9.เรื่องจริง

2424 Words

โอลีเวียอยู่บนรถม้า หลังจากผ่านคืนนั้นเธอก็แทบจะไม่ได้เจอเอ็ดการ์ดอีกเลย จดหมายสู่ขอเดินทางมาถึงคฤหาสน์แล้ว ท่านพ่อก็ตอบตกลงไปแล้ว เหลือเพียงรอฤกษ์จากวิหารศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น เธอก็จะเข้าพิธีหมั้นกับเอ็ดการ์ด โอลีเวียถอนหายใจ ในคืนนั้นเอ็ดการ์ดไม่ได้ล่วงเกินอะไรเธอ ตามที่เขาสัญญาเอาไว้กับท่านพ่อ และอีกอย่างในวันนั้นเธอก็ไม่ได้เมา เธอแกล้งหลับเพราะไม่รู้จะคุยกับเอ็ดการ์ดยังไงต่อ แต่นั่นทำให้เธอรู้ความจริงว่าท่านเมดิสัน หลงรักท่านพ่อของเธอ ส่วนท่านพ่อของเธอก็มองจากดาวอังคารยังรู้ว่าท่านพ่อหวั่นไหวกับท่านเมดิสัน ทำมาถือทรงไม่ได้รักไม่ได้ชอบ แล้วอะไรคือการเก็บตัวในห้องคนเดียวมาห้าวันหลังจากที่ปฏิเสธท่านเมดิสัน หากท่านเมดิสันไปชอบคนอื่น ข้าจะสมน้ำหน้าท่านพ่อให้คอยดู!!! รถม้าจอดเทียบหน้าบ้านท่านเมดิสัน โอลีเวียเดินลงรถม้าก่อนจะวิ่งไปกอดท่านเมดิสันที่ยืนรอรับเธออยู่ วันนี้ท่านเมดิสันก็งดงามเช่นเคย สตรีผู้หนึ่งสามารถงดงามได้ถึงเพียงนี้เลยเหรอเนี่ย!!! “เลดี้ทานอาหารเช้ามารึยังคะ?” โอลีเวียส่ายหน้า วันนี้เธอต้องไปที่วิหารศักดิ์สิทธิ์เพราะถึงเวลาที่ต้องคัดเลือกสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่จะรับพลังเวทย์รักษาแล้วเธอไม่อยากไปคนเดียวจึงให้ท่านเมดิสันไปส่ง “เช่นนี้ขึ้นไปทานบนรถม้าเถอะ ข้าเตรียมแซนด์วิชมา” โอวีเวียยิ้มดีใจก่อนเธอจะเดินนำขึ้นรถม้า อีคอนส่งตะกร้าอาหารให้เมดิสัน “เดินทางปลอดภัยนะครับท่านเมดิสัน” เมดิสันยกยิ้มให้อีคอน ก่อนจะโน้มตัวเขาลงมาจูบเขาเบาๆ อย่างรวดเร็ว “ข้าจะรีบกลับมา….” อีคอนส่งยิ้มให้เมดิสันอย่างอ่อนโยน เขามองรถม้าที่เคลื่อนตัวออกไปด้วยหัวใจที่อิ่มเอมในความรักที่ท่านเมดิสันมอบให้เขา วิหารหลวงนั้นอยู่ไกลพอสมควรใช้เวลาเดินทางราวครึ่งวัน ….การอยู่บนรถม้าที่โยกไปโยกมาเป็นเวลาถึงครึ่งวันนี้….ทำเอาเมดิสันเวียนหัวไม่น้อย โอลีเวียเองก็คอยดูแลเมดิสันตลอดทางที่มา พอมาถึงวิหาร เธอก็รีบพาเมดิสันขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องรับรองก่อน “ท่านเมดิสันนอนที่นี่ก่อนนะคะ ข้าจะรีบไปพบท่านแคสเซียสก่อน…” “อืม…ไปเถอะโอลีเวีย..