนใหญ่มีชมรมกันอยู่แล้วนอกจากจะย้ายหรือเพิ่มชมรม พริกแกงที่พึ่งเข้ามาเทอมสองเลยต้องหาชมรมอยู่เพื่อเก็บกิจกรรม เธอเห็นความวุ่นวายและความไม่เป็นระเบียบของนักศึกษาที่เบียดเสียดกันไปมาที่พยายามจะเข้าชมรมดังที่รับจำนวนจำกัดจึงเดินออกมาจากความวุ่นวายแล้วเหลือบไปเห็นชมรมปลูกผักออแกนิกที่ไม่มีใครสนใจ มีเพียงสมาชิกห้าคนที่เป็นชายสามหญิงสองคนที่นั่งเล่นเกมแข่งกันอย่างเมามันส์ เธอใฝ่ฝันที่อยากจะลองปลูกผักมานานแล้วจึงไม่รีรอที่จะยื่นใบสมัครซึ่งสมาชิกในชมรมทั้งห้าคนดีใจมากที่มีคนสนใจ

"คนนั้นใครวะที่ไม่ใส่เน็คไท ไม่เคยเห็นหน้า"

"เมื่อเช้าเจออยู่กับฮิวโก้นี่"

เนื่องจากที่พริกแกงเข้ามาเทอมสองซึ่งไม่มีใครเคยเห็นบวกกับความสวยของเธอทำให้เป็นที่สนใจของนักศึกษาทั่วไป ที่มหาลัยแห่งนี้จะเรียกสาขาต่างๆ ออกเป็น A B C D E ไม่เหมือนกับมหาลัยอื่น ซึ่งพริกแกงอยู่ห้อง D หรือการโรงแรมและการท่องเที่ยว

หลังเสร็จจากกิจกรรมทุกอย่างพริกแกงจึงเดินทางกลับคอนโด ระหว่างทางเจอเข้ากับมาวินที่กำลังมีเรื่องชกต่อยกับนักเรียนต่างสถาบันอย่างดุเดือดและมาวินกำหลังเสียเปรียบ เขาถูกต่อยล้มตรงหน้าพริกแกงพอดี

"วินนี่เป็นไงบ้าง!"

"พี่หลบไปเดี๋ยวโดนลูกหลง!"

ไม่ทันขาดคำมีหนุ่มเดดร็อกกำลังจะต่อยมาวินซ้ำ พริกแกงเลยถีบเข้าให้ทีหนึ่ง เธอดึงมาวินลุกขึ้นก่อนจะเหวี่ยงกระเป๋าฟาดอีกคนที่เข้ามาใหม่ มาวินกลัวพริกแกงจะโดนลูกหลงจึงดึงเธอวิ่งออกจากที่เกิดเหตุ มาวินพาเธอมาหลบในซอยที่ห่างจากจุดเกิดเหตุประมาณสามซอยได้หลบอยู่หลังพุ่มไม้ดูจนแน่ใจว่าไม่มีใครตามมา

"ไปทำไรเขาถึงโดนต่อย พี่ละเสียดายหน้าหล่อๆ ของนายจริงๆ" เธอดูรอยช้ำบนใบหน้าของมาวินอย่างเสียดายถ้าเกิดเสียโฉมขึ้นมา

"พอดีแฟนเก่ายัยน้ำค้างแฟนผมนะสิยกพวกมารุม มันหาว่าผมไปแย่งแฟนมันทั้งๆ ที่ผู้หญิงมาหาผมเอง"

"เฮ้อ... พี่เคยโดนตบหาว่าแย่งแฟนชาวบ้านเขาเหมือนกัน" พริกแกงเล่าเรื่องตัวเองเคยโดนตบให้มาวินฟังอย่างขำขันทำให้เขารู้สึกแปลกใจ ปกติผู้หญิงที่เจอเหตุกาณ์แบบนี้ทุกคนต้องตกใจกลัวแต่กับพริกแกงเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา

"แล้วพี่ทำไง?" มาวินถาม

"ก็ตบมันทั้งผู้หญิงผู้ชายน่ะสิคิดแล้วก็ขำดีนะ" พริกแกงเล่าพร้อมเดินหน้าไปทางร้านกาแฟ

"ฮัดชิ้ว!! ใครนินทาหว่า"

ฮิวโก้ปิดปากจามขณะคุยกับคริสในห้องผู้บริหาร เขาต้องการหลบความวุ่นวายจึงเข้ามานอนเล่นที่ห้องทำงานของคริส ถึงแม้จะเป็นญาติแต่ทั้งสองก็ไม่ได้สนิทกันมากเพราะฮิวโก้นั้นใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศซะส่วนใหญ่แต่ก็หวังดีต่อกันและกัน คริสอยากจะเตือนเรื่องของพริกแกงซึ่งเขามโนไปไกลว่าเธอเป็นผู้หญิงไม่ดีเพียงเพราะกล้าทะเลาะกับเธอ ฮิวโก้คิดว่าเขาต้องจูนระบบสมองของคริสเสียใหม่

"ฉันอยากจะเตือนนายเรื่องยัยพริกแกงอะไรนั่นเขาไม่ได้มีแค่นายคนเดียวนะเว้ย"

"อ๋อคือฉันกับพริกแกงไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"ก็ดี อย่างนายหาได้ดีกว่าเด็กเสิร์ฟนี่เยอะ"

"ไม่... คือฉันกับพริกแกงเป็น..."

