ตอนที่ 1
1299 Words
บนถนนย่านธุรกิจกรุงลอนดอนประเทศอังกฤษ โรงแรมหรูสไตล์สถาปัตยกรรมโบราณตั้งตระหง่านหรูหราซึ่งเป็นสถานที่รวมตัวของเหล่าเซเลบริตี้ชื่อดังที่ชอบมาจัดงานเลี้ยงปาร์ตี้สังสรรค์กัน วันนี้ก็เช่นกันเหล่านักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดังจองสระว่ายน้ำสุดหรูหราของโรงแรมจัดปาร์ตี้เลี้ยงอำลากลับประเทศของนักศึกษาสาวไทยที่เรียนมหาวิทยาลัยได้แค่ครึ่งเทอมก็โดนเรียกกลับเมืองไทย แสงสีเสียงและดนตรีดังกระหึ่มพร้อมกับเหล่าชายหญิงวัยรุ่นกว่าสามสิบคนพากันแดนซ์อย่างเมามันส์ กลุ่มชายหญิงหกคนกอดคอกันร้องเพลงก่อนจะตีลังกาลงสระน้ำกันอย่างพร้อมเพียงเสียงดังตู้มท่ามกลางเสียงเชียร์ของบรรดาเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน พริกแกงหรือแพทธิเซีย 'พุทธการ ปัญญาประเสริฐ' หญิงสาวชาวไทยลูกสาวคนเล็กของนายธงชัย กิจพาณิช นักธุรกิจการโรงแรมและการท่องเที่ยวรายใหญ่ที่มีสาขาทั่วเอเชียที่เพื่อน ๆ จัดงานเลี้ยงอำลาให้เดินเข้ามาในงานตามด้วยบริกรหนุ่มเข็นรถเข็นที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่มแอลกฮอล์ราคาแพงตามมา
"นึกว่าหายไปไหนที่แท้ไปหาเครื่องดื่มนี่เอง กะจะมอมเหล้าแล้วปล้นพวกฉันใช่ไหมหล่อน" เพื่อนชายพูดแหย่พริกแกงเป็นภาษาอังกฤษ
"อุตส่าห์ไปหาของชอบมาให้ ปากอย่างนี้ไม่ต้องเลยเก็บไว้ขายต่อดีกว่า" พริกแกงหยิบเหล้าหรู เรมี มาร์ตินแบล้คเพิรล์หลุยสเดอะเธอทีนธ์ขึ้นมาทำท่าจะเดินหนี 'อาโน' หนุ่มหล่อลูกครึ่งฮ่องกง-ไทย-อังกฤษเพื่อนชาย (หรือเปล่า) ของเธอ เขาเห็นก็ตาลุกวาวทันทีมือหนึ่งก็รีบคว้าขวดเหล้าจากมือพริกแกง
"เฮ้ย ๆ ๆ เอาสิ! ราคาห้าล้านเลยนะเว้ยผลิตแค่เจ็ดร้อยขวดเองแกไปเอามาจากไหน" สุดยอด...ลาบปากแท้ๆ
"บวกอีกห้าแสน ฉันไปขโมยของเฮียพีชมาเพื่อนเขาให้เป็นของขวัญน่ะเห็นยังไม่เปิด" เธอตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษที่ใช้เป็นภาษาแม่
"สุดยอดที่รักฉันอยากแต่งงานกับเธอ ได้โปรดถ้าเธอจะรวยขนาดนั้นฉันอยากตกถังเงินถังทอง" อาโนกุมมือพริกแกงสายตาออดอ้อน
"อย่างแกควรตกถังขี้มากกว่า" คำพูดของพริกแกงได้รับเสียงโห่เห็นด้วยพร้อมเสียงหัวเราะของพ้องเพื่อน แล้วภาพการจัดปาร์ตี้คืนนี้ได้ถูกอัพลงในโซเชียลทั้งอิสตาแกรม เฟสบุค ทวิตเตอร์ ซึ่งแต่ละภาพล้วนเป็นภาพโชว์ความรวยสุดเวอร์ของพวกลูกเศรษฐี เพียงไม่กี่นาทีก็มียอดกดไลค์เฉียดหมื่นซึ่งบางคนก็ชื่นชมอยากมีชีวิตอย่างนี้บ้าง บางคนก็ด่าปนอิจฉาในความรวย
กริ๊งงงงง...
เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเมื่อถึงเวลา 9.00 นาฬิกา พริกแกงโผล่ศีรษะออกจากผ้าห่มเอื้อมมือกดปิดแล้วนอนต่อ สักพักเสียงนาฬิกาก็ดังขึ้นมาอีกเป็นที่น่ารำคาญแก่เธออย่างมาก
"โอ้ย... ตื่นแล้วๆ แหกปากอยู่ได้!" ไม่น่าตั้งปลุกสองรอบเลย อ้าว... นี่เท้าใครละเนี่ย
พริกแกงมองดูเท้าที่โผล่พ้นผ้าห่มขึ้นมาเหนือหมอน เธอเลิกผ้าห่มออกเห็นอาโนนอนกอดขาเธออยู่พริกแกงมองรอบ ๆ ห้องนอนเห็นมาเรียเพื่อนสาวตัวอ้วนนอนอยู่บนโซฟา หน้าห้องน้ำมีอีกคนที่เธอก็ดูไม่ออกว่าเป็นใครเนื่องจากหน้าเต็มไปด้วยเค้ก
"อาโนตื่น"
"ขอนอนต่ออีกนิดมัม" อาโนพึมพำกอดขาพริกแกงแน่นขึ้น
"แม่แกสินี่ฉันเองไอ้อาโน!" พริกแกงหยิบโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียงเคาะหัวอาโนทีหนึ่ง ได้ผลอย่างที่คิดอาโนตื่นทันที
"ยัยบ้า! เธอเขกหัวฉันทำไมยะ!" หัวโนไม่วะลงไม้ลงมือจังกับเพื่อนเนี้ย ยัยโหดเอ้ย...
"ฉันเอานี่เคาะต่างหาก" เธอชูโทรศัพท์มือถือให้ดู
"รีบลุกเลยต้องไปส่งฉันที่สนามบินนะ" ฉันว่าบนเครื่องต้องหนาวแน่ๆ เลยใส่เสื้อแขนยาวดีกว่า คิดแล้วก็เซ็งฉันต้องไปอยู่ที่เมืองไทยจริงเหรอเนี้ยรอให้ฉันไปอาบแดดที่ไมอามีเสร็จก่อนก็ไม่ได้
"รอน... มาเรียตื่นได้แล้ว" อาโนปลุกเพื่อนๆ ให้เตรียมตัวเพื่อที่จะไปส่งพริกแกงที่สนามบิน
"นั่นรอนเหรอ... หมดกันเทพบุตรของฉัน" เมื่อคืนนี้ปาร์ตี้หนักจริงๆ งานเลิกเกือบตีสามเข้าไปแล้วแต่ละคนสภาพดูไม่ได้สักนิด แต่ถึงจะหนักแค่ไหนพวกนี้ก็สามารถตื่นไปเรียนได้เพราะปาร์ตี้บ่อย ฉันละนับถือจริงๆ เมื่อคืนดื่มไปนิดเดียวไม่งั้นสภาพคงไม่ต่างกัน ดีนะที่จัดกระเป๋าเอาไว้แล้วเหลือแต่รอเวลา เฮ้อ... ฉันล่ะไม่อยากไปอยู่เมืองไทยเลย ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กจนเข้ามหาลัย รู้จักที่นี่ทุกซอกทุกมุมมีเพื่อนๆ ที่น่ารักมีเพื่อนบ้านที่ดีอย่างป้าแอนนากับลุงหว่องที่ชอบทำอาหารมาให้ชิมอยู่ตลอด ไม่รู้ที่โน้นจะเหมือนอยู่ที่นี่หรือเปล่า แล้วที่จะย้ายไปเรียนก็ไม่รู้จะเป็นยังไง แถมภาษาไทยฉันก็ห่วยแตกอีกฟังออกแต่อ่านไม่ได้พูดก็ไม่ชัด นี่ถ้าไปซื้อของแล้วคุยไม่รู้เรื่องแม่ค้าไม่ด่าเอาเหรอวะ แค่คิดก็อยากลาตาย เฮ้อ...