ไม่ต้องเป็นห่วงข้าสบายดี…อ่อกกกก!!!” เมดิสันอ้วกใส่ถังไม้ที่ถือไว้อยู่ โอลีเวียมองเมดิสันอย่างเป็นห่วง เธอกำชับนักบุญหญิง ให้ดูแลเมดิสันให้ดี ให้ตาย…ไม่คิดว่าการนั่งรถม้าจะทำให้เธอทรมานได้ถึงเพียงนี้…… นักบุญหญิงใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าและปากของเมดิสันอย่างแผ่วเบา “ดีขึ้นรึยังคะท่านเมดิสัน? …” “ค่ะ…ขอบคุณท่านนักบุญมาก…” “เรียกข้าว่าคาร่าก็ได้ค่ะ…ข้าเป็นนักบุญหญิงที่ดูแลเรื่องแขกที่เข้ามาในวิหาร ท่านเมดิสันพอลุกไหวไหมคะ งานคัดเลือกสตรีศักดิ์สิทธิกำลังจะเริ่ม ข้าอยากให้ท่านเมดิสันไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ก่อน…” เมดิสันยกน้ำขึ้นมาดื่ม เธอหายใจเข้าออกเพื่อเรียกสติ “ได้ค่ะ….ท่านนักบุญหญิงคาร่าพาข้าไปที่ห้องอาบน้ำได้ไหมคะ?” “เชิญท่านเมดิสันตามข้ามา…” คาร่ายกยิ้มให้เมดิสันอย่างอ่อนโยน ตั้งแต่เธอมีชีวิตมาสี่สิบปีเธอไม่เคยเจอสตรีใดที่งดงามเย้ายวนเช่นเมดิสันมาก่อน งดงามเสียจนสตรีด้วยกันยังหลงใหลในความงามของเธอ “ท่านเมดิสันตรงไปด้านซ้ายมือก็จะพบสระน้ำค่ะ ที่วิหารของเรานั้นเป็นห้องอาบน้ำรวมแต่ท่านเมดิสันวางใจได้ ตอนนี้ไม่มีผู้ใดจะมาใช้ห้องอาบน้ำหรอกค่ะ นี่เป็นชุดสีขาวที่เลดี้โอลีเวียจัดเตรียมไว้ให้…” เมดิสันยื่นมือไปรับชุดจากมือของนักบุญหญิงคาร่า เธอยิ้มก่อนจะโค้งตัวเพื่อเป็นการขอบคุณคาร่า นักบุญหญิงคาร่าเองก็โค้งคำนับเมดิสันเช่นกัน ก่อนจะเดินออกไป เธอมัวแต่เมารถม้าจนไม่ได้สังเกตวิหารศักดิ์สิทธิ์เลย วิหารแห่งนี้สวยงามจนเมดิสันตะลึง ภาพวาดจิตรกรรมฝาผนังจากจิตรกรฝีมือดี ทำให้เธอนั้นเห็นเรื่องราวของพระผู้เป็นเจ้าและเทพต่างๆ บนสรวงสวรรค์ เมดิสันเดินมาจนถึงทางแยก เมื่อครู่เธอมัวแต่มองภาพวาดจนเพลิน ทำให้เธอนั้นลืมไปเลยว่าคาร่าให้เธอแยกไปทางซ้ายหรือว่าทางขวานะ….เมดิสันหลับตาลงเพื่อฟังเสียงของน้ำ เธอได้ยินเสียงน้ำไหลมาจากทางด้านขวา เมดิสันจึงเดินไปทางแยกด้านขวาตามเสียงของน้ำ พอเธอเดินมาจนสุดทางก็พบประตูบานใหญ่ เมดิสันผลักประตูนั้นไปก็เจอกับน้ำตกขนาดย่อมๆ และสระน้ำ เมดิสันไม่รอช้า เธอรีบถอดเสื้อผ้าบนร่างกายออก แล้วเดินลงไปที่สระน้ำ เธอนั่งลงพิงที่โขดหินก่อนจะหลับตาฟังเสียงน้ำตก อีกไม่นานพิธีแต่งตั้งสตรีก็จะเริ่มขึ้น….ยังไงวันนี้โอลีเวียก็จะถูกเลือกเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์แน่นอน…ตรงนี้คือจุดเริ่มต้นของนิยายอีโรติกเลย เมดิสันยกมือกุมหน้าด้วยความเขิน โอลีเวียนางเอกที่แสนอ่อนโยนของเธอจะต้องเสียสละตัวเองเพื่อรักษาอาการเจ็บป่วยของชายหนุ่มสุดหล่อในเรื่อง! ตอนอ่านนิยายก็ดีอยู่หรอกนะ ทว่าพอมาอยู่ในนิยายแล้ว เธอเริ่มสงสารโอลีเวียแล้วเหมือนกัน เพราะว่าในตอนนี้โอลีเวียนั้นรักกับเอ็ดการ์ดที่สำคัญ เธอกำลังจะหมั้นกับเขาแล้ว…..