"คริสคะคุยงานเสร็จยังริสาอยากไปชอปปิ้งแล้วค่ะ" พอฮิวโก้จะอธิบายให้ฟังก็มีคนมาขัดจังหวะเลยไม่พูดอะไรปล่อยให้เข้าใจผิดไปอย่างนั้น

พริกแกงตื่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วแล้วออกมายืนรอขึ้นรถโดยสารที่ยังไม่มีโอกาสได้ขึ้นสักที

"ไงเจ้ ไปด้วยกันเปล่า?"

"หน้าฉันมันอาหมวยขนาดนั้นเหรอ?" มาวินบอกไม่เหมือนพริกแกงเลยบอกให้หยุดเรียกเจ้ได้แล้วฟังดูแก่ๆ อย่างไรไม่รู้

เธอนั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์ที่มาวินช้าๆ เพราะสภาพการจราจรติดขัด พริกแกงไม่เคยเจอรถเยอะขนาดนี้มาก่อนถึงกับบ่นอุบดีที่เธอไม่ทันได้ขึ้นรถโดยสารไม่อย่างนั้นเธอไปเรียนสายแน่นอน ทั้งสองคนคุยกันมากขึ้นตั้งแต่วันที่ช่วยมาวิน เธอรู้สึกเหมือนมาวินเป็นน้องชายคนหนึ่งมาวินก็เช่นกัน เขาเห็นพริกแกงแล้วทำให้นึกถึงพี่สาวของเขาที่เสียชีวิตพร้อมแม่ด้วยอุบัติเหตุรถชนเมื่อหลายปีก่อนส่วนพ่อเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นใคร เขาจึงอยู่ตัวคนเดียวอาศัยทำงานพิเศษและร้องเพลงตามร้านอาหารกลางคืนเพื่อเลี้ยงชีพ มาวินเล่าให้พริกแกงฟังด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแทบจับความรู้สึกไม่ได้ เธอได้ฟังเรื่องราวชีวิตของมาวินแล้วรู้สึกชื่นชมอย่างมากที่เขาสามารถอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้ตั้งสิบปีทำให้เธอรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น

"เป็นไรไปพี่ เงียบเชียวสมเพชผมเหรอ" มาวินถาม

"เปล่า... นายเท่มากเลยว่ะ จริงๆ นะ"

มาวินหาว่าเธอบ้าแต่ก็แอบยิ้มที่เธอเอ่ยชม เขาจอดรถมอเตอร์ไซค์ที่หน้าโรงเรียนตามที่พริกแกงบอกเพราะเธอจะเดินไปเอง พวกเพื่อนๆ ที่โรงเรียนแซวพวกเขายกใหญ่หาว่ามาวินกำลังจีบพริกแกงได้แต่ปรามเพื่อนๆ ไม่ให้ปากพล่อย

"เสน่ห์แรงจังเลยนะทั้งไอ้เด็กตี๋นั่นทั้งเสี่ยทั้งฮิวโก้ ฉันไม่รู้จะหาคำไหนมาชมเธอดี"

คริสที่ยืนดักอยู่ทางขึ้นบันไดพูดถากถ่างพริกแกง เขารู้สึกไม่ชอบใจที่พริกแกงไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนอื่นมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะเขากลัวว่าพริกแกงจะหักหลังญาติตน

"เรียกว่าเด็กล่าแต้มดีมะเหมาะกับเธอดี"

"ล่าแต้ม... คืออะไร?" เธอไม่เข้าใจที่คริสพูดแต่เขาหาว่าเธอกวนประสาท "นายนี่สงสัยทำฟาร์มสุนัขนะ ดูสิเต็มปากเลย"

"เธอว่าฉันปากหมาเหรอ!"