ทุกคนออกจากห้องพักในโรงแรมที่จัดงานปาร์ตี้เมื่อคืนเพื่อเดินทางไปสนามบิน
"ยัยแพท ฉันทำธุระให้มัมเสร็จแล้วฉันจะไปเยี่ยมนะอยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายที่โน้นจะแซบเหมือนที่นี่หรือเปล่า"
"นาโนเก็บอาการนิดหนึ่งคนเยอะ" นาโนรีบเก็บอาการทันทีเพราะเป็นทายาทตระกูลดังจะให้ใครรู้ว่าเป็นเกย์ไม่ได้ พ่อแม่เขาถือเรื่องนี้มากๆ เพราะนาโนเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลจะต้องเป็นผู้สืบทอดกิจการทั้งหมด
"เลิฟยูนะแพทธิเซีย... แล้วโทรมานะ" นาโนสวมกอดอย่างแรงเล่นเอาเธอจุก พริกแกงใจหายที่ต้องจากกันเพราะการไปครั้งนี้จะต้องไปอยู่นานต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่กับครอบครัวเก่าๆ เน่าๆ ที่เธอไม่ต้องการ เธอกอดลาเพื่อนๆ ทุกคนที่มาส่งพร้อมถ่ายรูปหมู่ครั้งสุดท้ายที่จากกันก่อนที่จะอัพภาพลงอิสตราแกรมพร้อมข้อความ "บายๆ เพื่อนที่น่ารักของฉัน... บายๆ อิสระภาพของฉัน" พร้อมไอคอนร้องไห้ก่อนจะโบกมือลาทุกคนเพื่อไปรอขึ้นเครื่องพร้อมไชโยบอดี้การ์ดผู้ชายพ่วงด้วยตำแหน่งพี่เลี้ยง ไชโยคือคนที่คุณตาเธอส่งมาคอยติดตามดูแลเมื่อสองปีที่แล้วช่วงธุรกิจคุณตาเริ่มมีปัญหากับคู่แข่ง ตอนแรกก็มีอยู่สามคนแต่เธออาละวาดไปหมดแล้วเหลือแต่ไชโยคนเดียวที่คุณตาไม่ยอมให้ไปไหน เธอไล่ดูภาพถ่ายไปเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกหวิวๆ ในใจ ต่างจากไชโยที่ยิ้มหน้าบานดีใจจะได้กลับบ้านเกิดเมืองนอนที่ไม่ได้กับถึงสามตั้งแต่มาอยู่กับพริกแกง ไชโยบอกกับเธอถ้าไปถึงเมืองไทยจะพาเธอไปทานอาหารอีสานบ้านเกิดซึ่งเขารับรองว่าเด็ดมาก
"อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"เยส! ลาบเป็ดน้ำตกส้มตำโอ้ย... แค่พูดก็น้ำลายไหลแล้วครับ"
"ถ้าไม่เด็ดอย่างที่พูดหนูเอาส้อมแทงคอให้เลยคอยดู อ้าวเสียงเรียกขึ้นเครื่องละ" เฮ้อ... หมดเวลาสนุกแล้วสินะ เอาวะเครียดไปก็เท่านั้นแหละเลี่ยงไม่ได้ก็สนุกไปกับมันละกัน คีพ-ไฟติ้ง!! สู้ต่อไปทาเคชิ ชิ ชิ!!
- Writer