หากว่าโอลีเวียได้รับคัดเลือกเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์การหมั้นก็จะถูกยกเลิก… แบบนั้นโอลีเวียของเธอจะต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ…../ถึงแม้ในเวลาต่อมาเธอจะแซ่บมากก็ตาม แล้วถ้าหากว่า….มีหญิงสาวคนอื่นรับหน้าที่นี้แทนโอลีเวียล่ะ….. เธอก็จะได้ครองรักกับเอ็ดการ์ด…ตามที่หัวใจของโอลีเวียปรารถนา…. ดีล่ะ…ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอจะเข้าไปช่วยให้โอลีเวียไม่ต้องเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์เอง “เจ้าเข้าไปช่วยไม่ได้หรอกสาวน้อย….” เมดิสันตกใจกับเสียงพูดเธอรีบหันไปมองด้านหลัง…แล้วก็ต้องตกใจมีบุรุษผมสีแดงนั่งกอดอกมองเธออยู่ เมดิสันอ้าปากเตรียมตัวที่จะกรี๊ด!! “อย่าได้คิดจะกรี๊ดหรือโวยวายออกมา!” เมดิสันยกมือขึ้นมาปิดปาก ก่อนจะย่อลงให้น้ำปิดบังส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอ “….มาอายอะไรตอนนี้….ข้าเห็นตั้งแต่เจ้าแก้ผ้าเดินลงมาในสระแล้ว” “ท่านเป็นใคร!!!…แล้วท่านมาใช้ห้องอาบน้ำของสตรี..” “เมดิสันเป็นเจ้าที่เข้ามาผิด…ที่นี่คือห้องอาบน้ำของข้า….ห้องอาบน้ำรวมเดินไปด้าน..ซ้ายมือ…” เมดิสันคิดทบทวนถึงคำที่นักบุญหญิงคาร่ากล่าว ‘ตรงไปด้านซ้ายมือก็จะพบสระน้ำ..’ เป็นจริงดังคำกล่าวของเขาเป็นเธอเองที่เขามาผิด “ขออภัยด้วยค่ะ…เช่นนั้นท่านช่วย…หันหลังไปก่อน…ดะ..ได้ไหมคะ…ข้าจะลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้า” ชายเบื้องหน้าไม่ตอบเขาดีดนิ้ว ตัวของเมดิสันก็เคลื่อนที่ไปหาเขาอย่างรวดเร็ว เห้ย!!!!นี่มันอะไรกัน พลังเวทย์งั้นเรอะ!!!! “ใช่…สิ่งนี้เรียกว่าเวทมนตร์…โลกที่เจ้าจากมาไม่มีละสิ” คราวนี้เป็นเมดิสันที่มองหน้าชายเบื้องหน้าอย่างตกใจ….เธอรู้สึกราวกับถูกน้ำเย็นจัดสาดที่หน้า “ท่านเป็นใคร?” “ในนิยายที่เจ้าอ่านมา…ไม่มีกล่าวถึงชื่อแคสเซียสเลยเหรอ?” แคสเซียส…จอมเวทที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของจักรวรรดิ เขาเป็นทั้งนักบุญที่ทรงอำนาจ และจอมเวทที่เก่งกาจในเวลาเดียวกัน “ว้าวว!!!…ในหนังสือนั่นกล่าวถึงข้าไว้เท่ดีเหมือนกันแฮะ…” “หยุดอ่านความคิดข้าสักที!!!” เขาหัวเราะเมดิสัน ก่อนจะดึงเธอเข้าไปแนบชิดกับตัวเขา “ข้าไม่ได้มองเห็นด้านนอกเมดิสัน ข้ามองเห็นถึงจิตวิญญาณด้านในของเจ้า….