"อ้าว... ก็ไม่โง่นี่...ถ้าไม่อยากโดนว่านายก็ควรที่จะหุบปากของนายไว้ ไม่พูดไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ หลีกไปฉันจะเดิน"

พริกแกงบอกให้คริสหลีกทางแต่เขาไม่หลีกทางให้เธอจึงกระทืบเท้าลงบนเท้าใหญ่ๆ อย่างแรง คริสร้องเสียงดังลั่นด้วยความเจ็บปวด ผู้คนที่อยู่แถวนั้นต่างหันมามองเขาสร้างความอับอายอย่างมากเขารีบเดินหนีไปทันที พริกแกงได้แต่ส่ายหน้าให้คริสเดินเข้าห้องเรียนที่เต็มไปด้วยผู้คนที่นั่งพูดคุยหยอกล้อกัน มีหลายคนหันมามองเธอแล้วกระซิบกระซาบกันเนื่องจากเธอพึ่งจะย้ายมาเรียนที่นี่เทอมสองทำให้เป็นที่สนใจ

มันจะนินทาอะไรกันซึ่งหน้าขนาดนี้

เธอเดินเลยไปยังโต๊ะริมหน้าต่างที่อยู่ตรงแถวกลางห้องขนาดใหญ่ มีนักศึกษาชายหน้าตาดีใส่แว่นท่าทางเนิร์ดๆ อ่านหนังสืออยู่

"นายมีคนนั่งมั้ย?"

"ไม่มีหรอก ตามสบาย" ชายหนุ่มพูดโดยไม่เงยหน้ามองพริกแกงเลย

"เฮ้ยๆ ยัยเด็กใหม่นั่งกับไอ้เพี้ยนด้วยเราควรจะบอกเธอดีมะ"

สบายละฉันนั่งกับคนบ้า

"โอ้ย... ช่างเถอะไม่ต้องไปบอกนางหรอกเห็นคริสหมายหัวนางไว้ อย่าไปยุ่งเลยเดี๋ยวโดนลูกหลง"

จะนินทาคนอื่นหัดพูดกันเบาๆ เป็นมั้ย กลัวฉันไม่ได้ยินหรือไง

พริกแกงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วหยิบหูฟังยัดใส่หูเปิดเพลงฟังจากโทรศัพท์เพื่อตัดความรำคาญก่อนจะฟุบหน้าลงนอนนานมากกว่าอาจารย์จะเข้ามาสอน วิชานี้เป็นวิชาพื้นฐานที่นักศึกษาปีหนึ่งต้องเรียนรวมกันเป็นวิชาเกี่ยวกับประวัติศาตร์โลกยุคต่างๆ

ติ้ง...

เสียงข้อความมาจากฮิวโก้เขาบอกว่าช่วงนี้จะไม่เข้าเรียนทั้งอาทิตย์เพราะต้องไปถ่ายละคร

เฮ้อ... นี่ปาเข้าไปจะยี่สิบนาทีแล้วอาจาร์ยยังไม่เข้ามาสอนอีกถ้าเป็นเมืองนอกสามารถฟ้องได้นะเนี้ย

พริกแกงหยิบหนังสือเรียนจากกระเป๋ามาเปิดอ่านฆ่าเวลาแล้วเธอก็พบปัญหาใหญ่สำหรับเธอที่ไม่ทันคิด

มายก๊อด... ลืมไปได้ไงวะ! โอ้ย... อ่านไม่ออกตายๆ ๆ ลืมไปว่าตัวเองอ่านภาษาไทยไม่ค่อยออก อาจาร์ยก็เข้ามาแล้วด้วย!

เธอหันซ้ายหันขวา มองดูว่าคนรอบข้างเปิดหน้าไหน เธอฟังอาจารย์บรรยายเรื่อยๆ แต่ไม่รู้ว่าพูดถึงบรรทัดไหนแล้ว

"นายๆ จาร์ยพูดถึงไหนแล้วอ่ะ" เธอสกิดถามคนข้างๆ ที่ตั้งหน้าตั้งตาจดอะไรตั้งแต่ก่อนอาจารย์เข้ามาแล้ว

"ถึงระบบฟิวดัลกับแมนเนอร์คืออะไร"

"ตรงไหน? ซอรี่... เราอ่านไม่ออกน่ะบอกหน่อยตรงไหน" นายแว่นมองด้วยความสงสัย

"ฉันพึ่งมาจากต่างประเทศซื้อมาผิดเล่มมันเป็นภาษาไทยช่วยหน่อย พลีส..." เขาทำสีหน้าประหลาดใจก่อนที่จะชี้ที่บรรทัดที่อาจารย์บรรยายถึงแล้วอ่านหัวข้อให้ฟัง พริกแกงรีบจดเป็นภาษาอังกฤษตามทันที

ตุ้บ!

โอ้ย! อะไรโดนหลัง! พริกแกงหันหลังกลับไปมองเห็นคริสและเพื่อนๆ ของเขาที่นั่งห่างเธอไปสามแถวปั้นกระดาษเป็นก้อนเล็กๆ กำลังจะโยนใส่เธอ

ตุ้บ!