อีกอย่างที่เจ้าเข้ามาอยู่ในร่างเมดิสันนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ทุกอย่างถูกลิขิตเอาไว้หมดแล้ว” เมดิสันมองหน้าแคสเซียสอย่างไม่เข้าใจ “เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ…นี่คือนิยายที่เจ้าอ่าน หรือว่าคือโลกแห่งความเป็นจริง?” …..ที่เธออ่านมา….นิสัยของตัวละครหลายๆ ตัวไม่ตรงกับที่เธออ่าน “เมดิสัน เจ้าควรมองให้กว้าง ที่นี่ไม่ใช่นิยายที่เจ้าเคยอ่านหรอกสาวน้อย ที่นี่คือดินแดงที่มีในความจริง ชีวิตเจ้าเองก็เหมือนกัน เจ้านั้นเจ็บจริงและหากเจ้าตาย เจ้าก็จะตายจริงๆ” “แต่ว่าเหตุการณ์บางอย่างมันก็ตรงกันจนน่าเหลือเชื่อ…” “เวลาจะคอยบอกเจ้าในทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้านั้นสงสัย…” เมดิสันพยักหน้าก่อนตกใจที่มีบางอย่างที่อุ่นร้อนกำลังอยู่ตรงหว่างขาของเธอ เธอขมวดคิ้วก่อนจะมองชายเบื้องหน้าอย่างโกรธเคือง “มันตื่นตั้งแต่ที่เจ้าเดินแก้ผ้าลงมาแล้ว….ความผิดของเจ้าแท้ๆ เหตุใดมามองข้าด้วยสายตาเช่นนั้น!!” เมดิสันเม้มปากก่อนที่เธอจะผลักเขาออก แคสเซียสยอมให้เธอเดินจากไปอย่างง่ายดายโดยที่เขาไม่แม้แต่จะบังคับหรือขืนใจเธอ เพราะเขารู้…..ว่าสักวันหนึ่งเธอต้องกลับมาหาเขา แคสเซียสดีดนิ้วอีกครั้ง มีแสงสีทองพุ่งเข้าไปในตัวของเมดิสัน…โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว แคสเซียสแสยะยิ้ม ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นเดินตามเมดิสันขึ้นจากสระน้ำ เมดิสันเหลือบไปมองแคสเซียสแล้วก็ต้องตกใจในส่วนที่กำลังแข็งขืนของเขา มันมีสีดำคล้ำและมีเส้นเลือดพันรอบๆ ส่วนขนาดของมันก็ใหญ่กว่ากำมือของเธอเสียอีก!!!! “วางใจ สักวันมันจะต้องเขาไปในตัวเจ้าแน่ๆ ไม่ต้องมองเหมือนอยากได้ขนาดนั้น!!” เมดิสันกัดฟันแน่น…อีตาคนบ้านี่เหตุใดยังไม่หยุดอ่านความคิดของเธออีก!!! ……… เมดิสันรีบสวมชุดสีขาวที่เตรียมไว้ก่อนจะรีบวิ่งออกมา แคสเซียสนั่งมองเธอใส่เสื้อผ้าเงียบๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มชักรูดตัวตนของเขา เมดิสันรู้สึกว่าใบหน้าของเธอกำลังเห่อร้อนเพราะการกระทำของชายโรคจิตนั่น!!!! “ท่านเมดิสัน…ท่านมาแล้ว” โอลีเวียยิ้มอย่างสดใสให้เมดิสัน ก่อนจะจูงมือเธอไปนั่งที่ห้องโถง พิธีถูกเริ่มขึ้น มีนักบุญมากมาย รวมกันสวดภาวนาสตรีทั้งหลายจะต้องต่อแถวเพื่อไปแตะที่หินก้อนใหญ่ตรงกลางห้องโถง สตรีใดที่ทำให้หินเปล่งแสงได้จะรับเลือกให้เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ “ข้าไม่อยากเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์บ้าบออะไรนั่นเลยค่ะท่านเมดิสัน” เมดิสันลูบหลังเพื่อปลอบใจให้โอลีเวีย “ไม่เป็นไรนะโอลีเวีย ทุกอย่างจะผ่านไปได้…ด้วยดี” “ข้าก็หวังเช่นนั้นค่ะ” เมดิสันเดินมาส่งโอลีเวียที่แถว ก่อนจะกลับไปนั่งที่ตัวเอง “ท่านเมดิสันไม่ไปต่อแถวหรือคะ?” เมดิสันหัวเราะก่อนจะส่ายหน้า “ข้าไม่คู่ควรกับตำแหน่งสูงส่งเช่นนั้นหรอกค่ะ” “ท่านเมดิสันกล่าวเกรงใจไปแล้ว…สตรีที่สวมชุดขาวทุกคนจะต้องไปแตะที่หินศักดิ์สิทธิ์เพื่อรับคัดเลือกเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ค่ะ” เมดิสันก้มมองชุดตัวเองก่อนจะมองไปที่โอลีเวีย….โอลีเวียฉีกยิ้มให้เมดิสันอย่างเจ้าเล่ห์ เมดิสันถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นไปต่อแถว “อย่าโกรธข้าเลยนะคะ ท่านเมดิสัน” “ข้ากำลังพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่โกรธเลดี้ค่ะ” “งื้อออ ท่านเมดิสัน ข้ารักท่านที่สุด” โอลีเวียยกมือขึ้นราวกับเด็กน้อยก่อนจะโอบกอดเมดิสัน ยังไม่มีสตรีใดที่ทำให้หินเปล่งแสงออกมาได้ เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้วเพราะคนที่ทำให้หินเปล่งแสงได้คือสตรีที่โอบกอดเธออยู่นี่ไงล่ะ เบื้องหน้าของแถวคือนักบุญอาวุโส หนึ่งในนั้นคือชายผมแดงที่แสนโดดเด่น แคสเซียส เขานั่งเท้าคางมองที่เมดิสันก่อนจะยิ้มน้อยๆ ให้เธออย่างน่าโมโห เมดิสันหันหน้าหนีจากเขาเพื่อจะหันไปมองทางอื่น แต่เธอก็ต้องตกใจมากกว่าเดิมที่เห็นท่านดยุคอลาโน่นั่งอยู่ด้านข้างก่อนจะมองมาที่เธอ ในสายตาของเขามีแววเจ็บปวดน้อยๆ เมดิสันรีบหันหน้ากลับมามองที่โอลีเวีย ให้ตาย!!! นี่มันสถานการณ์อะไรกัน เธอไม่รู้จะเอาตาไปไว้ตรงไหนแล้ว!!! ในไม่ช้าก็ถึงคิวของโอลีเวีย เธอสูดหายใจเข้าก่อนจะยกมือขึ้นแตะหินเบาๆ “……” ไม่มีแสงสีทองใดๆ เกิดขึ้นเลย เมดิสันหันไปมองที่แคสเซียสอย่างตกใจ แคสเซียสหัวเราะให้กับท่าทางตื่นตูมของเมดิสัน “สาวน้อยข้าบอกเจ้าไปแล้ว….ว่านี่มันเรื่องจริงไม่ใช่นิยายที่เจ้าอ่านมา” โอลีเวียกระโดดขึ้นอย่างดีใจ เธอวิ่งเข้ามากอดเมดิสันพร้อมกับยิ้มอย่างสดใส เมดิสันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ต่อไปก็เป็นคิวของเธอ ทำไมถึงสังหรณ์ใจไม่ดีเลยนะ!!! เธอวางมือลงบนหินอย่างแผ่วเบา “ตู้ม!!!!” ก้อนหินระเบิดหายไปในอากาศ ปรากฏแสงสีทองขึ้นทั่วบริเวณ…..ผู้คนต่างตกตะลึงกับแสงสีทองที่พุ่งออกมาจากตัวของเมดิสัน เมดิสันยืนแข็งค้างกับเหตุการณ์เบื้องหน้าก่อนที่เธอจะอุทานออกมา “ชิบ-หาย!!!!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more