พริกแกงจองคริสตาเขม็งก่อนจะหันกลับไปสนใจหนังสือต่อ

"ขอโทษนะที่ทำให้เธอโดนด้วย พวกนั้นก็แกล้งเราอย่างนี้ทุกวันนะแหละ"

อ๋อ... ที่แท้แกล้งนายแว่นนี่เองนึกว่าแกล้งฉันแล้วไป ถึงไหนแล้วเนี่ยระบบฟิวดัลเป็นระบบศักดินาสวามิภักดิ์ในยุโรปยุคกลางในศตวรรษที่ 9 ....

อาจาร์ยบรรยายไปเรื่อย สักพักก็มีพวกปลอกปากกากับกระดาษโยนมาใส่พริกแกงกับนายแว่นอีกและเริ่มเยอะขึ้นสร้างความรำคาญให้เธอเป็นอย่างมาก

"โอ้ย! จะโยนมาอะไรนักหน่าวะ!"

พริกแกงตะโกนออกมาและยืนหันหลังจ้องคริสอย่างเอาเป็นเอาตายปอกปากกายังคาอยู่ในมือคริสแต่เขาปฏิเสธหน้าตายว่าไม่ได้โยนใส่เธอมันไปโดนเอง

"ฉันโยนใส่ไอ้เพี้ยนไม่ใช่เธอสักหน่อย"

"เงียบกันหน่อย! เพื่อนๆ เรียนอยู่" อาจาร์ยบอกทั้งสองให้เงียบเสียง

"นี่เธออาจาร์ยดูอยู่..." นายแว่นพูดเตือน

"แต่มันโดนหัวฉัน! นายจะเอาคืนเรื่องที่ฉันเหยียบเท้าใช่มั้ย?"

"แล้วเธอจะทำไม"

"เธอ... นั่งลงคนมองใหญ่แล้ว..."

"พวกเธอสามคนเชิญออกไปทะเลาะกันข้างนอกเดียวนี้! ไม่งั้นฉันจะตัดคะแนน! เชิญ!!" อาจาร์ยเหมือนจะหมดความอดทนเลยเชิญสามคนออกจากห้องเรียน พริกแกงเก็บของเดินออกจากห้องตามมาด้วยนายแว่นกับคริส ทั้งสามยืนอยู่หน้าห้องพริกแกงยืนกอดอกมองคริสไม่วางตา เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาเกลียดอะไรเธอหนักหนาถึงได้แกล้งเธอจัง

"เพราะเธอนั่นแหละทำให้ฉันโดนไล่ออกจากห้อง!"

"นายนั่นแหละ!"

"อย่าทะเลาะกันคนมองใหญ่แล้ว" นายแว่นพยายามห้ามทั้งสอง คริสหันมาต่อว่านายแว่น

"ไอ้เพี้ยนคราวหน้าโดน... แน่..." คริสเดินจากไป นายแว่นที่ใครๆ เรียกว่านายเพี้ยนดูจะเห็นเป็นเรื่องธรรมดาที่ถูกแกล้ง พริกแกงขอโทษที่ทำให้เขาถูกไล่ออกมาด้วยกัน

"ฉันยังไม่ถามเลยนายชื่ออะไร"

"เรียกเพี้ยนเหมือนคนอื่นก็ได้ เธอไม่ต้องสนใจเราหรอกเดี๋ยวโดนลูกหลงอีก"

"นี่... ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนั้นหรอกนะ เอ้า... ตกลงจะให้เรียกเพี้ยนใช่มั้ย?"

"เราชื่อปืนแต่จะเรียกเพี้ยนเรียกแว่นอะไรก็เรียกเหอะ"

"อ๋อชื่อปืน... ฉันชื่อพริกแกงเอาเป็นว่าเราสองคนรู้จักกันแล้วนะ"

พูดจบปืนเพื่อนใหม่หน้าตี๋ใส่แว่นท่าทางเพี้ยนอย่างที่ใครๆ เรียกก็ยืนทำหน้าตาซึ้งๆ ใส่พริกแกงถามว่าเป็นอะไร เขาบอกว่าดีใจเขาไม่เคยมีคนมาขอเป็นเพื่อนมาก่อนเลย เพื่อนคนเดียวที่เขามีคือปิงปิงน้องสาวฝาแฝดของเขาที่ไม่ค่อยจะถูกกันเท่าไหร่ เธอเข้าใจดีว่าการที่อยู่คนเดียวนั้นมันรู้สึกเหงาแค่ไหน ทั้งสองใช้เวลาที่เหลือด้วยการพูดคุยซักถามเรื่องเรียนกันเลยรู้ว่าทั้งสองต้องเรียนด้วยกันถึงสามวิชาสามวันติดกัน พริกแกงดูแค่ปราดเดียวก็รู้ว่าเพื่อนใหม่ของเธอจะต้องเรียนเก่งมากแน่นอน และเธอจะสามารถให้เขาช่วยเรื่องเรียนได้ หึ หึ หึ